Γιορτινή ατμόσφαιρα.

Χτες στολίσαμε το εστιατόριο.

Μια σκάλα. Πέντε άντρες.Μια γιρλάντα. Εγώ. Απαλή μουσική ακούγεται στο βάθος .Ενα ζευγάρι τρώει στη γωνία.

-Είσαι άχρηστος γαμώ το σπίτι σου καργιολόπουστα, έτσι τα βάζουνε τα φωτάκια ρε μαλάκα?

-Κοίτα τον ηλίθιο, σκάσε γαμώ την πουτάνα μου,θα ρθω απο κει να σε πλακώσω στις μπουνιές να πέσεις κάτω ξερός αρχίδι

-Τι κάνετε τόση ώρα ρε γαμώ το χριστό σας γαμώ την παναγία σας έτσι σας είπα να το κάνετε? Κοίτα ρε τα ζώα, κατέβα γαμώ το στανιό σου από τη σκάλα μαλάκα, όλα εγώ πρέπει να τα κάνω?

-Μα...

-Κατέβα κάτω μη σε γαμήσω ανάποδα μαλακιστήρι, κοίτα το μαλάκα πως τα βαλε, τι στε σεις ρε,κατέβα κάτω μη σου σπάσω τα δόντια γαμώ την τύχη μου μέσα

-Χαχαχα κοίτα το ζώο πως τα βαλε χαχαχαχα

-Ναι ρε πουστάρα, εσύ είσαι καλύτερος?Τι γελάς ρε χαχα?

Αχ, Χριστούγεννα, μέρες αγάπης, μέρες χαράς. Αχ. Πάλι γαμήθηκα στα γέλια.

ΑΧ.

Τελικά, οι μέρες περνούν, άνθρωποι περνούν, καταστάσεις περνούν, αλλά ένα πράμα μένει ίδιο και απαράλλαχτο.

Εγώ, φίλοι μου.

Και επειδή απ όσο έχω καταλάβει δεν μπορούμε εγώ και εγώ να τσακωνόμαστε συνέχεια για το πόσο ίδια και απαράλλαχτη μένουμε, και βαρέθηκα να ακούω φωνές και καβγάδες του τύπου "πάλι έκανες έτσι αυτό που είχες πει ότι δεν θα το ξανακάνεις έτσι τι χάλια είναι αυτά" και τέτχοια, πήρα μια απόφαση.

Από σήμερα, ξεκινάω από το μηδέν.

Να κάνω πάλι τα ίδια και τα ίδια σκατά!

Γιατί όπως και να το κάνουμε, μια νέα αρχή είναι πάντα μια νέα αρχή.

Πάω να ζωγραφίσω την πόρτα της Μόρια στην πόρτα μου.ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ. (-ναι μετά μην έρχεσαι σε μένα να κλαίγεσαι ηλίθια-εγώκλαίγομαι? εσύ γκρινιάζεις χωρίς να κάνεις τίποτα-τι?γκρινιάζω?εσύ γκρίνια τη λες την κριτική?είδες που μας έβγαλαν αυτά που έκανες μέχρι τώρα? ΣΚΑΣΜΟΣ ΣΚΑΣΤΕ ΠΟΥΤΑΝΕΣ )

Οταν

Οταν το

"Μπορείς να έρχεσαι και να φεύγεις, εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σε περιμένω"

Γίνεται

"Μπορείς να έρχεσαι και να φεύγεις,εγώ δεν ξέρω αν θα είμαι εδώ να σε περιμένω"

Και μετά γίνεται

"Μπορείς να έρχεσαι και να φεύγεις, εγώ θα είμαι εκεί που είναι καλύτερο για μένα"

Τότε τα 22 μου χρόνια γίνονται επιτέλους 8.030 αξιόλογες μέρες εμπειρίας.

Αρχίδια με ρίγανη

Μου έχουν πει ψέμματα. Πολλές φορές. Εχω δει ανθρώπους να λένε ψέμματα. Εξωφρενικά και παρανοικά προφανή συνήθως. Απ την πρακτική μου έχω την εμπειρία να γνωρίζω άτομα που το 80% αυτών που λένε είναι ψέμματα.

Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να δίνω σημασία στη φωνούλα μέσα μου που λέει "σε δουλεύουν" και τη βουλώνω με το "ΣΚΑΣΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΨΕΜΜΑΤΑ ΣΚΑΣΕ"

Ναι, οι άνθρωποι είναι καλοί, και ναι, κάποιοι από αυτούς σε φλομώνουν στο ψέμμα, σου τη φέρνουν από πίσω και σ εκμεταλλεύονται.

Η επιλέγεις να το δεις όπως είναι, η επιλέγεις να κάνεις ότι δεν υπάρχει.

(Γιατί θέλω τόσο μα τόσο να κάνω ότι δεν υπάρχει?)

Είπε η Βάσια, και άναψαν όλα τα φώτα.

Καφές , ήλιος, μεσημέρι, χαχανητά. Ενας παππούς που θέλει να μου κάνει το πορτραίτο. Σουβλάκια, πίτες, καπουτσίνοι. Και κουβεντούλα.
"Ποιά απογεύματα έχεις ελεύθερα?"
"Κάτσε να βγάλω την ατζέντα μου να σου πω"
"Κάτσε, θα σε σημειώσω, Βάσια ελεύθερη Τρίτες και Πεμπτες"
"Παρασκευή?"
"Δουλεύω μέχρι τις δύο"
"Δευτέρα?"
"Δουλεύω εγώ"

Χαχαχα πως γίναμε έτσι. Φωτογραφίες στα γκραφιτι των Εξαρχείων. No more heroes εγω, the only solution εσυ. Ανάσα τα καφεδάκια. Και μια αίσθηση φρεσκάδας που μου χε λείψει.

"Ρε, γιατί δεν ανάβουν τα φώτα?" (βλέπε τίτλο)

(ρε το ποδήλατο είναι ωραίο δεν είχα κατσει ποτέ στο ποδήλατο και ο καπουτσίνος ήτο καλός.)

Γραφειοκρατίες.

Οχι. Δεν είναι οτι φοβάμαι τις γραφειοκρατίες. Δηλαδή, δεν είναι ακριβώς φόβος. Είναι αυτή η αλλοπρόσαλλη αίσθηση που έχω καμιά φορά μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, που μετράω υποτίθεται κάτι μανιωδώς και κάνω λάθος και μετά το ξαναμετράω και έχω λιώσει στο άγχος λέγοντας συλλαβιστά "δε-κα-τεσ-σε-ρα, δε-κα-πεντε,αργκ"
Μπαίνω συνήθως στο εκάστοτε κτίριο με δέος. Γουρλώνω τα μάτια. Και μετά τινάζομαι με αυτοπεποίθηση(φέικ αυτοπεποίθηση) , βάζω το τεχνητό υπερμεγέθες χαμόγελο σέρβις(αυτό με το οποίο λέω "καλησπέρα σας" στο εστιατόριο) και πλησιάζω κάποιον που φαίνεται να ξέρει. Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι και μια γριά που εκπέμπει νόου χάου. Παίρνω μια καλή διαφραγματική αναπνοή για να ακουστεί η φωνή μου, και λέω "Καλημέρα σας!Να σας κάνω μια ερώτηση." σαν να παίρνω συνέντευξη ένα πράμα. Οταν ακούσω την απάντηση συνήθως δεν την ακούω. Οπότε επαναλαμβάνω με το ίδιο φέικ ύφος αυτοπεποίθησης "Πείτε μου ξανά, το τελευταίο δεν το άκουσα, σε ποιόν όροφο?"
Και μετά έρχεται το δύσκολο. Αν υπάρχει χαρτάκι προτεραιότητας, καρφώνω το βλέμμα μου στο πινακάκι με τους αριθμούς και δεν τολμάω να κουνηθώ μήπως μου ξεφύγει ο αριθμός μου.Τσεκάρω και ξανατσεκάρω τα δικαιολογητικά. Κοιτάω τους δίπλα μήπως έχουν κάνα δικαιολογητικό που εμένα μου ξέφυγε.Τους ακούω προσεκτικά μήπως ξέρουν κάτι που δεν ξέρω.Παράλληλα λέω απο μέσα μου "κάνενατελειώνωσήμερακάνενατελειώνωσήμερα" και τσεκάρω φατσικά τους υπαλλήλους προσπαθώντας να αποφασίσω ποιός πιστεύω ότι θα ήταν πιό εξυπηρετικός και λέω "μακάριναπάωστοδεύτεροπαραθυράκι".
Και μετά έρχεται ο αριθμός μου.Πετάγομαι με πάθος. Παίρνω την καλύτερη διαφραγματική αναπνοή που έχω, αλλα βγάζω τον αέρα πριν αρχίσω να μιλάω , οπότε το αποτέλεσμα είναι συνήθως "Φσσσσσσσσ............Γειασαςένααποτέτοιοθαήθελαναβγάλω" στο οποίο ο υπάλληλος απαντάει με ενα "ΤΙ ΛΕΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΔΕΝ Σ ΑΚΟΥΩ" και εκεί είναι το σημείο που τινάζομαι πάλι με φέικ αυτοπεποίθηση, ξαναπαίρνω αναπνοή απ το στομάχι, και λέω με δύναμη και πυγμή "ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ ΕΝΑ ΑΠΟΤΕΤΟΙΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΒΓΑΛΩ"Με τρεμάμενα χέρια βγάζω όολα μου τα δικαιολογητικά συν μερικά που δεν χρειάζονται συνήθως ,λόγω κεκτημένης ταχύτητας("αυτό τι είναι? Πάσο. Οχι δεσποινίς, δεν χρειαζόμαστε το πάσο σας, ορίστε,ούτε το δίπλωμα σας, ούτε βεβαίωση σπουδών")
Και μετά έρχεται η πολυαναμενόμενη στιγμή. Η πολυαναμενόμενη στιγμή συμβαίνει πάντα. Ειναι εκείνη η στιγμή που αναστενάζω, λέω από μέσα μου "καλά είμαι θεά, τα κατάφερα" και σκέφτομαι με τι να ανταμείψω τον εαυτό μου. Η πολυαναμενόμενη στιγμή περιλαμβάνει πάντα μια αίσθηση ανακούφισης που συνοδεύεται απο τη φωνή του υπαλλήλου, η οποία μου λέει "Δεσποινίς δεν μπορώ να σας το βγάλω, η φωτοτυπία της φωτοτυπίας της βεβαίωσης πρέπει να είναι επικυρωμένη, και πρέπει να έρθετε πριν από την ημερομηνία που γράφει η αίτηση,ελάτε αύριο και φέρτε και διαβατήριο"
Η διαφραγματική αναπνοή πάει στο διάολο. "Μα πήρα τηλέφωνο χτες και μου είπαν ότι η φωτοτυπία δεν χρειάζεται να είναι επικυρωμένη, αχ δεν το πιστεύω, μη μου το κάνετε αυτό" Η φέικ αυτοπεποίθηση μου έχει πάει στο διάολο και μου ανεβαίνουν διόλου φέικ δάκρυα νεύρων στα μάτια.Ο υπάλληλος μπορεί να αντιδράσει με σταρχιδισμό, η αν πέσω σε κάναν ευαίσθητο, θα συμβεί το εξής. "ΚΩΣΤΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟΤΕΤΟΙΟ Η ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑΣ ΤΗΣ ΒΕΒΑΙΩΣΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΥΡΩΜΕΝΗ ΕΤΣΙ? ΝΑ ΤΗΣ ΤΟ ΒΓΑΛΩ?"Απ το βάθος μπορεί και ν ακουστεί ένα "ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, Η ΕΠΙΚΥΡΩΜΕΝΗ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΤΑΛΛΟ, ΒΓΑΛΤΗΣ ΤΟ ΑΠΟΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕ"
Ενα χαμόγελο διαγράφεται στο παραλίγο ξεφτιλιστικά κλαμμένο μούτρο μου. Η φάτσα απόλυτης απελπισίας μετατρέπεται σε φάτσα απόλυτης έκστασης. "Αχ πάλι καλά! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!"Για λίγα δευτερόλεπτα είμαι έτοιμη να κάτσω στον υπάλληλο. Μετά συνέρχομαι, ξανατινάζομαι με αυτοπεποίθηση, και φεύγω κουνώντας τον κώλο μου με επιτυχία.
Μόλις βγώ από το κτίριο κρατάω το αποτέτοιο παραμάσχαλα σαν να ήτο τοπολυτιμότεροπράμαστον κόσμο. Χαμογελάω στους περαστικούς και παίρνω τηλέφωνα για να πω "Εβγαλα αποτέτοιο!!!! Μαλάκα έβγαλα αποτέτοιο!! Παραλίγο δε θα μου το βγάζανε αλλά μου το βγάλανε!! Αααχ!!"
Και μετά αγαπάω όλο τον κόσμο.Αν όμως χρειαστεί τελικά να επιστρέψω την επόμενη μέρα με διαβατήριο, πιστοποιητικό μελλοντικού θανάτου και βεβαίωση ότι επιβεβαιώνεται η επικυρωμένη βεβαίωση, καλύτερα να μην είστε μπροστά μου.
Αυτά. Μου εύχομαι καλή επιτυχία για αύριο.

Τουναιτ αι αμ γκόινγκ του γκετ ντράνκ.

Θα γράψω ακριβώς αυτά που σκέφτομαι.

Σκέφτομαι ότι πρέπει να προλάβω να κάνω μπάνιο γιατί σήμερα θα βγω μετά απο αιώνες.Αιώνες! Σκέφτομαι το φουστανάκι που αγόρασε η πιστωτική μου και τη δουλειά που βαριέμαι να πάω αύριο,την πρακτική που αρχίζω από δευτέρα. Βασικά σκέφτομαι ότι αν είχα κοιμηθεί περισσότερο το βράδυ θα ήμουνα πιο ξεκούραστη.Σκέφτομαι λοιπόν αναπόφευκτα το κουνούπι που με κράτησε ξύπνια όλο το βράδυ.
Βασικά σκέφτομαι ότι δεν ξέρω σε τι είμαι καλή. Παντα πίστευα για τον εαυτό μου ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα αλλά μετρια. Γράφω μέτρια, ζωγραφίζω μέτρια, χορεύω μέτρια, πλέον σερβίρω μέτρια, τραγουδάω μέτρια,έχω μέτριο ύψος και πάχος, πίνω τον καφέ μέτριο, είμαι μέτρια φοιτήτρια, θα γίνω μέτρια ψυχολόγος , βασικά ψυχοθεραπεύτρια, οι ψυχολόγοι μου τη δίνουν.Είμαι μια μέτρια εθελόντρια . Γενικώς, συνήθως είμαι σε μέτρια διάθεση, ούτε καλή ούτε κακή. Βασικά σκέφτομαι ότι όλα αυτά που μόλις έγραψα είναι αηδίες.
Δεν είμαι μέτρια. Δεν είμαι καλή.Βασικά δεν είμαι ούτε κακή. Ουχμ. Είμαι σε κάποια πράγματα καλύτερη από κάποιους άλλους, και σε κάποια πράγματα χειρότερη από αυτά στα οποία είμαι καλύτερη,και γενικώς επικρατεί μια σύγκριση που δεν θα πρεπε να επικρατεί, γιατί είμαι μια μοναδική ύπαρξη με κατοχυρωμένο κοπιράιτ στα γονίδια. Κάπως συνοψίζονται όλα στο "Πφ, απολύστε με , αλλά ποτέ δεν θα βρείτε ίδια" και θα είναι αλήθεια.Αλλά με τη λογική μου δεν πιστεύω ότι θα με απολύσουν.
Μα γιατί κολλάει το κεφάλι μου. Μετά θυμάμαι τη Βάσια. Σαιχ και αγάπη Βάσια που λες.(Είχαμε μια κουβέντα) Δεν ξέρω.Φταίει η αγαμία για το στρες μου,η μήπως η α-γαπία? Διερωτώμαι εντόνως. Εγώ τόσες ανασφάλειες μαζί δεν τις είχα ποτέ. Ειδικά αυτή την καινούρια. Την "μήπως δεν είμαι αρκετά καλή" . Ω μα κάτι πράματα που συμβαίνουν.
Και δεν το χω μόνο στη δουλειά. Αρχίσαμε. Μηπως δεν είμαι αρκετά όμορφη? Εξυπνη? Ταλαντούχα? Δυνατή? Εξωστρεφής? Κοινωνική? Δυναμική?Μήπως είμαι μια ανθρώπινη χαοτική μάζα κόμπλεξ?Μήπως λέω?
Εκκληση προς τα υπαρξιακά μου να σταματήσουν.Παρακαλούνται να με εγκαταλείψουν και να βρουν άλλο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, γιατί χρειάζομαι αγάπη,σαιχ, στοργή, προδέρμ και μασάζ στην πλάτη που πονάω, και αν συνεχίσω έτσι ο πρώτος άντρας που θα με πλησιάσει σε αυτή την κατάσταση θα πάθει ντουβρουτζά.
"Πες μου, ω Μήτσο. Πιστεύεις ότι ο τρόπος να χειριστώ την κατάσταση είναι να αποδεχτώ την αδυναμία μου να τη χειριστώ, η να αντιπαλέψω αυτό το σαφές ένστινκτο αχρηστίας που με οδηγεί στο να παραδίνομαι άνευ πάλης στις αδυναμίες του χαρακτήρα μου? Πιστεύεις οτί αυτό με κάνει υπερβολικά επιεική με τον εαυτό μου? Γενικά όταν εσύ έχεις κάποια στοιχεία που δεν σου αρέσουν, βασικά για να το κάνω πιό συγκεκριμένο, όταν αυτό που δεν σου αρέσει στον εαυτό σου είναι η αδυναμία σου να αποδεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι, τι κάνεις? το αποδέχεσαι η όχι? και αν δεν το αποδεχτείς, δεν σημαίνει ότι για άλλη μια φορά υπέκυψες? Και αν το αποδεχτείς, δεν είναι σαν να τα παρατάς? Ε?"
Ναι, καλά καταλάβατε. Πάω να πιώ και να γίνω σκατά, και να σώσω υποψήφιους Μήτσους απ τα Πρόζακ κρατώντας τους σε ασφαλή απόσταση! Σας εύχομαι καλο βράδυ!

Πσιτ.

Παραθέτω μερικές μαλακίες που ακούω κατα καιρούς στη δουλειά μου από συναδέλφους.Καλά να ναι οι άνθρωποι, με τις πίπες τους έχω περάσει και 8 ώρες γελώντας.

"Μωρή, πήγαινε ένα Μουνί μ' Αρνί στην κυρία στο 16" (Με σοβαρό ύφος που με κάνει να ρωτήσω και τι είναι)

"Πήγαινε ένα νερό στο 11, και χύσε ένα ποτήρι καμπερνέ στον τάφο του κυρίου με το καρό πουκάμισο"

Με δυνατη φωνή "Μάλιστα! Φέρε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στην κυρία, το μαντινείας δεν της άρεσε". Μεσα απ τα δόντια του "Πουναστεγνώσειτομουνίτης καργιόλαςγαμώτοσπίτιτης"

"Οχι, δεν έβρεχε. Ηταν τα δάκρυα του ουρανού που έχασε έναν άγγελο....εσένα" (επίδειξη προχωρημένης τεχνικής προσέγγισης του άλλου φύλου με το ανάλογο πάντα ονειροπόλο ύφος)

Δεν θα παραθέσω συζητήσεις που αναφέρονται στη σεξουαλική ζωή δύσκολων πελατισσών. Πολύ μπιπ θα πέσει. Οπως και δεν θα παραθέσω συζήτηση που άρχιζε με το "Μαλάκα, αν πάω στο αφεντικό και του πω ότι μου σκίσανε τον κώλο και πρέπει να μου τον ράψουνε, θα μου δώσει άδεια?" "Ναι ρε θα σου δώσει, αλλά μετά θα σε λέει πούστη" (...)Δεν θα μιλήσω για ποδόσφαιρο, όπλα,αμάξια,σκηνές με ξυλίκι, στρατό, γκόμενες, δεν θα πω για το "μαλάκα, ήξερα έναν τύπο, σκυλί μαύρο, ξέρεις τι έκανε..?" γιατί δεν θα τελειώσω το ποστ ούτε αύριο.

Και μέσα σ όλα αυτά προσθέτουμε και το "χαμογέλα μωρή" (πρέπει να είμαι ευχάριστη με τους πελάτες πσσσσ) που έρχεται πάντα μαζί με το "καλα, μόνη σου γελάς πάλι?"

Το γέλιο κάνει καλό πάντως. Α, όταν είστε η τελευταία παρέα σε εστιατόριο η ταβέρνα, μην αναρωτιέστε άδικα αν σας βρίζουν οι σερβιτόροι. Την ίδια ώρα που εσείς αναρωτιέστε, όλοι οι σερβιτόροι μιλάνε διακαώς για το μουνί της μάνας σας , σας λούζουν πατόκορφα με διάφορα κοσμητικά, και εύχονται όλοι μαζί να σας κάτσει το φαϊ στο λαιμό.

Αχ το γέλιο κάμνει καλό.

Άστα Βράστα

Θέλω να γράψω κάτι, αλλά δεν ξέρω πολύ καλά πώς θέλω να είναι αυτό. Εχω διάφορα κομμάτια μέσα μου, ένα φρικαρισμένο και χεσμένο μέχρι την κάλτσα, ένα αναίσθητο που κάνει οτι όλα συμβαίνουν σε κάποιον άλλο , ένα χαρούμενο που όλα τ άλλα κομμάτια του γαμάνε την πίστη, ένα θυμωμένο...της πουτάνας.
Δεν είμαι καλή στα συναισθήματα. Μου αρέσει να τα εντοπίζω, να τα παρατηρώ, έως και να τα κρίνω, στους άλλους. Όταν είναι σε μένα, τον πούλο, δεν ξέρω τι να τα κάνω.Σήμερα έχω περάσει από όλα τα στάδια. Χαρά , λύπη , θυμό, απελπισία, λύπη, φόβο. Φόβο κυρίως. Συνειδητοποίησα πόσο αυτοκαταστροφικά μαλάκω έχω υπάρξει. Είμαι καλή στο να το παίζω δυνατή. Φοβάμαι τον καρκίνο? Βουρ εθελόντρια στο ογκολογικό στο παίδων. Φοβάμαι τις εξαρτήσεις? Βουρ πρακτική σε κέντρο απεξάρτησης. Με τα μούτρα.
Και σήμερα έφτασα να αισθάνομαι ότι δεν έχω πια δύναμη να το κάνω αυτό.Ακόμα φοβάμαι. Φοβάμαι μην μου πεθάνουν οι δικοί μου. Και φοβάμαι μην πεθάνω εγώ. Και φοβάμαι τα πράγματα που δεν έχω δοκιμάσει ακόμα.
Σήμερα έφτασα να πω ότι είμαι 22 χρονών και δεν ξέρω πώς να τα αντιμετωπίσω όλα. Δεν ξέρω τι να κάνω μπροστά στην αρρώστια και στο θάνατο. Φοβάμαι τα νοσοκομεία. Ανατριχιάζω ακόμα και με τη μυρωδιά τους. Φοβάμαι τον καρκίνο, φοβάμαι τα χειρουργεία, φοβάμαι τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολίες και τα μαλλιά που πέφτουν,δεν μπορώ να το παίξω δυνατή, δεν μπορώ πια να κάνω τους άλλους να γελάνε, δεν έχω καν το κουράγιο να ζητήσω στήριξη γιατι ο φόβος μου έχει γαμήσει τον πάτο...
Και το βουρ με τα μούτρα δεν πιάνει πια...Δεν μπορείς να συμπέριφέρεσαι σαν να είσαι από ατσάλι όταν είσαι από δέρμα σάρκα και αίμα.Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ...Κουράστηκα να αντέχω...Ακόμα και η δουλειά που βρήκα με αυτό το σκεπτικό ήταν."Θα τα καταφέρω, και ας είμαι άπειρη και γυναίκα, θα τους δείξω εγώ" Για να τους δείξω εγώ, έκανα τα πόδια και τα χέρια μου κιμα... Και τώρα άδειασα.
Πέρυσι θα ήμουν αλλιώς. θα ήμουν όλη μέρα στο νοσοκομείο , θα καθησύχαζα τον κόσμο που θα έπαιρνε τηλέφωνο, θα έκανα τη μάνα μου να γελάει, θα παρηγορούσα τον πατέρα μου,θα έκανα όλο τον κόσμο να γελάει, θα έκλαιγα μόνη μου όταν δεν θα μ έβλεπε κανείς, θα αναλάμβανα όλες τις δουλειές του σπιτιού,θα πάταγα το οφ και δεν θα ένιωθα τίποτα, και θα σήκωνα ότι βάρη μου πασάρανε.Και ίσως μετά να αρρωσταινα. Μόνο όταν αρρωσταίνω σταματάει το ρομποτάκι.
Δεν ξέρω πώς να ελπίζω, και δεν ξέρω πώς να απελπίζομαι. Δεν έχω μέσα μου "όλα θα πάνε καλά". Ούτε ξέρω πως να κυλιέμαι στα πατώματα .Δεν μπορώ να προσευχηθώ. Και δεν τολμάω καν ν ακουμπήσω σε άτομα που μ αγαπάνε, ακόμα και αυτό το φοβάμαι κατά κάποιον τρόπο, λες και οι άλλοι είναι από πορσελάνη και θα σπάσουν.
Αυτή η γκόμενα, η κουλ, που έμπαινε χαμογελαστή στη φρίκη, δεν ξέρω που πήγε...Μου μεινε μόνο ένα κλαμμένο κοριτσάκι που φοβάται το θάνατο και τις αρρώστιες.Και τους αρρώστους ίσως. Και κυρίως αυτή τη στιγμή φοβάται μη χάσει τη μαμά του.

Παραχωμένα.

Βαριέμαι.Και απότη βαρεμάρα μου άρχισα να σκαλίζω λίγο τα παραχωμένα. Παραχωμένα είναι τα πόστ που γράφω για να μη δημοσιεύσω ποτέ, απλά για να ξεσπάσω (τα οποία και θα παραμείνουν παραχωμένα) και εκείνα που τα γράφω μεν για να τα βγάλω στη φόρα, αλλά τελευταία στιγμη για αγνωστο λόγο το μετανιώνω και μένουν παραχωμένα. Ε, μερικά έχουν πλάκα. Οπότε επειδή βαριέμαι να γράφω καινούρια, ορίστε.

21/9/2009

Σήμερα είδα τον Αγγελάκα στην Ομόνοια. Ενα κομματι μου συνέχισε να περπατάει αδιάφορα, και ενα άλλο μου κομμάτι τον πλησίασε και του είπε "Φίλε, με λίγο κόπο μοιάζεις με τον Αγγελάκα". Μου απάντησε "Αυτός είμαι." Αυτό το κομμάτι είχε ακόμα μια ηλίθια ιστορία να διηγείται.

Ενα κομμάτι μου χτες το βράδυ κοιμήθηκε στις 11. Ενα άλλο κομμάτι το σκασε απ το σπίτι και βγήκε να πιεί ενα ποτό μόνο του.Γνώρισε το Γεράσιμο που ήταν λιγο Ανώμαλος και Περίεργος , και του ξέφυγε τελευταία στιγμή μπαίνοντας σ ένα ταξί. Αλλη μια ηλίθια ιστορία.

Ποτε ποτε νιώθω μόνη μου.Ενα κομμάτι μου γράφει.Ενα άλλο κομμάτι μου φεύγει τρέχοντας και χαιρετάει αγνώστους στο δρόμο, χαμογελάει σε γριές και πρεζάκια και χαρίζει τσίχλες σε γυφτάκια στο θησείο.Αυτό το κομμάτι δεν χρειάζεται να διηγείται ιστορίες.

Αραγε ποιά να είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα γειάσου και ένα πάμεγιαένανκαφέ.

Μάλλον διαφορά στο κομμάτι που παίζει.

Όμορφα πράματα

-Καφές στο κρεβάτι με βροχή.

-Ύπνος με τέσσερα μαξιλάρια ,ένα στο κεφάλι, ένα σε κάθε ποδάρι, και ένα για το πονεμένο δεξί χεράκι μου.

-Μυρωδιά από ψημένο ψωμί στο εστιατόριο.

-Καινούριες κάλτσες μωβ.

-Αγκαλιές.

-Κουτάλια που λάμπουν. (ναι είναι όμορφα)

-Συννεφιασμένα ήσυχα σκοτεινά πρωινά που ξημερώνουν σιγά σιγά.

-Πιτζάμες.

-Μυρωδιά κόκκινου κρασιού.

-Κρύες πατούσες που πατάνε στο παρκέ.

-Ομίχλη στο πεζοδρόμιο βράδυ.

-Αθλητική εφημερίδα στο μπάνιο.

-Πίτσα και παρέα.

-Παιδάκια και τούρτα.

-Μπλε καθίσματα στο μετρό.

-Γκλινγκ γκλινγκ από ποτήρια που κοπανάνε μεταξύ τους.

-Χαρωπή "καλημέρα" σε μουτρωμένη δημόσια υπάλληλο.

-Μεθυσμένες παρέες στο μετρό.

-Μηχανάκι,κρύος αέρας,υπερντελούξ βίλες ψυχικού.

Μικρές Καθημερινές Αυθυποβολές.

Αγαπώ τις δημόσιες υπηρεσίες. Με βοηθούν να αισθάνομαι γαλήνια και χαρούμενη.
Αγαπώ τις δημόσιες υπηρεσίες. Με βοηθούν να αισθάνομαι γαλήνια και χαρούμενη.
Αγαπώ τις δημόσιες υπηρεσίες. Με βοηθούν να αισθάνομαι γαλήνια και χαρούμενη.
Αγαπώ τις δημόσιες υπηρεσίες. Με βοηθούν να αισθάνομαι γαλήνια και χαρούμενη.
Αγαπώ τις δημόσιες υπηρεσίες. Με βοηθούν να αισθάνομαι γαλήνια και χαρούμενη.

Λατρεύω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τη βροχή.Με βοηθούν να φτάσω στις δημόσιες υπηρεσίες στην ώρα μου, και μυρίζουν όμορφα.
Λατρεύω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τη βροχή.Με βοηθούν να φτάσω στις δημόσιες υπηρεσίες στην ώρα μου, και μυρίζουν όμορφα.
Λατρεύω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τη βροχή.Με βοηθούν να φτάσω στις δημόσιες υπηρεσίες στην ώρα μου, και μυρίζουν όμορφα.
Λατρεύω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τη βροχή.Με βοηθούν να φτάσω στις δημόσιες υπηρεσίες στην ώρα μου, και μυρίζουν όμορφα.

Αισθάνομαι πλήρης όταν ξεχνάω την ομπρέλα μου σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Απολαμβάνω περισσότερο τη βροχή, και έχω την ελπίδα ότι την ομπρέλα μου την πήρε κάποιος που τη χρειαζόταν.
Αισθάνομαι πλήρης όταν ξεχνάω την ομπρέλα μου σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Απολαμβάνω περισσότερο τη βροχή, και έχω την ελπίδα ότι την ομπρέλα μου την πήρε κάποιος που τη χρειαζόταν.
Αισθάνομαι πλήρης όταν ξεχνάω την ομπρέλα μου σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Απολαμβάνω περισσότερο τη βροχή, και έχω την ελπίδα ότι την ομπρέλα μου την πήρε κάποιος που τη χρειαζόταν.
Αισθάνομαι πλήρης όταν ξεχνάω την ομπρέλα μου σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Απολαμβάνω περισσότερο τη βροχή, και έχω την ελπίδα ότι την ομπρέλα μου την πήρε κάποιος που τη χρειαζόταν.

ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ(ουπς, ξεφυγα απ την ύπνωση, πάμε πάλι)

Νιώθω ευγνωμοσύνη προς το αφεντικό μου που μου έδωσε λάθος βεβαίωση. Ετσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα την Αθήνα κάνοντας τη διαδρομη Πατήσια- Κυψέλη-Νεο Ψυχικό πολλές πολλές πολλές φορές!!
Νιώθω ευγνωμοσύνη προς το αφεντικό μου που μου έδωσε λάθος βεβαίωση. Ετσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα την Αθήνα κάνοντας τη διαδρομη Πατήσια- Κυψέλη-Νεο Ψυχικό πολλές πολλές πολλές φορές!!
Νιώθω ευγνωμοσύνη προς το αφεντικό μου που μου έδωσε λάθος βεβαίωση. Ετσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα την Αθήνα κάνοντας τη διαδρομη Πατήσια- Κυψέλη-Νεο Ψυχικό πολλές πολλές πολλές φορές!!
Νιώθω ευγνωμοσύνη προς το αφεντικό μου που μου έδωσε λάθος βεβαίωση. Ετσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα την Αθήνα κάνοντας τη διαδρομη Πατήσια- Κυψέλη-Νεο Ψυχικό πολλές πολλές πολλές φορές!!

Ολγουαιηζ λουκ ατ δε μπραιτ σαιντ οφ λαιφ.

Γκρρρρ

Μπήκε μέσα. Φόρεσε το πουκάμισο με αποφασιστικότητα. Εσφιξε τον κοτσο της, ορθωσε το ανάστημα της, πλησίασε το αφεντικό της και του είπε.

-Καλημέρα κύριε. Είστε μεγάλος μαλάκας που με πληρώνετε λιγότερο απ τους άλλους πρώτον. Και δεύτερον, ακόμα και αν δεν ήσασταν μεγάλος μαλάκας δεδομένης της απειρίας μου, είστε μεγάλος καργιόλης διότι μου έχετε γαμήσει τον αδόξαστο με την πίεση.Και εμένα μου βγαίνει ο κώλος γαμώ το σπίτι σας. Και δεν κάνω ούτε διάλειμμα. Μπορείτε να το δείτε από τις κάμερες. Και δεν ξέρω πως είναι η νομοθεσία, αλλά εμένα μου φαίνεται ανήθικο να έχετε κάμερες στις κουζίνες. Αλλά τι να καταλάβετε, γαμώ το στανιό σας, που τα ξύνετε ενώ βγαίνει ολωνών ο πάτος. Και δεν είναι ωραίο να μου λέτε "πιο γρήγορα" όταν κρατάω έξι πιάτα με το να χέρι και δύο με τ άλλο και προσπαθώ να ανοίξω τη γαμιόλα την πόρτα ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΜΟΥ, ενώ εσείς κάθεστε στο σκαμπουδάκι σας και επιτηρείτε σκαλίζοντας τ αρχίδια σας.
Και για να τελειώνουμε και να μη σας ταλαιπωρώ άλλο, απολύεστε. Περάστε να πάρετε την αποζημίωση σας απ το λογιστήριο.
Α, χτες στο τραπέζι 34 ήταν μια κυρία που παραπονέθηκε οτι "η μακαρονάδα αυτή δεν έχει ίχνος γκοργκοντζόλας μέσα!!" Της είπα "Ψάξτε στον κώλο σας.Θέλετε να σας βάλω και παρμεζάνα?"

Αμέσως μετά έβαλε στον εαυτό της ένα σφηνάκι από αυτά τα κόκκινα που κερνάνε τους πελάτες, και χαμογέλασε με ικανοποίηση.

Αντεμουκαιστοδιαολο.

Ποτάααανα

Μαμά Φύση.

Καταρχάς καλησπέρα. Δεύτερον, είσαι μια καργιόλα και μισή.Και θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί.
Έχεις φτιάξει τα δυο φύλα.Οκέι? Λοιπόν, έκανες λάθος. Εφτιαξες τους άντρες και τις γυναίκες με την ίδια γαμημένη νοημοσύνη, και έφτιαξες τους άντρες πιό δυνατούς. Νταξ , έδωσες και στη γυναίκα παραπάνω οργασμούς για αντάλλαγμα. ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΧΕΖΕΙ ΤΟΥΣ ΟΡΓΑΣΜΟΥΣ. ΝΑΙ ΤΟ ΕΙΠΑ.
Αντιμετωπίζω την εξής μαλακία! Οτι πάω να κάνω εγώ, είναι δύο φορές πιο αργά και δυο φορές λιγότερο. Δελαδή να σου εξηγήσω. Απόσταση είκοσι μέτρα. Κρατάω δεκαπέντε πιάτα.Βαρυγκομώντας ΚΑΙ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ πάω να τα βάλω στο τραπέζι. Όταν φτάσω στο τραπέζι, χωρίς να μου πέσουν, πρέπει να τα ακουμπήσω στο τραπέζι, κάνοντας μια περίεργη κίνηση με τη μέση, λυγίζοντας τα γόνατα, προσέχοντας να μην τα γαμήσω όλα.Και μετά πρέπει να στήσω τα σερβίτσια ΧΩΡΙΣ να γίνουν όλα πουτάνα.
Ο αντίστοιχος άντρας συνάδελφος κρατάει δεκαπέντε πιατα στο ένα χέρι, και άλλα δέκα στο άλλο.Έχει πάει τρέχοντας. Έχει ακουμπήσει κάπου τη μια στοίβα, και την άλλη συνεχίζει να την κρατάει στο αριστερό χέρι, ενώ με το δεξί μοιράζει τα πιάτα, τα οποία έχει στρώσει μέχρι εγώ να ακουμπήσω τα δικά μου στο τραπέζι.Εγώ αν το κάνω αυτό, η άρθρωση μου λυγίζει ,γιατί οι πούστικοι μύες που μου έδωσες είναι φέικ.
Άλλο.Τα χέρια μου είναι μικρά. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουν την ίδια επιφάνεια με τα αντρικά, και δεν βγάζουν την ίδια δουλειά.ΦΙΛΕΝΑΔΑ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ. Κάνω τα διπλάσια δρομολόγια και το διπλάσιο κόπο για όλα. Δεν φτάνω τα ψηλά ράφια.Νταξ, και άμα ήμουνα και καμιά νταρντάνα θα ήτο λίγο καλύτερα τα πράγματα. Και κοντή και με λιγότερη δύναμη.
Και ναι, μετά έχω και τις κλασσικές μαλακίες. Οι γυναίκες αντέχουν τον πόνο.Και σε τι χρησιμεύει γαμώ την κοινωνία μου? Αντέχουμε να τρώμε ξύλο πολλές ώρες? Τι ωραία.Νταξ, αμα με πληρώνανε θα το σκεφτόμουνα. Ποιος πληρώνει μια γυναίκα για να αντέχει στον πόνο? Κανείς. Ποιός πληρώνει μια γυναίκα για να έχει πολλαπλούς οργασμούς? Κανείς.Ποιός πληρώνει μια γυναίκα για να ζει περισσότερο? Αρχίδια! Ε άντε μου και στο διάολο.
Εμένα μου βγαίνει ο πάτος, και εσύ όταν μοίραζες μύες λες "χμμμμμ έχω τρείς. Ας δώσω δύο στον άντρα και έναν στη γυναίκα" Πουτάααααανα! Υπάρχει και το ενάμιση! Γιου νόου! αυτό που παίρνεις μια χατζάρα, κόβεις τον τρίτο μυ στη μέση ΚΑΙ ΔΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΤΟ ΙΔΙΟ.

*πονηρό χαμόγελο της επιτυχίας*

Λοιπόν, θέλω να ευχαριστήσω πρώτα απ όλα τον εαυτό μου, αν δεν ήμουνα τόσο γαμάτη και υπέροχη και φαντασμαγορική και δεν είχα αντοχές και ψυχικό σθένος και μια κάποια αναισθησία και ένα ες ες στο κεφάλι μου που με κυνηγάει λέγοντας σε άπταιστα γερμανικά "ράους,ράους" , πιστεύω ότι πρώτον ο κόσμος δε θα ήταν ο ίδιος (ρίγος φόβου και πανικού)και δεύτερον ότι δε θα τα κατάφερνα(κραυγή απελπισίας)
Νταξ.Κρατήστε τις αναπνοές σας.ΒΡΗΚΑ ΔΟΥΛΕΙΑ. Αχ το είπα.Βρήκα δουλειά παρασκευοσαββατοκύριακο σε ένα κυριλάτο εστιατόριο στο νεο ψυχικό.Και είμαι βοηθός σερβιτόρου. Και έμαθα να στήνω σερβίτσια με μαχαιροπήρουνα μικρα και μεγάλα και ποτήρια και σουπλά.Και έμαθα να σερβίρω νερό με κυριλάτο τρόπο.Και έμαθα να αλλάζω τασάκια με κυριλάτο τρόπο.Και έμαθα να πηγαίνω μια ψωμιέρα και ένα πιατάκι με ντίπς με το ένα χέρι και να κρατάω πολλά ποτήρια με το ένα χέρι και να γυαλίζω μαχαιροπήρουνα και να λέω "στην υγειά σας" και να κάνω χίλια δυό χρήσιμα πράματα που (έκπληκτο ύφος) δεν μαθαίνουμε εκεί στις ψυχολογίες.
Αυτά είναι τα καλά. Τα κακά είναι ότι γίνεται τόσο της πουτάνας, και έχει τόσο τρέξιμο(κυριολεκτικά τρέξιμο πάνω κάτω) που δεν προλαβαίνεις να κατουρήσεις. Για την ακρίβεια, δεν προλαβαίνεις ούτε κάν να σκεφτείς αν κατουριέσαι ή όχι. Και αν κατουριέσαι, απ την τρεχάλα πανω κατω , δεν το καταλαβαίνεις. Οκ φτάνει με το κατούρημα. Πολύ κουβάλημα , πολλή σωματική κούραση,πολύ άγχος, και δυστυχώς πολλές πληγές στα πόδια και πονεμένα χεράκια και γονατάκια. Αλλά γουστάρω.8 ώρες τρέχω και δεν σκέφτομαι τίποτα! Σαν μαστούρα είναι!
Είμαι η μοναδική κοπέλα.Οι άλλες πεθάνανε από την κούραση και τις έχουν θαμμένες στον κήπο.Οχι, βασικά είμαι όντως η μοναδική κοπέλα και μάλλον η μοναδική με μηδαμινή εμπειρία από σερβιτοριλίκι.Τώρα γιατί με προσλάβανε δεν ξέρω, αλλά πιστεύω πως θα γίνω και πολύ προφέσιοναλ. Θα μάθω να κρατάω πέντε πιάτα στο ένα χέρι και δύο στο άλλο (ναι οι άλλοι το κάνουν ΟΛΟΙ) και δίσκο και τα συναφή.Μεχρι τώρα δεν έχω σπάσει κάτι.Αλλά ντάξει έχουμε καιρό για να τα κάνω ρημαδιό.
Το καλό είναι ότι τα τιπς δεν είναι ποτέ λιγότερο από 20 ευρά το άτομο τη μέρα.(Το φθηνότερο πιάτο είναι ούτως η άλλως 15 ευρά) Θα βγάλω λεφτά. ΛΕΦΤΑ.
Νταξ, αν σε κάνα μήνα με μαζεύουνε με το κουταλάκι, βλέπουμε.
Θα χρειαστούν πολλά κουταλάκια.

Δε πάουερ οφ δε γιούνιβερς

Υπάρχουν δύο σύμπαντα. Μη βήχετε ειρωνικά, και μην μου αραδιάσετε φιλοσοφίες και θεωρητικές ασυναρτησίες και διάφορα τέτοια που δεν καταλαβαίνω, για να μου αποδείξετε το αντίθετο.Είμαι τόσο πεπεισμένη, που θα μπορούσα να διαψεύσω 15000000 Γάλλους αν ήθελα. Γιατί Γάλλους? Γιατί όχι.
Λοιπόν.Το ένα σύμπαν είναι αυτό του Κοελιου η Κοέλου η όπως το λένε αυτό το μαλάκα ενπασειπεριπτώσει. Αυτό το σύμπαν μάγκες είναι ΚΑΚΟ. Εχει βαλθεί να με γαμήσει ανάποδα. Μου στέλνει τη μια συμφορά μετά την άλλη φέτος. Συνομωτεί μόνο του ή κατ εντολή κάποιου εχθρού μου "που το θέλει πολυ" για να με δει να σούρνομαι με το σαλάκι απελπισίας να τρέχει από το στόμα μου, με δάκρυα και μύξες και αίματα από την ανοιγμένη μύτη μου (που άνοιξε μόνη της απ το κακό της) Να τρέμω, να κουλουριάζομαι στο παρκέ, να κάνω το "πάνω κατω" της μουρλής (ξερς, αυτό που κάθεσαι οκλαδόν με έναν πάκο χαρτομάντηλα και κουνιέσαι μπρος πίσω κλαίγοντας) κτλ.Μετά το τροχαίο του πατέρα μου, συνεχίζει γαμιώντας. "Ετσι είσαι μωρή? Πάρε κι αυτή, πάρε και αυτή, πάρε και αυτή" Το Κακό Συνωμοτικό Σύμπαν του Πάολο. Η του Παόλου. Οπως θέλετε.
Υπάρχει και το άλλο σύμπαν. Αυτό που όοοολα γίνονται τυχαία, και ή τα αντιμετωπίζεις η τον πούλο. Και που πρέπει να είσαι έτοιμος να επιβιώνεις ανα πάσα στιγμή, γιατί όποτε του καβλώσει όλοι παθαίνουν ατυχήματα, αρρώστιες, παθαίνουν καταθλίψεις και ψυχικά τραλαλά, δυστυχούν τελοσπάντων.Και αν του καβλώσει πιθανολογικά, μπορεί να πρέπει να φας του κόσμου τις πούτσες για δεκα χρονια. Και η βρίσκεις τρόπο να το αντιμετωπίσεις, η γαμιέσαι και συ μαζί με τα πάντα (όχι τα αρκουδάκια)
Και μετά σκέφτηκα και ένα τρίτο.Α, το καλύτερο απ όλα. Το Συμπαντοσχολείο.Παίδες, αυτή η γαμοζωή χρησιμεύει για να "μαθετε" (ΑΧ ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ) Τι να μάθετε? Μάθημα του μήνα. "Πώς να συνεχίζεις όταν γίνεται της πουτάνας" η κοινώς "σκάσε και προχώρα"
Συμπέρασμα. Δεν με πολυνοιάζει να πω την αλήθεια. Αν είναι Τιμωρία, Τυχαίο, η Μάθημα. Η κάτι άλλο. Βαρέθηκα. Αν χτύπαξύλο τα επόμενα τρια τέσσερα χρόνια είναι σαν τη φετεινή χρονιά? Ε, κάπως πρέπει να τη βγάλω. Δεν με παίρνει να χώσω το κεφάλι μου στο χώμα και να περιμένω να περάσει η μπόρα, το έκανα ήδη μια φορά και το πληρώνω.
Αγαπητό μου Σύμπαν. Γουστάρεις να με πας γαμιώντας? Τρέχα να με φτάσεις. Και πρόσεχε την πρόσκρουση με το Νεο Ανανεωμένο Τσίγκινο Σωβρακάκι μου.

Μονόλογος Ξεγυρισμένης Γκρίνιας

Ναι ξέρω έχετε ετοιμαστεί για ένα τεράστιο κατάλογο αναποδιασμένης γκρίνιας, όπου με ουδέτερο-γελοίο τρόπο θα παραπονιέμαι για το πόσο βαρετή είναι η ζωή μου και τι σκατά που πάνε όλα και τέτοια.Η, δεν έχετε προετοιμαστεί ιδιαίτερα γιατί σταρχίδια σας.
Μου αρέσει να γκρινιάζω, αλλά τώρα βαρέθηκα και θα πω τι έμαθα από όλα τα Ομορφα και Χρήσιμα Πραγματα Που Μου Συνέβησαν τελευταία.

Ενα.Δεδομένων των συνθηκών, αποφάσισα να εκπαιδευτώ στην αξιολόγηση και χορήγηση του Rorschach (ξευρετε, αυτό με τις κηλίδες μελάνης) αποκλειστικά για προσωπική χρήση.
-θα μου δώσεις το τηλέφωνο σου?
-Μισό. τι βλέπεις σ αυτή την εικόνα?
Ετσι θα σωθώ από την ψυχοπαθολογική πλέμπα που με κυνηγάει.

Δύο.Το να προσπαθείς να βρεις δουλειά και να προσπαθείς να διαβάσεις για την εξεταστική ταυτόχρονα, σε οδηγεί στο να αποτύχεις και στα δύο.Εμαθα λοιπόν να αποτυγχάνω. Είναι κάτι δύσκολο, όταν τυχαίνει να είσαι Εγω.

Τρια.Οταν δε σκοτώνεις ενα κουνούπι επειδή το λυπάσαι, είσαι εγώ. Οταν δε σκοτώνεις ένα κουνούπι επειδή το λυπάσαι και σ έχει γαμήσει στο τσίμπημα, εγώ είμαι μαλακισμένη.

Τέσσερα.ΠΟΤΕ δεν ρωτάς 11 η ώρα στο Μεταξουργείο ύποπτο καφενείο με πρεζάκια "που είναι ο τάδε δρόμος?".ΠΟΤΕ. Και αν εσύ το ξέρεις, αλλά κυκλοφορείς με κάποιον που τα αποτελέσματα στο Rorschach που ποτέ δεν του έκανες θα ήτο γιατομπούτσο,τονπαρατάςκαιτοσκαςτρέχοντας. Γκεγκε?

Πέντε.Σκάσε επιτέλους. Σκάσε.ΜατοΔία.

Εξι. Μην κλαίγεσαι που δεν είσαι αρκετά αυθόρμητη.Μερικοί άνθρωποι είναι ηλίθιοι ακόμα και όταν είναι συγκρατημένοι.Ναι, είσαι ηλίθια. (σε μένα μιλάω)

Εφτά.Χα, σιγά μην είχα εφτά ολόκληρα πράγματα να πω.

Οχτώ. 65 % των παιδιών απο έξι μέχρι 11 ετών στην Ελλάδα έχει τερηδόνα.Χρήσιμο.Ου.

Φθινοπωρινές Μαλακίες

Μου λείπω όπως ήμουνα το καλοκαίρι, αρμυρή και ξέγνοιαστη, με το δέρμα μου υγρό και τα μαλλιά μου ανάκατα. Μου λείπει που τα μάτια μου έβλεπαν απ τη μια σκοτάδι και άστρα, και απ την άλλη φως, μπλε και κόκκινο και τον ήλιο πίσω απ το βουνό να βγαίνει, σαν αντίο στο παλιό και καλημέρα στο καινούριο, μια γεύση από παλιά, και στα εφτά μου πίσω απ το Αγιον Ορος έσκαγε ο ήλιος, αυτός είναι ίδιος και εγώ δεν είμαι πια εφτά
Μου λείπουν τα πόδια μου πανω στην άμμο και πάνω στις πέτρες, το σκίσιμο που έκανα σκαρφαλώνοντας, εκείνη η γαμιόλα τεράστια ακρίδα που ήταν λες και την έφτυσε ούφο,μου λείπει ο πόνος στ αυτιά απ τις βουτιές στα βαθειά, μου λείπει το βραχιόλι στο πόδι μου με το κουδουνάκι, μου λείπει που δεν βάφτηκα ένα ολόκληρο καλοκαίρι, οι φακίδες μου που αρχίζουν να φευγουν, μου λείπουν τα τρένα και τα λεωφορεία, το κολλώδες αντηλιακό μου, η θάλασσα, η θάλασσα,μου λείπει να ξυπνάω 6 η ώρα απ τα τζιτζίκια, μου λείπει να κοιμάμαι με δυο τρεις νυχτοπεταλούδες και ένα απο αυτά τα τέρατα που κάνουν γριγρι το βράδυ και να μη μ ενδιαφέρει, μου λείπουν οι τραχιές φτέρνες απ τ αλάτι, οι ελπίδες και τα σχέδια που είχαν γεύση ούζο και ψάρι,μου λείπει το ότι είχα παρατήσει τις τύψεις μου στην Αθήνα,μου λείπει η ησυχία και το κύμα,μου λείπει το να μη μου λείπει τίποτα

Μάι λάιφ ακόρντινγκ του Τρύπες

Pick your Artist:Τρύπες


Are you a male or female: Ταξιδιάρα ψυχή
Describe yourself: Ακροβάτης
How do you feel?: Από μια άδεια καρδιά
Describe where you currently live: Παράξενη πόλη
If you could go anywhere, where would you go?: Εδώ
Your favourite form of transportation: Στην τροχιά των χαμένων
Your best friend,-s is/are: Τα κανονικά παιδιά
You and your best friends are: Θλιμμένοι στη γιορτή μας
What's the weather like? Αέρας
Favourite time of day: Θ ανατέλλω
If your life was a TV show, what would it be called?: Η αγωνία μου είναι φως
What is life to you: Δρόμος
Your current relationship: Χωρίς εμένα
Your fear: Δεν υπάρχω
What is the best advice you have to give? Ο,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα
Thought for the Day: Άχαρη μέρα
How I would like to die: Πάρτυ στον 13ο όροφο
My soul's present condition: Όλες οι απαντήσεις
My motto: Όλα τελικά ξαναγυρνάν σε μας

Μανιφέστο υπεραισιοδοξίας.

Οταν τα πράγματα είναι περίεργα, ένα απο τα πράγματα που με βοηθάνε πάντα είναι η προσγείωση στην πραγματικότητα.
Οταν θα βρω δουλειά ως υπερταλαντούχα επαγγελματίας σερβιτόρα παύλα καύλα,ΘΑ.

Κάνω δίπλωμα για μηχανάκι-αγοράσω μηχανάκι-αγοράσω δυο κράνη με ενδοεπικοινωνία και ραδιόφωνο-νοικιάσω γκαρσονιέρα-αγοράσω τεράστια τηλεόραση με πολλές ιντσες μέσα-βάλω την τηλεόραση στο ταβάνι τουαλέτας και μαξιλάρια στην μπανιέρα - το κάνω χόουμ σίνεμα-αγοράσω διαφανές κιτσάτο καπάκι χέστρας με ψάρια για αίσθηση θάλασσας-αγοράσω ηλεκτρική σκούπα ρομπότ που σκουπίζει ανιχνευτικά μόνη της όλο το σπίτι-κάνω δίπλωμα για ελικόπτερο-παρκάρω το απάτσι μου στο μπαλκόνι-πάω αράχοβα το χειμώνα-κάνω μαθήματα σνοουμπορντ-κάνω μαθήματα κιθάρας-κάνω μαθήματα γκάιντας-κάνω γαλλικά-αγοράσω ντισκόμπαλα για το σπίτι -αγοράσω πολλά καναπεδοκρέβατα απο το ικέα-πάω στην πράγα-πάω στο παρίσι-πάω παντού-αγοράσω μεταχειρισμένο τουτού διαλυμένο-το βάψω πορτοκαλί με κόκκινες βούλες- κάνω δίπλωμα για μεγάλη μηχανή- αγοράσω πέτσινα-γίνω μηχανόβια- κάνω το γύρο της ευρώπης- πουλήσω τη μηχανή- αγοράσω ποδήλατο-πάω στο θιβέτ-μαζέψω λεφτά για το μεταπτυχιακό- μαζέψω πολλά γραμματόσημα(οκ μαλακία αυτό)- αγοράσω ένα λεωφορείο-κάνω τα δρομολόγια όποτε θέλω εγώ-κάνω μαθήματα για καταδύσεις-γίνω δύτης-ανακαλύψω ένα ναυάγιο-το κρατήσω μυστικό για να σκάσουν όλοι-περάσω όλα τα μαθήματα-δημοπρατήσω μια τρίχα μου-πιάσει 1000000000 ευρά-ανοίξω μια τράπεζα-δανείζω χωρίς τόκους-αγοράσω δυο ίμο πριν εκλείψουν οριστικά-φτιάξω το σπίτι μου με συνθήκες έλλειψης βαρύτητας-κοιμάμαι στο ταβάνι-προσπαθώ όλη μέρα να σπάσω ένα ποτήρι στο πάτωμα-καλώ κόσμο για εναέριο ποδόσφαιρο σαλονιού-κάνω νόου γκράβιτι πάρτυ-μάθω να ζωγραφίζω βιτρό.

δι έντ.

Στοργή και προδέρμ

Γαμώτο.

Θέλω να γράψω κάτι και το μόνο που περιέχει το κεφάλι μου είναι άγχος.Πίεση, άγχος, πίεση άγχος, πίεση.Εξεταστική. Πρακτική. Βρες δουλειά.Κάνε καβγάδες. Σήκω το πρωί. Φάε.(ακόμα και το φαϊ ρε πούστη υποχρέωση)Περπάτα. Προσωπική ζωή? Απέκτησε!Κοιμήσου.Ξύπνα.Διάβασε.Θύμωσε. Χάρσου. (προστακτική του χαίρομαι)

Μα που ήταν αυτά τα εσωτερικά ες ες τόσα χρόνια?Σωματικά έχω κλατάρει, τα συστήματα έχουν αρχίσει και βραχυκυκλώνουν, το μόνο που με πιάνει ακόμα όπως πριν είναι ο καφές, αλλά πόσους εσπρέσους μπορώ να πίνω χωρίς να καταλήξω να βλέπω ηλεκτροφόρα σύρματα να χορεύουν ρούμπα στην πλάτη του δίπλα τύπου?

Θέλω να κάνω φαστ φοργουαρντ αυτό το μήνα, και να πάω κατευθείαν στον επόμενο. Να έχω βρει δουλειά, να έχω τελειώσει με την εξεταστική, να έχω αρχίσει πρακτική, και όταν θα χω χρόνο μετά απο όλα αυτά, δηλαδή ποτέ, να κάθομαι να πίνω με ηρεμία τις πολυβιταμίνες μου, τους σιδήρους και τα ασβέστια σκεπτόμενη "ω, τα κατάφερα" και νιώθωντας τη βαθειά μαζοχιστική εξάντληση της υπερκόπωσης.

Ομορφος κόσμος.

Βρε ούστ.

Τ' άλογα έχουν τέσσερα πόδια.

Τα τρακτέρ έχουν ρόδες.

Και εσύ δεν έχεις αρχίδια.

(Νταξ,ούτε εγώ έχω. Αλλά τουλάχιστον εμένα είναι βιολογικό το θέμα.)

Δέκα πράγματα που δεν ξέρατε για μένα και θα σας αναγκάσω να μάθετε

1.Μου αρέσει να κοιμάμαι στο πάτωμα.

2.Με ανατριχιάζει ο ήχος γραψίματος από χαλασμένους μαρκαδόρους.

3.Έκανα κλασσικό μπαλέτο μέχρι τα δεκάξι.

4.Είμαι αυτός ο άνθρωπος που όταν πέφτει το ασανσέρ θα φωνάξει "Λυγίστε τα γόνατα σας ΤΩΡΑ" και όλοι θα τον ακούσουν, αλλά αγχώνεται όταν είναι να πάρει τηλέφωνο να παραγγείλει σουβλάκια.(ναι αυτό με το ασανσέρ έγινε.χα.)

5.Γαργαλιέμαι τόσο στις πατούσες που δεν μπορώ να ξύσω τα κουνούπια που με τσιμπανε εκεί.

6.Οταν ήμανε μικρή, νόμιζα ότι ο Κρίστοφερ Ρόμπιν απο το Γουίνι( αυτό το πιτσιρίκι, το θυμάστε?) λεγόντουνε Κρίστο Φερόμπιν.Το ίδιο συνέβαινε και με το "Ενα το χελιδόνι". Νόμιζα ότι έλεγε "θέλει κι η Ζωντανίνα.Πινουν το αίμα τους." (Θέεεελει κι οι ζωντανοιιι να διιινουν το αιιιμα τους) τωρα πινουν η δινουν λεει? δεν θυμαμαι και βαριεμαι να ψαξω.

7.Οταν ήμουνα εξι έκλαιγα μια βδομαδα γιατί πεθανε το φασόλι που φύτεψα στο βαμβάκι.

8.Μπορώ να ξύσω τ αυτί μου με το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού. Παρόλα αυτά, δεν το κάνω.

9.Κοιμάμαι στα αεροπλάνα. Και στην απογείωση και στην προσγείωση.

10.Φτερνίζομαι όταν πίνω κοκα κόλα αφού έχω φάει. Η πρεπει να πιω κόκα κόλα και να μη φάω, η να φάω και να μην πιώ κοκα κόλα.

αυταααα

Γιατί, γαμώ την πουτάνα μου.

Γιατί κλαίς και το κάνεις τόσο δύσκολο να σε μισήσω?

Και το χω τόση ανάγκη να σε μισήσω ,να σε βρίσω, και να μην σε ξαναδώ μέχρι τα 40 μου.

(Και γιατί γελάω όταν είναι να κλάψω? αρχίζει και μ εκνευρίζει ρε πούστη.Ειδικά όταν πλαντάζουν ούλοι.)

Συναισθηματικά Βαμπίρια και Αλλες Αηδίες.

Κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Μερικοί έχουμε ένα στην ντουλάπα μας. Είναι εκεί όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Στο τρένο, στο λεωφορείο, στο διαστημόπλοιο.
Ένα συναισθηματικό βαμπίρ κυκλοφορεί συνήθως σε μορφή ανθρώπου. Για να το ξεχωρίσεις χρειάζεται είτε μακροχρόνια πείρα στη διαπροσωπική επικοινωνία μαζί τους, είτε να είσαι ο ίδιος συναισθηματικό βαμπίρ.
Και επειδή εγώ έχω και τα δύο, θα σας διαφωτίσω. Υπάρχει ένας ξεκάθαρος τρόπος να τα εντοπίσετε.Ένα απλό και κατανοητό τεστάκι.Διαλέξτε ένα στόχο.Ενα υποψηφιο βαμπιρ. Αρχικά ρωτήστε "Πως είσαι". Ρωτήστε το σε διάφορες περιστάσεις. Πχ, όταν το συναισθηματικό βαμπίρ γαμιέται στην παραλία. Σκύψτε από πάνω και ρωτήστε. "Πως είσαι?" Αν το υποψήφιο βαμπιρ απαντήσει "Καλά μωρέ...." είστε σε καλό δρόμο. Πρέπει όμως να συνεχίσετε. Πρέπει να πετύχετε το βαμπιρ σε μια περίσταση φαινομενικής απόλυτης δυστυχίας. Σε ένα νοσοκομείο. Κάντε την ίδια ερώτηση. "Πως είσαι?"Αν το θύμα μας είναι όντως βαμπιρ, θα απαντήσει πάλι "Καλά μωρε..." μόνο που σε δύο με τρία δευτερόλεπτα θα συγκροτηθεί και θα προσθέσει ενα "Ε, κάπως δύσκολα" με ένα απλανές ύφος, που δηλώνει ότι δεν το νιώθει και ιδιαίτερα. Παρατηρήστε το θύμα σας. Παραδόξως, ενώ έχει συναισθηματική εμβέλεια χαλασμένου ραδιοφώνου, θα το βρείτε σε χώρους όπου όλοι είναι υπερβολικά συναισθηματικοί, πονεμένοι, καταθλιπτικοί, η μαστουρωμένα χαρούμενοι.Το βαμπιρ θα στέκεται με ένα βλέμμα απλανές, και αν το παρατηρήσετε προσεκτικά, θα δείτε ότι πλησιάζει τους πιό ευσυγκίνητους, τους παρατηρεί με γουρλωμένα μάτια, και ναι κυρίες και κύριοι, συγκινείται μαζί τους.
Και εκεί είναι το κρίσιμο σημείο. Πρέπει να πλησιάσετε το βαμπιρ και να το ρωτήσετε γρήγορα. "Τι νιώθεις?" Αν όντως είναι βαμπιρ, θα απαντήσει κάτι σε "Δεν ξέρω, αλλά κοίτα τι λυπημένος που είναι αυτος!"¨Οταν ο άλλος σταματήσει το συναισθηματικό του παραλήρημα, το βαμπιρ μας θα επιστρέψει στην κουλ κατάσταση του, και θα ψάξει αμέσως να βρει κάποιον άλλο που να περνάει κάποιου είδους συναισθηματική κρίση.
Τα ώριμα συναισθηματικά βαμπιρ είναι δύσκολα ανιχνεύσιμα, διότι έχουν αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό τη λεγόμενη "μιμητική συναισθημάτων". Μπορούν να κλαίνε, να γελάνε, να θυμώνουν , και ενω εξωτερικά σφαδάζουν από εικονικούς πόνους , από μέσα τους σκέφτονται κάτι σε "χμ, θα μπορούσαν οι άνθρωποι να μην έχουν φρύδια?"Ενας καλός τρόπος να ανακαλύψετε αν ένας σφαδάζων άνθρωπος είναι συναισθηματικο βαμπίρ, είναι να τον παρατηρήσετε. Οταν ένα βαμπιρ ουρλιάζει απ τους ψυχικούς πόνους, σας ρίχνει κλεφτές ματιές να δει αν σας προκάλεσε κάποιου είδους συναισθηματική αντίδραση.Αν εσείς πχ αρχίσετε να κλαίτε, το βαμπιρ ως δια μαγείας θα σταματήσει το παραλήρημα, θα στρέψει όλη του την προσοχή σε εσάς, και θα αρχίσει αμέσως να ταυτίζεται μαζί σας.
Ενα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο των βαμπιρ είναι η ιδιαίτερη συμπεριφορά προς το άλλο φύλο. Ενώ οι άνθρωποι σε γενικές γραμμές ερωτεύονται αισθανόμενοι διάφορα πράγματα, τα βαμπιρ ερωτεύονται ανιχνεύοντας συναισθήματα. Δηλαδή οδηγούνται κυρίως από την περιέργεια. Ψάχνουν να βρουν συναισθήματα στον άλλο, και αν τα εντοπίσουν, τα παρατηρούν για να δουν ενδείξεις και στους ίδιους.Επειδή κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, έχουν φτιάξει μικρούς κλισεδιάρικους νόμους εντοπισμού συναισθημάτων. Τα μικρά σε ηλικία βαμπιρ περιμένουν εναγωνίως να νιώσουν "πεταλούδες στο στομάχι" , "το σύμπαν να εκρύγνεται" ," σαν να ξέρεις τον άλλον από πάντα" και τα μεγαλύτερα σε ηλικία βαμπιρ ψάχνουν "κάποιον να με καταλαβαίνει", "να επικοινωνούμε απόλυτα", "την αδερφή ψυχή"και άλλες τέτοιες εγκεφαλικές αηδίες. Κάθονται με τις ώρες και φαντάζονται πώς θα ήταν να αισθάνονται κάτι , και επειδή δεν έχουν χειροπιαστές ενδείξεις για το πώς θα ήταν αυτό, πλάθουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας.Οποιος ερωτεύεται συναισθηματικό βαμπίρ έχει πάρει τον πούλο, διότι ακόμη και στην εξτριμ περίπτωση που το βαμπιρ νιώσει κάτι, το συναίσθημα αυτό ποτέ δε ανταποκρίνεται στα υπερφυσικά στάνταρ που έχει θέσειτο ίδιο το βαμπίρ για τον έρωτα. Θα ακούσετε κουβέντες όπως "Γιατί όταν με φίλησε δεν ένιωσα να με χτυπάει κεραυνός?" "Που είναι οι ροζ ιπποπόταμοι που έπρεπε να βλέπω κάθε φορά που μου πιάνει τον κώλο?"
Και εκτός από τη σύγκρουση φαντασίας πραγματικότητας, υπάρχει και η εξής σημαντική λεπτομέρεια. Τα βαμπιρ κλάνουν μέντες με τα δικά τους συναισθήματα. Μπορεί να ταυτίζονται με τις ώρες με τον απύθμενο πόνο των άλλων, αλλά όταν πρόκειται για τα δικά τους συναισθήματα που αρχίζουν να αναδύονται, έχουν τόσο καλούς μηχανισμούς άμυνας που μπορούν να τα σταματήσουν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αν ένα συναισθηματικό βαμπιρ ανακαλυψει ότι αισθάνεται περισσότερα απ όσα μπορεί ν αντέξει, τότε τα σταματάει όλα στο πι και φι, με μια τυπική δικαιολογία του τύπου "Δεν ταιριάζουμε γιατί δεν ξέρεις τι είναι η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, και φοράς και παπούτσι 43"Και εσείς μένετε με το πουλί και το μουνί και το κοκταιηλ σας στο χέρι.
Αν εξακολουθείτε να μην μπορείτε να εντοπίσετε τα αξιαγάπητα αυτά βαμπίρια, υπάρχει ακόμη ένα στοιχείο που θα σας βοηθήσει. Σε κάποιες περιπτώσεις , μπορείτε να παρατηρήσετε βαμπιρ με συναισθηματική δυσανεξία. Δελαδή. Ενώ το βαμπιρ πλησιάζει πχ ανθρώπους που νιώθουν λύπη η χαρά, όταν κάποιος θυμώνει το βαμπιρ μπλοκάρει τελείως. Αρχίζει τελετουργικές κινήσεις πάνω κατω, πανω κατω, κοιτάει γύρω γύρω με πανικό, αρχίζει να κάνει "λαλαλα" η να γελάει νευρικά. Πολλά βαμπιρ δεν αντέχουν τους λυπημένους, τους φοβισμένους, τους πονεμένους. Το σύνηθες είναι να μην αντέχουν μια συγκεκριμένη κατηγορία συναισθήματος, το οποίο αρνούνται πεισματικά να ρουφήξουν.
Για να κλείσω λοιπόν αυτό το μονόλογο μαλακίας, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είναι ότι τα βαμπιρ δεν αισθάνονται. Απλά όταν αντιλαμβάνονται δικά τους συναισθήματα και εξαναγκάζονται να τα διαχειριστούν,αντιδρούν όπως ένας νεάντερνταλ μπροστά σε λαπτοπ.Η μοιάζουν με εφτάχρονα που βλέπουν τσόντα . "ΤΙ? ΑΥΤΟ ΜΠΑΙΝΕΙ ΕΚΕΙ?ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ? ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΑΑΑΑΑΑΑΑΡΓΚΚΚΚΚΚ " Οπότε καταλήγουν να κλείνουν την τηλεόραση, να τρέχουν με φόρα στο δωμάτιο τους, να χώνονται κάτω από το κρεβάτι, και να λένε την προσευχή τους, μέχρι να τα ξεχάσουν όλα.
Κατά βάθος εμείς τα βαμπίρια είμαστε χρυσά παιδιά.Παρεξηγημένα.Και θα πρεπε να κυκλοφορούμε με μια μάσκα σαν του χάνιμπαλ. Γιεα.

Δε γουοσινγ μασιν ιζ ντεντ, λονγκ λιβ δε γουοσινγκ μασιν.

Το πλυντήριο χάλασε. Αυτή ήταν η αρχή.Αρχικά, δοκιμάσαμε να το ξαναβάλουμε. Μηπως αρχίζε βρε αδερφέ να αποβάλλει τα νερά, και καταφέρουμε να το ανοίξουμε για να βγάλουμε τα ρούχα, πριν προλάβει να αναπτυχθεί οποιουδήποτε είδους οικοσύστημα μέσα.
Το βάζαμε. Το ξαναβάζαμε. Τίποτα. Ένα ξεψυχισμένο κρρρρ κυρίες και κύριοι. Ένα κρρρ απόγνωσης. Έντάξει. Θα φωνάξω τον τεχνικό.
"Δεν έχουμε χρόνο σήμερα, θα έρθουμε αύριο μετά τις 9 το πρωί". Αδαείς. Μετά τις 9 το πρωί σημαίνει αυτό ακριβώς. Μετά τις 9 το πρωί. Δελαδή, αν σκάσουν μύτη το 2014 ,25 Αυγούστου, ώρα 5 τα ξημερώματα, μην εκπλαγείτε, μην φοβηθείτε, μη θυμώσετε. Εκπνεύστε με ανακούφιση.Ήρθανε.
Αυτό που λατρεύω στους τεχνικούς είναι ότι μιλάνε μόνο τη γλώσσα τους, και αν δεν τη μιλάτε και σεις, εκνευρίζονται και σας κοιτάνε περίεργα.Εμένα μου ακούγονται κάπως έτσι.

-Κοπελιά, έχει χαλάσει το μεριστικό περίβλημα, ξέρεις αν ο πατέρας σου έχει κάπου ανταλλακτικό, η αλλιώς θα πρέπει να αντικατασταθεί όλο το σύστημα διανευρωτικού περικνησμού.

-Εεεε....Δεν είναι ο πατέρας μου εδω..Μισό να πάρω τηλέφωνο να ρωτήσω.

-Άστο , άστο. Τσέκαρες καθόλου τη λειτουργία αναδιαφλεκτικής παραίνεσης?

-Εεεε...Δεν ξέρω δεν βάζω και πολύ συχνά πλυντήριο...

-Λοιπόν, κοίταξε εδώ για να μαθαίνεις, αυτό είναι το κουμπί που πατάς σε περίπτωση αποσυμπίεσης του πηδαλίου.

-Αααα....ε.....και πώς ξεχωρίζω μια αποσυμπίεση πηδαλίου από τα υπόλοιπα πράγματα στο χώρο?

-Αστο, άστο, θα μιλήσω στο πατέρα σου όταν γυρίσει.Λοιπόν, φέρε μου τη σωληνοειδή αντλία απόψυξης.

-.....Εχμ.... Πώς είναι?

-Μα καλά δεν έχετε? Χωρίς την αντλία δεν μπορώ να σας το φτιάξω, είναι παλιό μοντέλο και δεν κυκλοφορούν πλεον τα ανταλλακτικά.


Δεν ξέρω σε τι οφείλεται αυτο το γκαπ στην επικοινωνία. Πάντως νιώθω τόσο άσχημα που σκέφτομαι να πάω να μάθω πλυντηριακά.

Ναι. Ασυνάρτητα.

Εχω αυτό που λένε γραφτικό μπλοκάρισμα. Παω να γράψω κάτι, και βαριέμαι και τα παρατάω.

Τελευταία ανακάλυψα ότι γελάω πολύ. Γελάω ακόμα και όταν κλαίω. Αυτό το είχα πάντα βέβαια. Έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα, και μετά καρ καρ καρ καρ γέλαγα νευρικά για κάνα μισάωρο. Κάποια βλάβη του κατασκευαστή θα είναι.

Γελάω και μόνη μου. Τις προάλλες σκεφτόμουνα μπάρμπι. Ναι, τις κούκλες. Όταν πήγαινα σχολείο, καθόμασταν και βγάζαμε διάφορα μοντέλα μπάρμπι. Μπάρμπι χασάπης. Μπάρμπι πρεζάκι. Μπάρμπι τρανσέξουαλ, με αξεσουάρ τα εργαλεία για την εγχείρηση. Μπάρμπι δήμιος, με τρεντι ροζ γκιλοτίνα.

Χτές το βράδυ σκέφτηκα την Μπάρμπι Υδροκυάνιο. "Δώστε επιτέλους ένα καλό μάθημα σε αυτούς που δεν σας παίζουν!!" Θα ήταν γαμάτο σλόγκαν. Σκέφτομαι πόσα σνομπ κοριτσάκια που έλεγαν "εσένα δεν σε παίζουμε" θα χρειάζονταν για να γίνει ομαδική κηδεία. Μαζί με την Μπάρμπι Υδροκυάνιο, σκέφτηκα και την Μπάρμπι Μπαρότσαρκα. Λίγο άχρηστη, αλλά το Μπάρμπι με το Μπαρότσαρκα είναι αλλόκοτα ταιριαστά.

Και τώρα το τελευταίο. Το εισιτήριο για το μουσείο της Ακρόπολης κάνει 1 ευρώ. Αν σας προσφέρανε ένα ταξίδι στη Ρώμη με 1 ευρώ όμως, θα πηγαίνατε στη Ρώμη. Αυτό σημαίνει ότι τα δικά τους μνημεία είναι καλύτερα σε ποιότητα?

Θα πουλούσατε ένα σας νεφρό για να μην πάτε φυλακή?

Μόλις σκέφτηκα την Μπάρμπι Υπόθετο.Θα έκανε τα άρρωστα κοριτσάκια να αγαπήσουν τα υπόθετα. Ή να μισήσουν τις Μπάρμπι.

Hugz permitted

Α, δεν χρειάζεται να έχετε αναλύσει μαζί τις 1000 και μια αιτίες της δυσλειτουργικής συμπεριφοράς σας. Δεν χρειάζεται να έχετε ανταλλάξει άπειρες κουβέντες πάνω στην περίπλοκη ψυχοσύνθεση σας, και τις ακόμα πιο περίπλοκες συνθήκες που σας οδήγησαν εδώ που βρίσκεστε.Δεν χρειάζεται ούτε να ακούτε την ίδια μουσική, ούτε να βλέπετε τις ίδιες ταινίες, ούτε να ξύνεστε με τον ίδιο τρόπο. Δεν χρειάζεται να ξέρετε πότε ο άλλος περπάτησε για πρώτη φορά, ούτε που του αρέσει να βγαίνει, ούτε αν τα πολιτικά του πιστεύω είναι σωστά τεκμηριωμένα.

Τέσσερα χέρια, λίγο συγκίνηση (προαιρετική), και χαρά.

Οι αγκαλιές είναι απλό πράγμα.

(Είναι;)

Τα αυτά, τα άλλα, και τα υπόλοιπα.

Όταν η καρμική τυχαιότητα ξεσπάει την κλιμακτήριο της πάνω σου, δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Ή παγώνεις και μένεις μαλάκας, η γελάς σαν μαλάκας και συνεχίζεις.
Σίγουρα, ενα απο τα πρώτα πράγματα που έκανα εγώ, ήταν να μην ανοίγω το ίνδερνετ. Το οποίο σαν να το ξερε, εξαφανίστηκε και απ' το λαπτοπ μου λόγω κάποιας γενετικής ανωμαλίας της φόρθνετ.
Δεν θα διηγηθώ τις τελευταίες βδομάδες.Βαριέμαι. Περιλαμβάνουν περίπου τα εξής. "Φόβος, ορός, αμνησία, ούρα, ασυναρτησίες, σπασμένα γυαλιά, προφυλακτήρες, τύχη, αίματα, καρδιές, αλλαγή, λεφτά, τροχαία, λαχεία, ψυχαναγκασμός,αποχαιρετισμός, κλάμματα, κλείσιμο, κεράσια, βερίκοκα"
Όμως υπάρχει κάτι που πρέπει να πω με σαφήνεια. Περπατούσα στο Χαλάνδρι και περνούσα μπροστά από ένα μανάβικο. Από την αντίθετη κατεύθυνση, στο ίδιο πεζοδρόμιο με μένα, περπατούσε μια μεσόκοπη κυρία. Βλέπει το μανάβικο. Κοντοστέκεται. Ακουμπάει ένα καρπούζι με τα δυο της χέρια. Το φιλάει. Χαμογελάει ικανοποιημένη, και συνεχίζει να περπατάει.
Και αναρωτιέμαι. Τελευταία, κυρίως αυτό κάνω. Αναρωτιέμαι και παθαίνω υπερκόπωση.

Αθωότητα.

Βασικά, δεν είναι ότι θέλω να ρίξω τις ευθύνες αλλού, αλλά εγώ είμαι έτσι επειδή η ποτάνα η κενωνία με κατάντησε, επειδή αυτός μου μίλησε άσχημα χτες, επειδή η μάνα μου όταν ήμουνα μικρή με έπλενε με σαπούνι μασσαλίας, επειδή έχυσαν ντοματόζουμο στο ποτό μου, επειδή γενικά όλοι είναι σκάρτοι και με επηρεάζουν, και χτες πέθανε και η χελώνα μου, επειδή αυτα τα γαμοκαλσόν τα φτιάχνουν έτσι ώστε να σκίζονται κάθε τρεις και λίγο, επειδή έτσι το ήθελε ο Ακετσαπελκοατλ και το Μεγάλο Ιερό Μαμούθ, επειδή κάθε φορά που ρίχνω ζάρι φέρνω ασόδυο,και να σε πω και κάτι?

Δεν είναι ότι φταις ακριβώς εσύ, δηλαδή μην το πάρεις προσωπικά, αλλά αν εσύ χτες δεν είχες βρεθεί στο δρόμο μου τυχαία και δεν μου είχες πατήσει το νυχάκι μου, δεν θα σκεφτόμουνα ότι η ζωή είναι μάταιη και δεν θα με πιάνανε πάλι τα αυτοκτονικά μου, και στο κάτω κάτω όταν μου περνούσανε τα αυτοκτονικά μου δε θα σκεφτόμουνα ποτέ "Αφού ζω εγώ, ας πεθάνει η γάτα μου", και δεν θα την έβραζα για μεσημεριανό.

Ελπίζω κάποια στιγμή να ξεφύγεις απ τις τύψεις σου και να καταφέρεις να νιώσεις τόσο αθώα όσο εγω.Σκουπίδι.Το γατάκι τι σου φταιγε μωρη?

Αχ.

Περί πλοκαμίων και λοιπών.

Ας πούμε ότι έχεις ένα μπλέ πόδι.

Όχι ότι το ένα σου πόδι είναι μπλέ, αλλά ότι έχει φυτρώσει ένα μικρό μπλε πόδι πάνω σου. Ας πούμε στο σβέρκο σου. Για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις.

Στην αρχή δεν σε πειράζει τόσο. Θεωρείς ότι όλοι κρύβουν ένα μικρό μπλε πόδι. Παρόλα αυτα, δεν μπορείς να μην προσέξεις ότι στα κοντοκουρεμμένα κεφάλια δεν υπάρχει κανένα πόδι. Ούτε μπλέ ούτε κίτρινο ούτε μώβ.

Αρα χωρίζεις τους ανθρώπους σε δύο βασικές κατηγορίες.Σε αυτούς που έχουν μακριά μαλλιά, και σ αυτούς που δεν έχουν.Αυτούς με τα κοντά μαλλιά τους θεωρείς ξένους και τους φοβάσαι.Σταματάς να τους μιλάς. Και αρχίζεις να πλησιάζεις μόνο ανθρώπους με μακριά μαλλιά.

Μια σκοτεινή μέρα όμως, οι φίλοι σου με τα μακριά μαλλιά κάνουν κατακόρυφο,μαζεύουν τα μαλλια τους αλογοουρά, κουρεύονται. Μπλέ πόδι πουθενά. Απογοητεύεσαι. "Είμαι ο μόνος?" Σου γίνεται εμμονή. Κάνεις συλλογή απο φωτογραφίες με γυμνά σβέρκα. Όσα άτομα γνωριζεις τα κοιτάς εκεί. Ψάχνεις μανιωδώς να βρείς τους δικούς σου. Εκείνους που έχουν ένα μικρό μπλε πόδι στο σβέρκο. Κανείς.

Αρχίζεις να πείθεσαι πως εσύ έχεις το λάθος. Οι άλλοι είναι φυσιολογικοί. Εσύ είσαι ένα τέρας της φύσης. Φροντίζεις να κρύβεις το μικρό μπλε πόδι όσο καλύτερα μπορείς. Του βάζεις μεικαπ και ψαχνεις μανιωδώς πλαστικούς χειρούργους. Αλλά δεν έχεις φράγκα, οπότε κυρίως αναλώνεσαι στο να το κρύβεις όσο το δυνατόν καλύτερα.

Κάνεις διακριτικές ερωτήσεις." Πως θα σου φαινόταν αν ένας γνωστός σου είχε ενα μικρό μπλε πόδι στο σβέρκο?" Η απάντηση απογοητεύει." Τι μαλακίες είναι αυτές? Δεν έχω ανώμαλους γνωστούς."

Περνάνε τα χρόνια. Και έρχεται μια καλύτερη απάντηση στην ερώτηση. "Θα τον δεχόμουνα έτσι όπως είναι" Ψοφάς απ τη χαρά σου. Βρήκες έναν άνθρωπο. "Έχω ενα πλοκάμι στη μασχάλη μου" σου λέει μετά από κάποιο καιρό. "Έχω και μια φίλη, έχει τρια ρουθούνια, το ένα στην πατούσα" Ανακαλύπτεις πώς δεν είσαι ο μόνος διαφορετικός. Βρίσκεις άτομα με τα οποία νιώθεις άνετα. Μιλάτε την ίδια γλώσσα.

Σταματάς να συναναστρέφεσαι με όσους δεν σε καταλαβαίνουν. Κόβεις επαφές, τους βγάζεις απ τη ζωή σου.Με τους καινούριους σου φίλους αισθάνεσαι ο εαυτός σου.

'Ερχεται όμως κάποια στιγμή που οι συνθήκες σε αναγκάζουν να συναναστραφείς άτομα σαν τους παλιούς σου γνωστούς. Άτομα που σου φαίνονται "φυσιολογικά", και που συνήθως τους έβρισκες κουσούρια απλά και μόνο για να μην τους αισθάνεσαι πιο τέλειους απ όσο αντέχεις.

Και τότε τι κάνεις?

Βγάζεις έξω το παλιό σου μέικαπ?

Τη λίστα με τους πλαστικούς χειρούργους?

Κάνεις ότι δεν σε πειράζει?

Ακούω.

"Ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, το 'πε και η Βανδή ντάρλινγκ"

Ακούς πολλά πραγματα στο λεωφορείο ενώ προσπαθείς απελπισμένα να κοιμηθείς. Ντάρλινγκ. Αυτό μοιάζει να είναι το πιο ταιριαστό. Ο,τι λάμπει δεν ειναι χρυσός. Η, ίσως, ο χρυσός δεν ειναι απαραίτητο να λάμπει. Δεν ξέρω, δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερες επαφές. Βασικά, δεν έχω χρόνο για φιλοσοφικές αναλύσεις. Αφού όλοι ξέρουμε ότι αυτό που έχει σημασία, είναι το αν το είπε η Βανδή η όχι. Και επειδή καλό ειναι να αναλύω θέματα που ή κατέχω, ή κάνω πως κατέχω, ή τίποτα απ τα δύο, δεν θα αναλωθώ περαιτέρω.

Και αφού μίλησα όμορφα και σωστά, εχω να πω το εξής. Περνώντας κάτι μήνες κατά τους οποίους γενικά αναθεωρώ τη ζωή, τον άνθρωπο, τα ναρκωτικά, την ψυχή, το σώμα, το χριστιανισμό (όποιος το πιστεψε να σηκώσει το χέρι του),την καλωσύνη,την κακία, το φενγκ σουι, και που γενικά μάι φάκινγκ λάιφ ιζ τζέιντζινγκ, έχω να δηλώσω με το χέρι στην καρδιά δύο πράγματα. Πρώτον, προσπαθήστε να είστε ειλικρινείς, μερικές φορές είναι σχεδόν ερεθιστικό. Και δεύτερον, αν όλα πάνε σκατά, σηκώστε το κεφάλι σας απ τη χέστρα και παραδεχτείτε ότι είναι δική σας επιλογή. Και αν πάλι όλα δεν πάνε τόσο σκατά οσο έχετε συνηθίσει, μη φοβάστε, συμβαίνει ξέρετε.

Μα πόσο ευτυχισμένη μπορεί να με κάνει μια γκαρσονιέρα που δεν πρόκειται να νοικιάσω. Γκοντ μπλες δε γκαρσονιέρες.Ναι, είμαι ακατανόητη. Αλλα ποιός με χέζει.(Ευτυχώς κανείς)

Και για όσους από σας παίρνουν ψυχοφάρμακα, να έχετε υπόψιν σας ότι είναι για τον πούτσο.

Περι σχολης, αυτοματισμου, τηλεναυτιλων

Αγαπητοι υπευθυνοι του χαους.

Αρχικα, αγαπητες γραμματειες.Οχι γραμματεις, γραμματειες. Σας καταλαβαινω.Οχι πιστεψτε με, σας καταλαβαινω.Κανετε μια δυσκολη δουλεια. Αρχικα, δουλευετε τρεις φορες τη βδομαδα, απο τις 11 μεχρι τις 2 το μεσημερι, σε μια δουλεια απαιτητικη, εχετε να αντιμετωπισετε μαινομενες ξανθιες χαζογκομενες που σας ρωτανε συνεχως "Που ειναι η τουαλετα? Εχετε φωτια? Συγνωμη, αλλα ο παππους μου επαθε εγκεφαλικο προσφατα, μηπως ξερετε αν αυτο εχει σχεση με τους νευρωνες η με την οσφυικη αποσυμπιεση σε καταστασεις ελλειψης βαρυτητας?"
Καθε φορα που γινεται καταληψη αναγκαζεστε, ναι αναγκαζεστε, να μην δουλευετε.Και το λεω με πονο ψυχης, γιατι ξερω ποσο σας αρεσει η δουλεια σας. Το καταλαβαινω καθε φορα που με βαζετε να περιμενω στην ουρα, επειδη τρωτε σαντουιτς.Φαινεται στα ματια σας ξεκαθαρα η προσμονη, ειναι σαν να λετε " τι ειναι το φαι μπροστα σε μια φοιτητρια που περιμενει", εχω δει μερικες απο εσας να σφαδαζουν ενω οι αλλες τις αναγκαζουν με το ζορι να μπουκωθουν, ουρλιαζοντας με απογνωση "ΟΧΙ ΟΧΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ" Σας καταλαβαινω.
Αλλα αν υπαρχει ενα πραγμα που με κανει πραγματικα να οδυρομαι , να σφαδαζω, να κλαιω με λυγμους, να βαριαναστεναζω και να τραβαω τα μαλλια μου, ειναι το βασανιστηριο στο οποιο αναγκαστηκατε να υποβληθειτε φετος. Τοσα χρονια , σας εχουν προσλαβει με το ενα και μοναδικο σωστο κριτηριο: το dna.Εχετε ακαδημαικη συγγενεια με καποιο εξεχον προσωπο του πανεπιστημιου, μοιραζεστε τα ιδια γονιδια, τα ιερα γονιδια του "ο -μπατζανακης-του-αδερφου-της-κουνιαδας-του-πρυτανη-ειναι-παιδικος-φιλος-του-κολλητου-του-αντρα-μου" Μεχρι τωρα, ο απαραβατος αυτος νομος κρατουσε υγιεις,δραστηριες,χορτατες, τις γραμματειες μας.Αλλα φετος τολμησαν, ναι , τολμησαν, να σας αναγκασουν να συναναστραφειτε ενα ειδος υποδεεστερο απο σας, κατωτατης νοημοσυνης.Ενα ειδος που εξελιγμενα οντα με το dna του πρυτανη δεν μπορουν να πλησιασουν, ποσο μαλλον να συναναστραφουν και να πεσουν στο επιπεδο του. Ναι κυριες και κυριοι.Αναγκασανε τις γραμματειες μας να ΑΚΟΥΜΠΗΣΟΥΝ,ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ, ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΕΝΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ.Και δωσανε και ονομα στο απανθρωπο αυτο βασανιστηριο. Το ειπανε ηλεκτρονικες δηλωσεις μαθηματων.Ετσι απλα.
Τασσομαι λοιπον δημοσια υπερ των βασανισμενων εργαζομενων γραμματειων.Δεχομαι ετσι απλα, να αρχισει η εξεταστικη μου στις 9 Φεβρουαριου, ενω θα παρω βιβλια στις 16.Γιατι προκειμενου να βλεπω ανθρωπινα δικαιωματα να καταπατωνται με τετοιο τροπο, προτιμω να δωσω εξετασεις πρωτα, και οταν παρω τα βιβλια να δω αν αυτα που απαντησα στις εξετασεις ηταν σωστα.Δεν εχουν το δικαιωμα να δινουν διορια , η ας το πω καλυτερα τελεσιγραφο , 6 μηνων, αναγκαζοντας μια περηφανη γραμματεια να ξεπεσει με τετοιο τροπο.Για να χειριστει κανεις εναν ηλεκτρονικο υπολογιστη κυριες και κυριοι, πρεπει να μπει στον τροπο λειτουργιας του, να εξεφτελισει τη νοημοσυνη του σκεπτομενος οπως ενα ματσο με καλωδια.Γιατι μονο πεφτοντας στο επιπεδο μιας ηλεκτρικης συσκευης θα μπορεσει μια αξιολογη γραμματεια να αποκωδικοποιησει τους ποταπους και αξιοθρηνητους μηχανισμους της. Και ξερετε τι αποτελεσμα θα εχει αυτο.Ναι ξερετε παρα πολυ καλα, πολιτες του τηλεκοντρολ.Οι γραμματειες μας θα μετατραπουν σε ρομποτ.Ανθρωποι με προσωπικοτητα,μπριο,ορεξηγια ζωη, φαι, βρισιδι, κουτσομπολιο, θα μετατραπουν σε μιζερες υπαρξεις που θα πληκτρολογουν με μηχανιστικο, απροσωπο τροπο αχρηστα δεδομενα. Χωρις προσωπικοτητα, χωρις ελεος,χωρις ζωη.Μηχανες.Γιατι αυτο θελουν να κανουν.Να εξεφανισουν το τελευταιο ιχνος αυθορμητισμου και δημιουργικοτητας στις σχολες μας.Τις γραμματειες.
Καλω σε συγκεντρωση διαμαρτυριας .

ΚΑΤΩ ΤΑ ΠΙΣΙΑ
ΠΑΝΩ ΤΑ ΒΥΖΙΑ

(Τι να περιμενεις απο μια σχολη που εχει τεραστιες τρυπες στο ταβανι απ οπου σταζουν νερα, και αντι να βουλωσουν τις τρυπες, τοποθετουν γλαστρες στο σημειο οπου σταζει.Το ξεφτιλα ειναι λιγο, το γελιο ειναι τοσο πολυ που κατανταει αηδια στο τελος.)

(Α, το μπλογκ μου ειναι ασπρο και χωρις φιλους επειδη εκανα παπαρια.καποτε θα φτιαξει.)

Περι θερμανσης ,φερεγγυοτητας, υπεραπλουστευσης

Σημερα δεν εκανα τιποτα. Οταν λεμε οτι δεν εκανα τιποτα, εννοουμε οτι το "δεν εκανα τιποτα" το εκανα ολη μερα. Σηκωθηκα, και ετσι οπως σηκωθηκα θα ξαναπαω για υπνο.
Ισως να ναι αυτο το τιποτα που με κανει να ξαναποσταρω.Αν μη τι αλλο, το να γραφεις κατι ειναι κατι, δεν ειναι τιποτα. Σκεφτομουνα λοιπον τα αεροθερμα. Οσοι απο σας εχετε αεροθερμα, τζακια, καλοριφερ,και οτιδηποτε σε θερμαντικο επιπλοειδες αντικειμενο, θα εχετε σιγουρα παρατηρησει το εξης.Οταν καθεστε κοντα του,καποιο μερος του σωματος σας ζεσταινεται επικινδυνα, και το ακριβως αντιθετο μερος σας παγωνει ανεξελεγκτα.
Εχουμε λοιπον τη δεξια μου πατουσα να καιγεται,οπως και το δεξι μου μπουτι-γαμπα-και-τα-συναφη.Το αριστερο μου χερι ομως παγωνει, και πιανοντας τη δεξια μου πατουσα προσπαθει να ζεσταθει,με αποτελεσμα να παγωνει και η πατουσα, και το χερι να συνεχιζει να ειναι παγωμενο.
Καποιος θα το ανελυε με τους νομους της φυσικης. Καποιος θα τονιζε οτι δεν εχω ντυθει σωστα. Ε εγω θα το αναλυσω ως εξης.
Εχουμε μια πηγη θερμοτητας που ξερουμε οτι ειναι διπλα μας. Συγκεκριμενα, εμενα το αεροθερμο βρισκεται ακριβως διπλα στο γραφειο μου.Οποτε το μονο που εχω να κανω, ειναι να απλωσω το κουλο μου, και να πατησω το κουμπι.Βεβαια ξερω οτι στο τελος θα καταληξω η μιση να καιγομαι και η αλλη μιση να κρυωνει,και αν δοκιμασω να ζεστανω τον μισο μου εαυτο με τον φλεγομενο αλλο μισο, απλα θα κρυωσω ολοκληρη.
Επισης γνωριζω πολυ καλα πως η λυση λεγεται ρουχα.Ειναι στην ντουλαπα μου, που βρισκεται στο δωματιο του αδερφου μου. Για να φτασω ομως στα ρουχα,θα πρεπει να σηκωθω, να περπατησω, να κανω μια γεωτρηση καθως ειναι πασιγνωστο πως η ντουλαπα μου ειναι τακτοποιημενη συμφωνα με το χαρακτηρα μου, και να πιασω κατι ζεστο να φορεσω.
Ολη αυτη η διαδικασια για να πραγματοποιηθει προυποθετει φυσικα το να χρησιμοποιησω μπολικους μυες, ενεργεια, θερμιδες, βαλε τη σκεψη του τι ειναι καλυτερο να φορεσω, βαλε την αποφαση, βαλε τη φαντασια που θα χρειαστω για να το βρω, βαλε το βρισιδι που θα ριξω οταν θα πεφτουν διαφορα ρουχα κατω, βαλε, βαλε,βαλε.
Βεβαια το καλο ειναι οτι θα ζεσταθω ολοκληρη και θα αισθανθω οτι κατι εκανα.Το κακο ειναι οτι με μια απλη κινηση του χεριου μου ζεσταινομαι η μιση.
Υπαρχει και η αλλη λυση.Να κουναω το αεροθερμο μολις καιγομαι. Και να το βαζω στην αντιθετη μερια.Πραγμα που αποκλειεται πρωτον απο βαρεμαρα, και δευτερον επειδη στο χρονο που θα χρειαστει να ζεσταθει η μια πλευρα, εχει παγωσει η αλλη , πραγμα που μας φερνει στα ιδια.Επισης αποκλειεται το να γυριζω εγω καθε τρεις και λιγο, για καθαρα πρακτικους λογους(πρεπει να βλεπω την οθονη)
Αρα το προβλημα μου εχει μεν λυση, αλλα η λυση απαιτει δραση, και σημερα δεν ειμαι και πολυ καλη στη δραση (αουτς καηκε η πατουσα μου) οποτε αναμενω να βελτιωθει ο καιρος,τουλαχιστον τα κλιματιστικα το καλοκαιρι εχουν τηλεκοντρολ και στοχευουν στο απειρο.
"Σας καιει ο κωλος σας αλλα κρυωνει το νεφρο σας; Περιμενετε να καλοκαιριασει και ολα θ αλλαξουν"

Στον Αντρεα μου.

Μπηκα στην πτερυγα του νοσοκομειου φορωντας την πανοπλια της ψυχραιμιας. "Ο καθενας εχει να τραβηξει το δικο του δρομο,δεν μπορω να σωσω κανεναν" , "οσο αρρωστα και να ειναι δεν θα το σκεφτω, εγω ηρθα εδω για να δωσω χαρα" Και παγωσα οποιαδηποτε φρικη αρχιζε να φυτρωνει μεσα μου, ξεπλενοντας τα χερια μου μια, δυο ,τρεις φορες με το αντισηπτικο, σιγουρη για τον εαυτο μου, γιατι εγω ειμαι ψυχραιμη, ηρεμη, ειμαι φτιαγμενη γι αυτο, παντα ημουνα.

Ησουνα το πρωτο παιδακι που ειδα. Ηρθες σιγα σιγα, με τη μαμα σου και σερνωντας τον ορο σου με το ενα χερι.Πανω στον ορο κρεμοντουσαν παιχνιδακια, για σενα ισως να ηταν ολο ενα παιχνιδακι, μεγαλο και με ροδες. Μου εκανε εντυπωση ποσα καλωδια μπορουσαν να εχουν βαλει σε ενα τοσο μικρο παιδακι."Αυτη ποια ειναι?" ρωτησες. "Ειμαι η Λουσια, ηρθα για να παιξουμε αν θες. Εσυ ποιος εισαι?" "Ο Αντρεας"

Ολος κι ολος δυο μεγαλα ματια, και ενα τεραστιο χαμογελο. Μια σταλια, τεσσαρων χρονων.Σκεφτομουνα τα πιο κουλα παιχνιδια για χαρη σου, εκανα τις πιο ηλιθιες γκριματσες, ειχα ερθει για να σου δωσω χαρα. Πηρες ενα σοβαρο υφος. " Μη με κανεις να γελαω σε παρακαλω" μου ειπες."Με ποναει." Και σαν χαζη ρωτησα, "Που σε ποναει?" και σηκωσες την μπλουζα σου και μου εδειξες τις γαζες και τους ορους στην κοιλιτσα σου. "Δεν πειραζει, δε θα γελαμε, δεν πειραζει, ελα να παιξουμε σοβαρα"

Να παιξουμε σοβαρα.....Χωρις να γελαμε.Παιξαμε λοιπον.Μου εξηγησες οτι οι Ρωμαιοι στο κεφαλι τους εχουν βεντουζες."Μου το ειπε η Μαρια" δηλωσες. Γιατι να σε αμφισβητησω αλλωστε.Ζωγραφισαμε ρωμαικες γαλερες και φωτιες και πειρατες και θαλασσες.Εσυ ζωγραφιζες και μου εξηγουσες δηλαδη, και εγω παρακολουθουσα, σαν να ημουνα εγω το παιδακι και εσυ ο μεγαλος. Και οταν ζαλιζοσουνα σταματουσαμε, αλλα οχι για πολυ, ηθελες να μου δειξεις κι αλλα.

Και χτυπησε το ρολοι 9 η ωρα το βραδυ.Επρεπε να φυγω...."Μη φυγεις.Σε παρακαλω." Με κοιτουσες λυπημενα και ηθελα να πεθανω. "Σε παρακαλω". "Πρεπει να φυγω Αντρεα μου...,θα ξαναπαιξουμε ομως αλλη μερα!" "Σε παρακαλω, λιγο μονο.Μεινε λιγο μονο."
Δεν ξαναπαιξαμε αλλη μερα. " Απο ολες τις κοπελες πιο πολυ αγαπαω αυτην" ειχες πει και με ειχες δειξει γελωντας.Αλλα η "αυτη" δεν αντεξε οσο περιμενε. Και μεχρι τωρα θελει να παρει τηλεφωνο να ρωτησει αν εισαι καλα, αλλα δεν τολμαει,φοβαται τι θ ακουσει.

Ετσι,με μια καθυστερηση 6 μηνων σου γραφει αυτο το κειμενο και ευχεται μεσα απο την καρδια της να μην εισαι πια αρρωστος, να εχουν μεγαλωσει τα μαλλακια σου, και να τρεχεις ανεμελος σε καποια παιδικη χαρα γελωντας τοσο δυνατα που ολοι οι πονοι σου να γινονται σκονη.

Το συμπαν και γω

Τελευταια με εχει προβληματισει εντονα η συμπαντικη κοελιακη συνομωσιολογια, που καταληγει να υπηρετει συμφωνα με τον εν λογω κυριο, τα δικα μου μιζερα θελω.

Πανω κατω εχω καταληξει στο οτι ο εν λογω κυριος μπορει να ισχυριζεται οτι ξερει, αλλα δεν ξερει.Και ο μονος τροπος να το αποδειξω, ειναι να αντιταξω στα αξιολογα και τεκμηριωμενα επιχειρηματα του τα δικα μου, που ειναι επισης βαθυστοχαστα, τεκμηριωμενα, και ας μου επιτραπει μια λιγο πιο λαικη εκφραση, σαικσι.

Λεει λοιπον.

"Οταν θελεις κατι πολυ, ολο το συμπαν συνομωτει για να το αποκτησεις"

Και λεω εγω.

"Οταν θελεις κατι πολυ, και το θελει και το συμπαν, το συμπαν κερδιζει και εσυ παιρνεις τον μπουλο." ( με μπ για εμφαση)

"Οταν θελεις κατι πολυ, το συμπαν ξυριζει τα ποδια του και τραγουδαει χαριτοδιπλωμενο"

"Οταν θελεις κατι πολυ, το συμπαν σε γραφει στ αρχιδια του και προτιμαει το διπλανο σου"

"Οταν το συμπαν θελει κατι πολυ, ποιος χεστηκε για σενα"

"Οταν θελεις κατι πολυ,τραβα παρτο, πριν το καταλαβει το συμπαν και σε γαμησει αναποδα"

" Οταν θελεις κατι πολυ, το συμπαν δεν εχει καμια απολυτως σχεση.Ζωον"

"Οταν θες κατι πολυ,και βρισκεται μεσα στο συμπαν, τοτε το συμπαν αποδεικνυεται χρησιμο."

Πιστευω οτι μετα απο αυτο θα γινω και εγω μπεστ σελερ. Αχ.

πιπες

Ενα , δυο , τρια.

Παυση, ξεχασα γιατι μετραω.

Ενα, δυο, τρια ειπα. Οταν δε θελω να σκεφτομαι μετραω.Μετραω στιγμες. Μια στιγμη περασε.Δυο στιγμες περασαν.Τρεις.Τεσσερις.

Οι στιγμες περνανε και γω τις κοιταω.

"Για σενα στεναχωριεμαι.Οι αλλοι θα διαλεξουν ενα τρενο, και θα φυγουν.Εσυ θα τα κοιτας να περνανε ενα ενα απο μπροστα σου.Τι ψαχνεις?"

Οποιος ψαχνει βρισκει. Οποιος περιφερεται ασκοπα,χανεται.Και για να μη χαθω στεκομαι στο ιδιο σημειο.Και μετραω τις στιγμες.Μια, δυο, τρεις στιγμες περασαν.Απο μπροστα μου.Χωρις να φυγω μαζι τους.

Δεν πειραζει.Δε βαριεσαι.Δε γαμιεται.Δεν παει αλλο.

Λαθος

Παρεξηγησις. (ανασα ανακουφισης)

Μαλακω

Οσο περνανε τα χρονια

συνειδητοποιω

ποσο μαλακω ημουν

ειμαι

και θα ειμαι, γιατι μερικα πραγματα δεν αλλαζουν.

Και αυτο που εχω να πω

Ειναι οτι τουλαχιστον

Ειμαι ο εαυτος μου.

Και σε οσους εχουν καταλαβει αυτο μου το προσον και το χρησιμοποιουν προς οφελος τους

θα ελεγα

"εγω μπορει να ειμαι μαλακω, αλλα εσυ φιλε, ΘΑ ΚΑΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ"

αλλα επειδη δεν πιστευω σε κολαση και παραδεισο το μονο που μου μενει

ειναι να βριζω,

και να ελπιζω οτι δεν θα την ξαναπατησω.

(καργιοληαρχιδιπουνασουβγειτοσυκωτιαπτονκωλοκαινασουμπει
απτορουθουνιγαμωτοσπιτι
σουπουναμηγαμησειςουτεψοφιααγελαδαμουνοπανο)

Αντρες κουτσομπολες.

Πολυ ακουγεται τωρα τελευταια οτι οι χειροτερες κουτσομπολες ειναι οι αντρες.Γιατι χειροτερες ομως? Παραθετω ενα παραδειγμα.

"Μαλακα, αυτος ο αρχιδας μπουκαρε τις προαλλες πολυτεχνειο με δυο τανκς με βραζιλιανες, μιλαμε ο τυπος ειναι ψυχακιας, εχω ακουσει οτι την πρωην του τη γαμουσε με ενα ψοφιο κοτοπουλο και μετα αυτη εγινε λεσβια.Ασε που τωρα που το σκεφτομαι, και αυτος πουστρακος ειναι, κατι ειχα ακουσει να λεει τις προαλλες οτι θα γουσταρε αν του καθοταν γαμησι με αντρα"


Μετα απο δυο μερες.

"Αυτος? ναι ρε νταξ, ειναι λιγο μαλακας.Ε νταξ μωρε, εχει μια μεγαλη μηχανη και το παιζει και καλα γαμαω και δερνω, σιγα ρε μουνοπανο, ουτε τανκς να ειχες,ειχε μπουκαρει τις προαλλες πολυτεχνειο και πουλαγε μουρη.Τρελλη ψωναρα ο τυπος. Ναι, ειχε μια πρωην κανανε κατι σαδομαζοχιστικα, ε αυτη ηταν και λιγο μπαι, τεσπα τον παρατησε και κλαιγοταν ο πουστης. Ε, νταξ δεν ειναι πουστης, τον ειχα ακουσει βεβαια μια φορα να λεει οτι αν ηταν πουστης δεν θα κολωνε καθολου να το πει. Οποτε μπορει και να τον παιρνει, ξερεις πως ειναι αυτοι."

Μετα απο τρεις μερες.

"Ναι, τον ειχα δει τις προαλλες πολυτεχνειο, νταξ το επαιζε και καλα πολυ εναλλακτικος και μας την ελεγε που θελαμε να παρουμε μηχανακι, αυτος με το ποδηλατο ειναι και πολυ μαγκας, "τι σοι αναρχικοι ειστε ρε μουνια που πατε και δινετε τα λεφτα σας σε πετρελαια και βενζινες"Ωπα μαλακα, εσυ τα δινεις για να παρεις τις ποζεριες σου τα σταρακια σου και μας τη λες κιολας.Γι αυτο τον χωρισε η γκομενα ρε, ητανε μαμουχαλος και τσιφουτης, πεντε χρονια τα χανε και απηυδησε η καημενη, ακομα τα πινει για παρτη του.Αυτος χεστηκε μωρε, εξαλλου ο τυπος ειναι στον κοσμο του, ασε που μου φαινεται και ψιλοφασιστας κατι ελεγε για τους πουστηδες τις προαλλες και δεν μ αρεσε καθολου το υφακι του"

Μετα απο τρεις βδομαδες.

"Α, αυτος? Ε βασικα δεν τον ξερω δεν εχουμε μιλησει και ποτε, μαλακας ειναι μην μπλεκεις με τετοιους τυπους, σιγουρα καμια καραψωναρα του κερατα θα ναι,ασε που μου φαινεται και λιγο πουστης."


Ε, συγνωμη, αλλα ελεος.

shithead

Σκατα.Αργα η γρηγορα το θεμα θα ερχοταν στα σκατα.

Τα σκατα ειναι κατι απωθητικο για τους περισσοτερους.Ειδικα οταν τυχαινει να ερχονται σε επαφη με το κατω μερος του υποδηματος.

Η οταν σχετιζονται με μια ανεξελεγκτη ταση εξοδου τους, και δεν υπαρχει η καταλληλη κτιριακη υποδομη.

Αλλα αν το σκεφτει κανεις λιγο αισιοδοξα, τα σκατα σαν σκατα, δηλαδη τα σκατα στην ουσια τους, ειναι αποβολη αχρηστων ουσιων.

Τοξινες, χαλασμενα τροφιμα, αηδιαστικα συντηρητικα καρκινογονα σιχαμενα πραγματα, βρισκουν το δρομο που τους αξιζει, τον αγυριστο.Που λεει και ο λαικος βαρδος.

Ειναι λοιπον απωθητικα οσον αφορα την οσφρηση, την αφη, την οψη.Εμποδιζουν και την οποια επικοινωνια θα θελαμε να εχουμε μαζι τους.

Ομως ειναι τα σκατα αυτα καθεαυτα κατι το αρνητικο?

Θα μπορουσε κανεις να τα κατηγορησει? "σκατα, ειστε ασχημα βρωμικα και με κανετε να αισθανομαι δυσκοιλιος" απαντηση? οχι. Ειναι απλα ο εαυτος τους.

Μας ενοχλουν μονο αν δεν μπορουμε να τα αποβαλλουμε, η αν τα αποβαλλουμε με το λαθος τροπο.Ουσιαστικα, αυτο που μας ενοχλει ειναι η κακη λειτουργια του αξιαγαπητου και πανχρησιμου εντερου μας.

Αν μας ενοχλουν τα σκατα, σημαινει οτι ισως να μην τολμαμε να κατηγορησουμε το πολυαγαπημενο εργατικο κακομαθημενο κωλαντερο μας για δυσλειτουργια.

"Καταραμενη διαρροια"

Οχι φιλοι μου.Οχι. Δε φταιει η διαρροια. Φταιει το πως τη διαχειριζεται ο οργανισμος σας. Που τη δημιουργει κιολα.

(Και μακαρι, μακαρι, μακαρι, μερικοι να απεδιδαν ευθυνες στο πνευματικο τους παχυ εντερο για τα σκατα που παραγει ο εγκεφαλος τους.Συμπεριλαμβανω και εμενα στους μερικους.)

Αναγουλα

Μα ποσο αηδιαστικα ειναι ολα.Κρασια, ουισκια, σοκολατες, μπαφοι, τσιγαρα, καφεδες,ρακομελα, ουζα, κοτοσουπα, και ο philip glass οταν συνδιαζεται με αναγουλα και ζαλαδες.
Αηδια.Ολα αηδια. Παω να ξερασω.
Και η φιλοσοφικη ειναι σκατα. Σκατα. Και τα σκατα ειναι και αυτα αηδια.

τιτλος.

Φοβοι.

Φοβαμαι εσενα, πρασινο ανθρωπακι.Σε φοβαμαι γιατι μπορεις να με δειρεις και εχουν να με δειρουν απο μικρη.

Φοβαμαι επειδη φοβαμαι τον κοσμο που τρεχει και φοβαται.

Φοβαμαι επειδη μερικες φορες μεσα στον κοσμο νιωθω η μονη που φοβαται.Και η μονη χωρις παθος για πανοπλια.

Και φοβαμαι τη φωτια και τις πετρες ,και φοβαμαι τα οπλα .

Φοβαμαι το μισος. Φοβαμαι το ασπρο-μαυρο. Και φοβαμαι τις αλλαγες , φοβαμαι οτι δεν τις ελεγχω.

Φοβαμαι τη στασιμοτητα ,φοβαμαι οσα μενουν ιδια.

Φοβαμαι μη μου πειραξει κανεις τους δικους μου.

Μερικες φορες σας φοβαμαι ολους, ακομα και μενα.

Αλλα δεν φοβαμαι να φοβαμαι.

Δεν θα κρυψω τους φοβους μου στο ντουλαπι και θα ανοιξω την τηλεοραση.

Θα τους βγαλω εξω να παρουν αερα .Δεν θα εξαφανιστουν.

Αλλα εγω θα ειμαι ελευθερη.

Ρεαλιστικες ευχες.

Τα Χριστουγεννα λες Καλα Χριστουγεννα.
Την Πρωτοχρονια λες Καλη χρονια και Χρονια Πολλα.
Τα Φωτα τι λες?

"Ευχομαι τα φωτα να σε φωτιζουν?"

Ευχομαι λοιπον και γω τα φωτα να φωτιζουν με το φως τους τον ανθρωπο ωστε να φωτιζει τις πολεις του με εναλλακτικες πηγες ενεργειας.

And once again I lay bookless and alone

Τα βιβλιοπωλεια σε περιοδους αφραγκιας ειναι σαν τσοντα. Βλεπεις ,βλεπεις, αλλα δεν μπορεις να κανεις τιποτα παραπανω.

Αυτη τη στιγμη χρειαζομαι ενα βιβλιο. Το χρειαζομαι. Οτι να ναι, αρκει να ναι μεγαλο και ενδιαφερον. Κατω η πρεζα, πανω η μαγιονεζα, χρειαζομαι ενα γαμημενο βιβλιο ΤΩΡΑ γτι αλλιως θα διαβασω για δεκατη φορα το ονομα του ροδου και θα ξερασω( το αγαπαω αλλα οχι και τοσο)

Θα ηθελα ενα βιβλιο που να περιεχει φακες , ενα διακοπτη θερμοσιφωνα , και δυο τριχες απ τα ποδια του Αι Βασιλη.

Αλλα θα αρκεστω σε οποιοδηποτε βιβλιο. Σε γλωσσα που να καταλαβαινω. Και οχι αλλα απαισια περιοδικα. Οχι αλλα. Ουτε για την τουαλετα δεν κανουν με το συμπαθχιο. Δλδ ειχα τοσο καιρο να διαβασω περιοδικο που επιασα ενα στα χερια μου και κοντεψα να παθω αλλεργικο σοκ μαλακιας.Δεν με πιανει και ευκολα.

Απ την απελπισια μου θα αναγκαστω να διαβασω κανα βιβλιο για τη σχολη.Ειμαι αρρωστη.Το τελευταιο μου βιβλιαρακι τελειωσε. Τελειωσε προχτες. Και τωρα το εχει η Ολγα. Μαλακισμενη.

2010 παπαριες μειον μια.

Το 2009 μας μπηκε. Τωρα αν μας μπηκε καλα, θα δειξει. Παντως εγω για καποιο ηλιθιο λογο δεν περιμενα φετος το 2009. Περιμενα το 2010. Κατα τα χριστουγεννα συνειδητοποιησα οτι ερχεται το 2009. Και απογοητευτηκα γτι το 2010 ειναι στρογγυλο νουμερο, ενω το 9 οχι.Και αφηνοντας αυτους τους συλλογισμους επιπεδου, θελω να αναφερθω στο 2008. Και να του πω τα εξης. Φεις του φεις.

" Ησουνα για τον πουτσο.Υποτιθεται οτι συμφωνα με το Λεφακη και τον αστροκοσμο θα ησουν η χρονια μου. Σκατα ησουνα. Με απογοητευσες. Περιμενα απο σενα πολλα. Και μου τα εφερες, για να συνειδητοποιησω οτι ηταν τα λαθος πραγματα. Και το μονο που καταφερες ειναι οτι για πολυ καιρο δεν ζητουσα τπτ.Και για οσο καιρο δεν ζητουσα τπτ, η καρμικη σου μαλακια μου εφερνε το ενα μετα το αλλο παλια προβληματα, π δν ειχα αντιμετωπισει, και επρεπε να αντιμετωπισω σωνει και καλα επειδη σου καβλωσε. Ξερεις κατι? Χαιρομαι που πεθανες. Παρα την ανυπερβλητη κακια σου, το 2009 με βρισκει ηρεμη.Και αισιοδοξα ρεαλιστικη.Η ρεαλιστικα αισιοδοξη.Με ανθρωπους διπλα μου, και καποιους αηδιαστικα παλιους φοβους εξαφανισμενους.Και με βρισκει να μη ζηταω τιποτα. Γιατι οτι θελω θα απλωσω το χερακι μου και θα το παρω. Καργιολικο 2008.Σου ευχομαι να φας τ αντερα σου.Σ ευχαριστω για τη σαδιστικη σοφια, και οχι ευχαριστω δε θελω αλλο"

Καλη χρονια. Σας ευχομαι μεσα απ την καρδια μου σεξ φαι και αγαπη. Α και υγεια. Το σλογκαν μου εφετος.