Τα αυτά, τα άλλα, και τα υπόλοιπα.

Όταν η καρμική τυχαιότητα ξεσπάει την κλιμακτήριο της πάνω σου, δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Ή παγώνεις και μένεις μαλάκας, η γελάς σαν μαλάκας και συνεχίζεις.
Σίγουρα, ενα απο τα πρώτα πράγματα που έκανα εγώ, ήταν να μην ανοίγω το ίνδερνετ. Το οποίο σαν να το ξερε, εξαφανίστηκε και απ' το λαπτοπ μου λόγω κάποιας γενετικής ανωμαλίας της φόρθνετ.
Δεν θα διηγηθώ τις τελευταίες βδομάδες.Βαριέμαι. Περιλαμβάνουν περίπου τα εξής. "Φόβος, ορός, αμνησία, ούρα, ασυναρτησίες, σπασμένα γυαλιά, προφυλακτήρες, τύχη, αίματα, καρδιές, αλλαγή, λεφτά, τροχαία, λαχεία, ψυχαναγκασμός,αποχαιρετισμός, κλάμματα, κλείσιμο, κεράσια, βερίκοκα"
Όμως υπάρχει κάτι που πρέπει να πω με σαφήνεια. Περπατούσα στο Χαλάνδρι και περνούσα μπροστά από ένα μανάβικο. Από την αντίθετη κατεύθυνση, στο ίδιο πεζοδρόμιο με μένα, περπατούσε μια μεσόκοπη κυρία. Βλέπει το μανάβικο. Κοντοστέκεται. Ακουμπάει ένα καρπούζι με τα δυο της χέρια. Το φιλάει. Χαμογελάει ικανοποιημένη, και συνεχίζει να περπατάει.
Και αναρωτιέμαι. Τελευταία, κυρίως αυτό κάνω. Αναρωτιέμαι και παθαίνω υπερκόπωση.