Συναισθηματικά Βαμπίρια και Αλλες Αηδίες.

Κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Μερικοί έχουμε ένα στην ντουλάπα μας. Είναι εκεί όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Στο τρένο, στο λεωφορείο, στο διαστημόπλοιο.
Ένα συναισθηματικό βαμπίρ κυκλοφορεί συνήθως σε μορφή ανθρώπου. Για να το ξεχωρίσεις χρειάζεται είτε μακροχρόνια πείρα στη διαπροσωπική επικοινωνία μαζί τους, είτε να είσαι ο ίδιος συναισθηματικό βαμπίρ.
Και επειδή εγώ έχω και τα δύο, θα σας διαφωτίσω. Υπάρχει ένας ξεκάθαρος τρόπος να τα εντοπίσετε.Ένα απλό και κατανοητό τεστάκι.Διαλέξτε ένα στόχο.Ενα υποψηφιο βαμπιρ. Αρχικά ρωτήστε "Πως είσαι". Ρωτήστε το σε διάφορες περιστάσεις. Πχ, όταν το συναισθηματικό βαμπίρ γαμιέται στην παραλία. Σκύψτε από πάνω και ρωτήστε. "Πως είσαι?" Αν το υποψήφιο βαμπιρ απαντήσει "Καλά μωρέ...." είστε σε καλό δρόμο. Πρέπει όμως να συνεχίσετε. Πρέπει να πετύχετε το βαμπιρ σε μια περίσταση φαινομενικής απόλυτης δυστυχίας. Σε ένα νοσοκομείο. Κάντε την ίδια ερώτηση. "Πως είσαι?"Αν το θύμα μας είναι όντως βαμπιρ, θα απαντήσει πάλι "Καλά μωρε..." μόνο που σε δύο με τρία δευτερόλεπτα θα συγκροτηθεί και θα προσθέσει ενα "Ε, κάπως δύσκολα" με ένα απλανές ύφος, που δηλώνει ότι δεν το νιώθει και ιδιαίτερα. Παρατηρήστε το θύμα σας. Παραδόξως, ενώ έχει συναισθηματική εμβέλεια χαλασμένου ραδιοφώνου, θα το βρείτε σε χώρους όπου όλοι είναι υπερβολικά συναισθηματικοί, πονεμένοι, καταθλιπτικοί, η μαστουρωμένα χαρούμενοι.Το βαμπιρ θα στέκεται με ένα βλέμμα απλανές, και αν το παρατηρήσετε προσεκτικά, θα δείτε ότι πλησιάζει τους πιό ευσυγκίνητους, τους παρατηρεί με γουρλωμένα μάτια, και ναι κυρίες και κύριοι, συγκινείται μαζί τους.
Και εκεί είναι το κρίσιμο σημείο. Πρέπει να πλησιάσετε το βαμπιρ και να το ρωτήσετε γρήγορα. "Τι νιώθεις?" Αν όντως είναι βαμπιρ, θα απαντήσει κάτι σε "Δεν ξέρω, αλλά κοίτα τι λυπημένος που είναι αυτος!"¨Οταν ο άλλος σταματήσει το συναισθηματικό του παραλήρημα, το βαμπιρ μας θα επιστρέψει στην κουλ κατάσταση του, και θα ψάξει αμέσως να βρει κάποιον άλλο που να περνάει κάποιου είδους συναισθηματική κρίση.
Τα ώριμα συναισθηματικά βαμπιρ είναι δύσκολα ανιχνεύσιμα, διότι έχουν αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό τη λεγόμενη "μιμητική συναισθημάτων". Μπορούν να κλαίνε, να γελάνε, να θυμώνουν , και ενω εξωτερικά σφαδάζουν από εικονικούς πόνους , από μέσα τους σκέφτονται κάτι σε "χμ, θα μπορούσαν οι άνθρωποι να μην έχουν φρύδια?"Ενας καλός τρόπος να ανακαλύψετε αν ένας σφαδάζων άνθρωπος είναι συναισθηματικο βαμπίρ, είναι να τον παρατηρήσετε. Οταν ένα βαμπιρ ουρλιάζει απ τους ψυχικούς πόνους, σας ρίχνει κλεφτές ματιές να δει αν σας προκάλεσε κάποιου είδους συναισθηματική αντίδραση.Αν εσείς πχ αρχίσετε να κλαίτε, το βαμπιρ ως δια μαγείας θα σταματήσει το παραλήρημα, θα στρέψει όλη του την προσοχή σε εσάς, και θα αρχίσει αμέσως να ταυτίζεται μαζί σας.
Ενα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο των βαμπιρ είναι η ιδιαίτερη συμπεριφορά προς το άλλο φύλο. Ενώ οι άνθρωποι σε γενικές γραμμές ερωτεύονται αισθανόμενοι διάφορα πράγματα, τα βαμπιρ ερωτεύονται ανιχνεύοντας συναισθήματα. Δηλαδή οδηγούνται κυρίως από την περιέργεια. Ψάχνουν να βρουν συναισθήματα στον άλλο, και αν τα εντοπίσουν, τα παρατηρούν για να δουν ενδείξεις και στους ίδιους.Επειδή κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, έχουν φτιάξει μικρούς κλισεδιάρικους νόμους εντοπισμού συναισθημάτων. Τα μικρά σε ηλικία βαμπιρ περιμένουν εναγωνίως να νιώσουν "πεταλούδες στο στομάχι" , "το σύμπαν να εκρύγνεται" ," σαν να ξέρεις τον άλλον από πάντα" και τα μεγαλύτερα σε ηλικία βαμπιρ ψάχνουν "κάποιον να με καταλαβαίνει", "να επικοινωνούμε απόλυτα", "την αδερφή ψυχή"και άλλες τέτοιες εγκεφαλικές αηδίες. Κάθονται με τις ώρες και φαντάζονται πώς θα ήταν να αισθάνονται κάτι , και επειδή δεν έχουν χειροπιαστές ενδείξεις για το πώς θα ήταν αυτό, πλάθουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας.Οποιος ερωτεύεται συναισθηματικό βαμπίρ έχει πάρει τον πούλο, διότι ακόμη και στην εξτριμ περίπτωση που το βαμπιρ νιώσει κάτι, το συναίσθημα αυτό ποτέ δε ανταποκρίνεται στα υπερφυσικά στάνταρ που έχει θέσειτο ίδιο το βαμπίρ για τον έρωτα. Θα ακούσετε κουβέντες όπως "Γιατί όταν με φίλησε δεν ένιωσα να με χτυπάει κεραυνός?" "Που είναι οι ροζ ιπποπόταμοι που έπρεπε να βλέπω κάθε φορά που μου πιάνει τον κώλο?"
Και εκτός από τη σύγκρουση φαντασίας πραγματικότητας, υπάρχει και η εξής σημαντική λεπτομέρεια. Τα βαμπιρ κλάνουν μέντες με τα δικά τους συναισθήματα. Μπορεί να ταυτίζονται με τις ώρες με τον απύθμενο πόνο των άλλων, αλλά όταν πρόκειται για τα δικά τους συναισθήματα που αρχίζουν να αναδύονται, έχουν τόσο καλούς μηχανισμούς άμυνας που μπορούν να τα σταματήσουν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αν ένα συναισθηματικό βαμπιρ ανακαλυψει ότι αισθάνεται περισσότερα απ όσα μπορεί ν αντέξει, τότε τα σταματάει όλα στο πι και φι, με μια τυπική δικαιολογία του τύπου "Δεν ταιριάζουμε γιατί δεν ξέρεις τι είναι η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, και φοράς και παπούτσι 43"Και εσείς μένετε με το πουλί και το μουνί και το κοκταιηλ σας στο χέρι.
Αν εξακολουθείτε να μην μπορείτε να εντοπίσετε τα αξιαγάπητα αυτά βαμπίρια, υπάρχει ακόμη ένα στοιχείο που θα σας βοηθήσει. Σε κάποιες περιπτώσεις , μπορείτε να παρατηρήσετε βαμπιρ με συναισθηματική δυσανεξία. Δελαδή. Ενώ το βαμπιρ πλησιάζει πχ ανθρώπους που νιώθουν λύπη η χαρά, όταν κάποιος θυμώνει το βαμπιρ μπλοκάρει τελείως. Αρχίζει τελετουργικές κινήσεις πάνω κατω, πανω κατω, κοιτάει γύρω γύρω με πανικό, αρχίζει να κάνει "λαλαλα" η να γελάει νευρικά. Πολλά βαμπιρ δεν αντέχουν τους λυπημένους, τους φοβισμένους, τους πονεμένους. Το σύνηθες είναι να μην αντέχουν μια συγκεκριμένη κατηγορία συναισθήματος, το οποίο αρνούνται πεισματικά να ρουφήξουν.
Για να κλείσω λοιπόν αυτό το μονόλογο μαλακίας, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είναι ότι τα βαμπιρ δεν αισθάνονται. Απλά όταν αντιλαμβάνονται δικά τους συναισθήματα και εξαναγκάζονται να τα διαχειριστούν,αντιδρούν όπως ένας νεάντερνταλ μπροστά σε λαπτοπ.Η μοιάζουν με εφτάχρονα που βλέπουν τσόντα . "ΤΙ? ΑΥΤΟ ΜΠΑΙΝΕΙ ΕΚΕΙ?ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ? ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΑΑΑΑΑΑΑΑΡΓΚΚΚΚΚΚ " Οπότε καταλήγουν να κλείνουν την τηλεόραση, να τρέχουν με φόρα στο δωμάτιο τους, να χώνονται κάτω από το κρεβάτι, και να λένε την προσευχή τους, μέχρι να τα ξεχάσουν όλα.
Κατά βάθος εμείς τα βαμπίρια είμαστε χρυσά παιδιά.Παρεξηγημένα.Και θα πρεπε να κυκλοφορούμε με μια μάσκα σαν του χάνιμπαλ. Γιεα.