Άστα Βράστα

Θέλω να γράψω κάτι, αλλά δεν ξέρω πολύ καλά πώς θέλω να είναι αυτό. Εχω διάφορα κομμάτια μέσα μου, ένα φρικαρισμένο και χεσμένο μέχρι την κάλτσα, ένα αναίσθητο που κάνει οτι όλα συμβαίνουν σε κάποιον άλλο , ένα χαρούμενο που όλα τ άλλα κομμάτια του γαμάνε την πίστη, ένα θυμωμένο...της πουτάνας.
Δεν είμαι καλή στα συναισθήματα. Μου αρέσει να τα εντοπίζω, να τα παρατηρώ, έως και να τα κρίνω, στους άλλους. Όταν είναι σε μένα, τον πούλο, δεν ξέρω τι να τα κάνω.Σήμερα έχω περάσει από όλα τα στάδια. Χαρά , λύπη , θυμό, απελπισία, λύπη, φόβο. Φόβο κυρίως. Συνειδητοποίησα πόσο αυτοκαταστροφικά μαλάκω έχω υπάρξει. Είμαι καλή στο να το παίζω δυνατή. Φοβάμαι τον καρκίνο? Βουρ εθελόντρια στο ογκολογικό στο παίδων. Φοβάμαι τις εξαρτήσεις? Βουρ πρακτική σε κέντρο απεξάρτησης. Με τα μούτρα.
Και σήμερα έφτασα να αισθάνομαι ότι δεν έχω πια δύναμη να το κάνω αυτό.Ακόμα φοβάμαι. Φοβάμαι μην μου πεθάνουν οι δικοί μου. Και φοβάμαι μην πεθάνω εγώ. Και φοβάμαι τα πράγματα που δεν έχω δοκιμάσει ακόμα.
Σήμερα έφτασα να πω ότι είμαι 22 χρονών και δεν ξέρω πώς να τα αντιμετωπίσω όλα. Δεν ξέρω τι να κάνω μπροστά στην αρρώστια και στο θάνατο. Φοβάμαι τα νοσοκομεία. Ανατριχιάζω ακόμα και με τη μυρωδιά τους. Φοβάμαι τον καρκίνο, φοβάμαι τα χειρουργεία, φοβάμαι τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολίες και τα μαλλιά που πέφτουν,δεν μπορώ να το παίξω δυνατή, δεν μπορώ πια να κάνω τους άλλους να γελάνε, δεν έχω καν το κουράγιο να ζητήσω στήριξη γιατι ο φόβος μου έχει γαμήσει τον πάτο...
Και το βουρ με τα μούτρα δεν πιάνει πια...Δεν μπορείς να συμπέριφέρεσαι σαν να είσαι από ατσάλι όταν είσαι από δέρμα σάρκα και αίμα.Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ...Κουράστηκα να αντέχω...Ακόμα και η δουλειά που βρήκα με αυτό το σκεπτικό ήταν."Θα τα καταφέρω, και ας είμαι άπειρη και γυναίκα, θα τους δείξω εγώ" Για να τους δείξω εγώ, έκανα τα πόδια και τα χέρια μου κιμα... Και τώρα άδειασα.
Πέρυσι θα ήμουν αλλιώς. θα ήμουν όλη μέρα στο νοσοκομείο , θα καθησύχαζα τον κόσμο που θα έπαιρνε τηλέφωνο, θα έκανα τη μάνα μου να γελάει, θα παρηγορούσα τον πατέρα μου,θα έκανα όλο τον κόσμο να γελάει, θα έκλαιγα μόνη μου όταν δεν θα μ έβλεπε κανείς, θα αναλάμβανα όλες τις δουλειές του σπιτιού,θα πάταγα το οφ και δεν θα ένιωθα τίποτα, και θα σήκωνα ότι βάρη μου πασάρανε.Και ίσως μετά να αρρωσταινα. Μόνο όταν αρρωσταίνω σταματάει το ρομποτάκι.
Δεν ξέρω πώς να ελπίζω, και δεν ξέρω πώς να απελπίζομαι. Δεν έχω μέσα μου "όλα θα πάνε καλά". Ούτε ξέρω πως να κυλιέμαι στα πατώματα .Δεν μπορώ να προσευχηθώ. Και δεν τολμάω καν ν ακουμπήσω σε άτομα που μ αγαπάνε, ακόμα και αυτό το φοβάμαι κατά κάποιον τρόπο, λες και οι άλλοι είναι από πορσελάνη και θα σπάσουν.
Αυτή η γκόμενα, η κουλ, που έμπαινε χαμογελαστή στη φρίκη, δεν ξέρω που πήγε...Μου μεινε μόνο ένα κλαμμένο κοριτσάκι που φοβάται το θάνατο και τις αρρώστιες.Και τους αρρώστους ίσως. Και κυρίως αυτή τη στιγμή φοβάται μη χάσει τη μαμά του.