Φθινοπωρινές Μαλακίες

Μου λείπω όπως ήμουνα το καλοκαίρι, αρμυρή και ξέγνοιαστη, με το δέρμα μου υγρό και τα μαλλιά μου ανάκατα. Μου λείπει που τα μάτια μου έβλεπαν απ τη μια σκοτάδι και άστρα, και απ την άλλη φως, μπλε και κόκκινο και τον ήλιο πίσω απ το βουνό να βγαίνει, σαν αντίο στο παλιό και καλημέρα στο καινούριο, μια γεύση από παλιά, και στα εφτά μου πίσω απ το Αγιον Ορος έσκαγε ο ήλιος, αυτός είναι ίδιος και εγώ δεν είμαι πια εφτά
Μου λείπουν τα πόδια μου πανω στην άμμο και πάνω στις πέτρες, το σκίσιμο που έκανα σκαρφαλώνοντας, εκείνη η γαμιόλα τεράστια ακρίδα που ήταν λες και την έφτυσε ούφο,μου λείπει ο πόνος στ αυτιά απ τις βουτιές στα βαθειά, μου λείπει το βραχιόλι στο πόδι μου με το κουδουνάκι, μου λείπει που δεν βάφτηκα ένα ολόκληρο καλοκαίρι, οι φακίδες μου που αρχίζουν να φευγουν, μου λείπουν τα τρένα και τα λεωφορεία, το κολλώδες αντηλιακό μου, η θάλασσα, η θάλασσα,μου λείπει να ξυπνάω 6 η ώρα απ τα τζιτζίκια, μου λείπει να κοιμάμαι με δυο τρεις νυχτοπεταλούδες και ένα απο αυτά τα τέρατα που κάνουν γριγρι το βράδυ και να μη μ ενδιαφέρει, μου λείπουν οι τραχιές φτέρνες απ τ αλάτι, οι ελπίδες και τα σχέδια που είχαν γεύση ούζο και ψάρι,μου λείπει το ότι είχα παρατήσει τις τύψεις μου στην Αθήνα,μου λείπει η ησυχία και το κύμα,μου λείπει το να μη μου λείπει τίποτα