Ας πούμε ότι έχεις ένα μπλέ πόδι.
Όχι ότι το ένα σου πόδι είναι μπλέ, αλλά ότι έχει φυτρώσει ένα μικρό μπλε πόδι πάνω σου. Ας πούμε στο σβέρκο σου. Για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις.
Στην αρχή δεν σε πειράζει τόσο. Θεωρείς ότι όλοι κρύβουν ένα μικρό μπλε πόδι. Παρόλα αυτα, δεν μπορείς να μην προσέξεις ότι στα κοντοκουρεμμένα κεφάλια δεν υπάρχει κανένα πόδι. Ούτε μπλέ ούτε κίτρινο ούτε μώβ.
Αρα χωρίζεις τους ανθρώπους σε δύο βασικές κατηγορίες.Σε αυτούς που έχουν μακριά μαλλιά, και σ αυτούς που δεν έχουν.Αυτούς με τα κοντά μαλλιά τους θεωρείς ξένους και τους φοβάσαι.Σταματάς να τους μιλάς. Και αρχίζεις να πλησιάζεις μόνο ανθρώπους με μακριά μαλλιά.
Μια σκοτεινή μέρα όμως, οι φίλοι σου με τα μακριά μαλλιά κάνουν κατακόρυφο,μαζεύουν τα μαλλια τους αλογοουρά, κουρεύονται. Μπλέ πόδι πουθενά. Απογοητεύεσαι. "Είμαι ο μόνος?" Σου γίνεται εμμονή. Κάνεις συλλογή απο φωτογραφίες με γυμνά σβέρκα. Όσα άτομα γνωριζεις τα κοιτάς εκεί. Ψάχνεις μανιωδώς να βρείς τους δικούς σου. Εκείνους που έχουν ένα μικρό μπλε πόδι στο σβέρκο. Κανείς.
Αρχίζεις να πείθεσαι πως εσύ έχεις το λάθος. Οι άλλοι είναι φυσιολογικοί. Εσύ είσαι ένα τέρας της φύσης. Φροντίζεις να κρύβεις το μικρό μπλε πόδι όσο καλύτερα μπορείς. Του βάζεις μεικαπ και ψαχνεις μανιωδώς πλαστικούς χειρούργους. Αλλά δεν έχεις φράγκα, οπότε κυρίως αναλώνεσαι στο να το κρύβεις όσο το δυνατόν καλύτερα.
Κάνεις διακριτικές ερωτήσεις." Πως θα σου φαινόταν αν ένας γνωστός σου είχε ενα μικρό μπλε πόδι στο σβέρκο?" Η απάντηση απογοητεύει." Τι μαλακίες είναι αυτές? Δεν έχω ανώμαλους γνωστούς."
Περνάνε τα χρόνια. Και έρχεται μια καλύτερη απάντηση στην ερώτηση. "Θα τον δεχόμουνα έτσι όπως είναι" Ψοφάς απ τη χαρά σου. Βρήκες έναν άνθρωπο. "Έχω ενα πλοκάμι στη μασχάλη μου" σου λέει μετά από κάποιο καιρό. "Έχω και μια φίλη, έχει τρια ρουθούνια, το ένα στην πατούσα" Ανακαλύπτεις πώς δεν είσαι ο μόνος διαφορετικός. Βρίσκεις άτομα με τα οποία νιώθεις άνετα. Μιλάτε την ίδια γλώσσα.
Σταματάς να συναναστρέφεσαι με όσους δεν σε καταλαβαίνουν. Κόβεις επαφές, τους βγάζεις απ τη ζωή σου.Με τους καινούριους σου φίλους αισθάνεσαι ο εαυτός σου.
'Ερχεται όμως κάποια στιγμή που οι συνθήκες σε αναγκάζουν να συναναστραφείς άτομα σαν τους παλιούς σου γνωστούς. Άτομα που σου φαίνονται "φυσιολογικά", και που συνήθως τους έβρισκες κουσούρια απλά και μόνο για να μην τους αισθάνεσαι πιο τέλειους απ όσο αντέχεις.
Και τότε τι κάνεις?
Βγάζεις έξω το παλιό σου μέικαπ?
Τη λίστα με τους πλαστικούς χειρούργους?
Κάνεις ότι δεν σε πειράζει?
Ακούω.
Κυριακή 3 Μαΐου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ποια ειναι η γνωμη σας για τα σοκολατακια Gioconda.
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2010
(4)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
▼
2009
(46)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (6)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (12)
ναι, εγω ειμαι.
- Προσγειωνεται η μπουγατσα, ακρη μαγκες
- Σπουδαζω.Υποτιθεται.Τα ξυνω δηλαδη. Παρ'ολα αυτα εχω εναν πλουσιο εσωτερικο κοσμο,μια βαθεια συμπονια για την ανθρωποτητα, μια ελια στον ωμο, και μια μαλακισμενη αισιοδοξια για τα παντα.Συνηθως. Ισως να μην εχω κατι ιδιαιτερο η ψαγμενο η βαρυσημαντο να πω.Ισως παλι και να εχω. Οπως και να χει καλως σας βρηκα.Α ξεχασα. Το ιπταμενη μπουγατσα μου το βγαλανε. Δεν ξερω ακριβως γιατι, ισως να εχει να κανει με το χρωμα μου,με το γεγονος οτι πεταω, κατι τετοιο.:p
15 σχόλια:
όλοι έχουμε κάτι "παραπανίσιο" πάνω μας. αποκλείεται να μην έχουν και αυτοί οι γνωστοί σου! άρχισε να ψάχνεις και σε άλλα μέρη του σώματος, γιατί είδες η άλλη το ρουθούνι το είχε στην πατούσα. μπορεί να χρειαστεί να ψάξεις περισσότερο, αλλά όλοι έχουμε κάτι "παραπανίσιο".
το αφήνεις να φανεί και στ'αρχίδια σου. αυτό είναι, αυτό είναι κομμάτι σου. και όποιος μείνει.
Τους λες πόσο γαμάτη και ξεχωριστή είναι η νέα σου παρέα με τα ρουθούνια και τα πλοκάμια, και πως δεν θα μπορείτε να είστε ποτέ ξανά μαζί, επειδή παραείναι ξενέ για σένα.
Self confidence.
Αν ειναι πλοκαμι, ρουθουνι κτλ. ειναι ολα μια χαρα και ομορφα.
Οταν ειναι κατι κρυφο που δεν το βλεπεις ομως;
Εκει σε θελω.
Just be yourself my dear!!
Κι ας φύγουν κάποιοι "φίλοι φυσιολογικοί". Όλοι έχουμε τα κουσούρια μας! Δεν διορθώνονται όλα όμως! Οπότε δίπλα μας έχουμε τους ανθρώπους που μας αντέχουν, μας δέχονται κλπ.
Ξερεις κατι?? Ποιος τους γαμαει τουςφυσιολογικους??? Εχουν κανει τα παντα παρα φυσιν του φυσιολογικου (τι ειρωνεια και τι αντιθεση) οποτε fuck the normal people the internet is for porn!!!!
"παραξενος και παραφυσικος ειναι η εξαιρεση στο συνολο" το πε καποιος δεν θυμαμαι τ ονομα του...παραξενος θα ταν κι αυτος...
δεν υπάρχουν ξεχωριστοί άνθρωποι, δεν είστε ξεχωριστοί, δεν είμαστε ξεχωριστοί, δεν θα γίνουμε ξεχωριστοί,
ελάτε όλα τα παιδάκια μαζί να το τραγουδήσουμε!
προτιμάτε τα καθαρά ναρκωτικά, τα ληγμένα σας προκαλούν ψευδαισθήσεις όπως: μπλέ ποδαράκια, παραπανίσια ρουθούνια, σωματικές μεταλλάξεις, ύπαρξη προσωπικότητας και τέτοια απίθανα.
-Δεν ξέρω κατά πόσο όλοι έχουμε κάτι παραπανίσιο, αλλά πολλοί νιώθουμε την ανάγκη να κρύψουμε κάτι. Είτε αυτό είναι κάτι σημαντικό, όπως το ότι σε ένα μήνα ψοφάμε, ή κάτι φαινομενικά ασήμαντο, όπως το ότι πριν κοιμηθούμε πρέπει να ξύσουμε τρεις φορές το δεξί κωλομέρι για να μην δούμε στον ύπνο μας βατόμουρα.
-Αν το αφήσεις να φανεί, κινδυνεύεις να χάσεις το αιώνιο δικαίωμα σου στη μιζέρια.
-Μέχρι που προσέχω ότι ενας απο τσι άλλους έχει ένα σκουπόξυλο στον κώλο!!
-Όταν είναι κάτι κρυφό, γιατί το κρύβεις άραγες.
-Δεν ξέρω αν τελικά είναι θέμα του να κάνεις παρέα με άτομα που κουβαλάνε παρόμοιες απόψεις, η με άτομα που κουβαλάνε τις ίδιες ανασφάλειες, και τελικά καταλήγουμε να νιώθουμε άνετα επειδή οι παρέες δεν σε ξύνουν εκεί που πονάς.
-Η φυσιολογικότητα είναι φυσιολογική μέχρι εκεί που το επιτρέπει η φύση.(Ειπωμένο με φυσικότητα)
-Θα συμφωνήσω, μερικές φορές νιώθω ένα αηδιαστικό σκουληκάκι μοσχαρίσιου κιμά που προσπαθεί να ξεφύγει από το υπόλοιπο μισόκιλο.Τα ναρκωτικά τα αγαπάμε, αλλά δεν θα κάναμε ποτέ σαικς μαζί τους.
1) ΟΥΑΟΥ ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΠΟΛΥ ΠΣΑΓΜΕΝΟ
2) Μάλλον πρέπει να ξανατσεκάρεις τις παρέες σου αν τεχνηέντως δεν "σε ξύνουν εκεί που πονάς".
Διάλεκσε!
1)Μπα, όταν ψαχνεις, βρίσκεις.(ΚΑΛΕΕ ΑΡΧΙΖΟΥ ΚΙ ΓΙΝΟΥΜΙ ΤΟΣΟΥ ΠΣΑΓΜΕΝΗ ΓΚΟΜΕΝΑ ΠΟΥ ΣΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΘΟΥ ΑΙΚΙΟΥ)
2)Βασικά, αν επιλέγεις να ξύνεσαι, το κάνεις και χωρίς παρέα.Από κει και πέρα αν η παρέα σου θα ξύνεται η θα παρακολουθεί,άλλο θέμα.
Οι επιλογές είναι ευθύνη.
WITHE GRAET CHOIS CUMS GRAET RESPONSABILITY!!!11
Όχι μπουγάτσα μου! Αρχίζεις να γίνεσαι μια ψαγμένη βλάχα γκόμενα που αρμέγει περίεργα πλάσματα με πλοκάμια.
agaph m glukia nomizw pws oloi mas exoume skeletous stn ntoulapa mas...pragmata kala krummena p de theloume kanenas n ta dei...pragmata gia ta opoia aisthanomaste adunamoi...eketheimenoi....pragmata p mas kanoune n aisthanomaste oxi skoulikia alla amoibades ston kwlo mia gidas!!!!alla n s pw kati telika?diapistwnw pws t olo kurhgma peri fusiologikou einai mono ena stereotypo...a norm that we have to follow blindly to satisfy the wishes of the many and make them feel good!!!!WELL FUCK THE MAJORITY!!!!I love minorities...they actually have personality...auth h gamhmenh h koultoura mss upagoreuei pws n zoume,n milame,n feromaste,n douleuoume,n diabazoume,n agapame,n kanoume erwta!!!!e loipon terma!!!terma!!!!mia polu kalh k eksupnh filh m eipe kapote sto blog ths pws otan ola pane skata paradexteite pws htan dikh sas epilogh k shkwste t kefali apo th xestra!!!nomizw pws ksereis se poia anaferomai etsi?chin up babe...h diaforetikothta thelei tharos k kouragio alla aksizei kathe stigmh...kathe deuterolepto...sagapaw...;)
Σε γενικές γραμμές έπρεπε αυτό το κείμενο να έχει συνοψιστεί στα εξής.
"Οταν έχω συνηθίσει σε ένα περιβάλλον με συγκεκριμένους κώδικες επικοινωνίας,όπου ο δικός μου τρόπος να λεω πίπες γίνεται κατα 70% κατανοητός, και μεταφερθώ σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούν άλλα επικοινωνιακά στάνταρντς, τείνω να νιώθω ξένη και βιώνω μια βαθιά δυσπροσαρμοστικότητα, η οποία σαφώς και δεν έχει να κάνει με κουσούρια και φυσιολογικότητες αλλα με την εξέλιξη του τρόπου επικοινωνίας μου ώστε να μπορώ να εκφραστώ και ταυτόχρονα να γίνομαι κατανοητή στο νέο περιβάλλον"
Και έτσι θα είχα αποφύγει την περιττή εξωγηινολογία και το ανούσιο παραλήρημα.
Κατά τα άλλα, δεν θεωρώ ότι η "φυσιολογικότητα", η το να "ανήκεις κάπου" η η "ομοιότητα με την υπόλοιπη ανθρώπινη μπλέμπα", χρειάζονται κάποιο συναισθηματικό μπακραουντ για να υπάρχουν.Υφίστανται ούτως η άλλως.Το συναισθηματικό μπακράουντ, δελαδή το "θάρρος", η σύμφωνα με τη δική μου άποψη η υπομονή, χρειάζονται για να μπορείς όχι μόνο να πεις αυτό που θες υπό διαφορετικές συνθήκες, αλλά να γίνεται κατανοητό.Συνηθίζω να κρύβω πράγματα ότα θεωρώ ότι δεν έχω βρει τον αποτελεσματικότερο τρόπο να τα πω, πράγμα που συνήθως οδηγεί σε κλαψομουνίαση,αυτολύπηση και γκρίνια.Η ανάγκη του να κρύβω πράγματα δεν προκύπτει απ το ότι πιστεύω ότι έχω κάποιο βαθυστόχαστο κουσούρι όπως ένα πράσινο υποβρύχιο στον κώλο, αλλά από το ποστ-εφηβικό σύνδρομο "κανεις δεν θα καταλάβει τι έχω να πω, άρα δεν το λέω", το οποίο δουλεύω ψυχοθεραπευτικά αυτη τη στιγμή, και ευελπιστώ να το ξεπεράσω σε κάνα χρόνο.
Θέλω να ευχαριστήσω την εθνική ομάδα αμερικάνικου ποδοσφαίρου για τις ατέτειωτες στιγμές πάθους.
Μην απαντάτε άλλο σε αυτό το πόστ του πέου, θα πάθου κρις.
Και δεν θα σας αρέσει.
Ή μπορείς απλά να σταματήσεις να το σκέφτεσαι και να φύγει την επόμενη στιγμή ρε παιδί μου. Βασικά η ζωή είναι πιο απλή.
Γενικά.
Δημοσίευση σχολίου