Σαββατοκυριακο

Ηταν ενα περιεργο σαββατοκυριακο. Κυριο χαρακτηριστικο του, το γεγονος οτι δεν επρεπε α μαι σπιτι μου, διοτι μετατρεπεται στο Σπιτι-Που-Ολοι-Πλακωνονται και σε εμενα οι οικογενειακοι καβγαδες εχουν την επιδραση που εχει το νερο στις γατες,τα αεροπλανα στους αεροπλανοφοβικους,το κερατο στους ερωτευμενους.
Οποτε με την ευτελη δικαιολογια "εχω να διαβασω για μια εργασια" περιπλανιομουνα ασκοπα, μονη μου, η με οποιον ειχε ελευθερο χρονο εκεινη την ωρα, λεφτα δεν ειχα και πολλα,οποτε κυριως περπατημα και μπλαμπλα. Χτες σηκωθηκα, πηγα Κανιγγος, πηγαμε για σουβλακια, μετα μεχρι το συνταγμα, και μετα με την Ολγα στην ακροπολη, οπου βρηκαμε τον υπερβραχο, εναν βραχο που μπορεις να ξαπλωσεις, επιπεδο και ανετο, και ξαπλωσαμε και βλεπαμε τον ουρανο και συζητουσαμε για τα ψυχολογικα μας, για το κατα ποσο ειναι τυχαιο που τα συννεφα ειχαν μαζευτει σε κυκλικο σχημα πανω απ τα κεφαλια μας,και γελασαμε παλι για μαλακιες,και απ τα γελια πονουσε το στομαχι μου,συνοδευομενο απο αυτο τον ουρανο που ειχε ενα περιεργο γκρι χρωμα και ηταν τοσο ωραια που θα κοιμομουνα εκει αν γινοταν.
Σηκωθηκαμε ομως , και μεσα στα σκοταδια βρηκαμε το δρομο για το Θησειο.Καλα δεν ειναι τοσο δυσκολο ουτε τοσο δραματικο,αλλα σε ολο το δρομο συνεχιζαμε να γελαμε υστερικα,χωρις να μας πτοουν ουτε τα ζευγαρακια ουτε οι τηλεπεφτουλες περιπατου(αυτοι οι τυποι που κοβουν βολτες και σου λενε απο μακρια "τι γκομενιτσα εισαι συ")Και καταληξαμε Εξαρχεια, να επισκεφτουμε και τους Μεσολογγιτες,και ειδα και τον αδερφο μ, και μετα γυρισα σπιτι, και ξυπνησα με χριστοπαναγιες κατα τις 4 διοτι ο αξιαγαπητος αδερφος μου δεν απανταγε στις απελπισμενες κλησεις του πατερα μου που περναει κλιμακτηριο.Και για να μην ακουω τις φωνες και τα ουρλιαχτα εβαλα τα ακουστικα μου και αποφασισα οτι την επομενη μερα θα εφευγα παλι.
Και ηρθε η επομενη μερα, και αφου ο τσακωμος συνεχιζοταν, πηγα παλι Κανιγγος, και βρηκα παλι τη Ζωη , και πηγαμε για εναν συγκινητικο καφε οπου κλαιγαμε (κυριως εγω,με συγκινουν οι καφεδες)για τα σπασμενα νευρα και την ηλιθια οικογενεια μου και την κενη ζωη και για το ποσο ολα πανε σκατα, και μετα αναλυσαμε το πως ολα θα πανε καλα, και μετα ηρθαν η Ολγα με τη Βασω και το κλιμα εγινε πιο ευχαριστο και ειπαμε μαλακιες, και κατεληξα να παω με το λεωφορειο στο Ψυχικο, και απο το Ψυχικο να παω Κανιγγος, και απο Κανιγγος να παω στα Πατησια στο σπιτι μ με τα ποδια.Και συνειδητοποιησα ενα πραγμα.Πρωτον, δεν πα να περπατησω ολη την Αθηνα, απο τα σκατα δεν ξεφευγω, τα κουβαλαω μαζι μ η μαλακω.Και δευτερον, το να περπαταω μονη μου καποτε ηταν ηρεμια, απολαυση, ακουγα τη μουσικη μου και περπαταγα απο το σπιτι μ στο θησειο και πισω,σκεφτομουνα και μ εφτιαχνε το κεφι,αλλα σημερα ενιωσα ενας ανθρωπος π περπαταει μονος τ, και μου φανηκε ελεεινα, αηδιαστικα, υπουλα, θλιβερο.

Α, και η Παρασκευη μπορει να μην ειναι σαββατοκυριακο, αλλα ακουσα αυτο το τραγουδι της Κωλετσα η Κολετσα η οπως γραφεται π λεει οτι εχει την εκτη αισθηση, και το "απ τη ζωη μου εισαι απων ε και λοιπον" και αισθανομαι πλεον μερος του κοσμου.Και ειδα και ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ πορτιερηδες.the real thing.