Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

ΑΧ.

Τελικά, οι μέρες περνούν, άνθρωποι περνούν, καταστάσεις περνούν, αλλά ένα πράμα μένει ίδιο και απαράλλαχτο.

Εγώ, φίλοι μου.

Και επειδή απ όσο έχω καταλάβει δεν μπορούμε εγώ και εγώ να τσακωνόμαστε συνέχεια για το πόσο ίδια και απαράλλαχτη μένουμε, και βαρέθηκα να ακούω φωνές και καβγάδες του τύπου "πάλι έκανες έτσι αυτό που είχες πει ότι δεν θα το ξανακάνεις έτσι τι χάλια είναι αυτά" και τέτχοια, πήρα μια απόφαση.

Από σήμερα, ξεκινάω από το μηδέν.

Να κάνω πάλι τα ίδια και τα ίδια σκατά!

Γιατί όπως και να το κάνουμε, μια νέα αρχή είναι πάντα μια νέα αρχή.

Πάω να ζωγραφίσω την πόρτα της Μόρια στην πόρτα μου.ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ. (-ναι μετά μην έρχεσαι σε μένα να κλαίγεσαι ηλίθια-εγώκλαίγομαι? εσύ γκρινιάζεις χωρίς να κάνεις τίποτα-τι?γκρινιάζω?εσύ γκρίνια τη λες την κριτική?είδες που μας έβγαλαν αυτά που έκανες μέχρι τώρα? ΣΚΑΣΜΟΣ ΣΚΑΣΤΕ ΠΟΥΤΑΝΕΣ )

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Οταν

Οταν το

"Μπορείς να έρχεσαι και να φεύγεις, εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σε περιμένω"

Γίνεται

"Μπορείς να έρχεσαι και να φεύγεις,εγώ δεν ξέρω αν θα είμαι εδώ να σε περιμένω"

Και μετά γίνεται

"Μπορείς να έρχεσαι και να φεύγεις, εγώ θα είμαι εκεί που είναι καλύτερο για μένα"

Τότε τα 22 μου χρόνια γίνονται επιτέλους 8.030 αξιόλογες μέρες εμπειρίας.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Αρχίδια με ρίγανη

Μου έχουν πει ψέμματα. Πολλές φορές. Εχω δει ανθρώπους να λένε ψέμματα. Εξωφρενικά και παρανοικά προφανή συνήθως. Απ την πρακτική μου έχω την εμπειρία να γνωρίζω άτομα που το 80% αυτών που λένε είναι ψέμματα.

Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να δίνω σημασία στη φωνούλα μέσα μου που λέει "σε δουλεύουν" και τη βουλώνω με το "ΣΚΑΣΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΨΕΜΜΑΤΑ ΣΚΑΣΕ"

Ναι, οι άνθρωποι είναι καλοί, και ναι, κάποιοι από αυτούς σε φλομώνουν στο ψέμμα, σου τη φέρνουν από πίσω και σ εκμεταλλεύονται.

Η επιλέγεις να το δεις όπως είναι, η επιλέγεις να κάνεις ότι δεν υπάρχει.

(Γιατί θέλω τόσο μα τόσο να κάνω ότι δεν υπάρχει?)

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Είπε η Βάσια, και άναψαν όλα τα φώτα.

Καφές , ήλιος, μεσημέρι, χαχανητά. Ενας παππούς που θέλει να μου κάνει το πορτραίτο. Σουβλάκια, πίτες, καπουτσίνοι. Και κουβεντούλα.
"Ποιά απογεύματα έχεις ελεύθερα?"
"Κάτσε να βγάλω την ατζέντα μου να σου πω"
"Κάτσε, θα σε σημειώσω, Βάσια ελεύθερη Τρίτες και Πεμπτες"
"Παρασκευή?"
"Δουλεύω μέχρι τις δύο"
"Δευτέρα?"
"Δουλεύω εγώ"

Χαχαχα πως γίναμε έτσι. Φωτογραφίες στα γκραφιτι των Εξαρχείων. No more heroes εγω, the only solution εσυ. Ανάσα τα καφεδάκια. Και μια αίσθηση φρεσκάδας που μου χε λείψει.

"Ρε, γιατί δεν ανάβουν τα φώτα?" (βλέπε τίτλο)

(ρε το ποδήλατο είναι ωραίο δεν είχα κατσει ποτέ στο ποδήλατο και ο καπουτσίνος ήτο καλός.)

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Γραφειοκρατίες.

Οχι. Δεν είναι οτι φοβάμαι τις γραφειοκρατίες. Δηλαδή, δεν είναι ακριβώς φόβος. Είναι αυτή η αλλοπρόσαλλη αίσθηση που έχω καμιά φορά μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, που μετράω υποτίθεται κάτι μανιωδώς και κάνω λάθος και μετά το ξαναμετράω και έχω λιώσει στο άγχος λέγοντας συλλαβιστά "δε-κα-τεσ-σε-ρα, δε-κα-πεντε,αργκ"
Μπαίνω συνήθως στο εκάστοτε κτίριο με δέος. Γουρλώνω τα μάτια. Και μετά τινάζομαι με αυτοπεποίθηση(φέικ αυτοπεποίθηση) , βάζω το τεχνητό υπερμεγέθες χαμόγελο σέρβις(αυτό με το οποίο λέω "καλησπέρα σας" στο εστιατόριο) και πλησιάζω κάποιον που φαίνεται να ξέρει. Αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι και μια γριά που εκπέμπει νόου χάου. Παίρνω μια καλή διαφραγματική αναπνοή για να ακουστεί η φωνή μου, και λέω "Καλημέρα σας!Να σας κάνω μια ερώτηση." σαν να παίρνω συνέντευξη ένα πράμα. Οταν ακούσω την απάντηση συνήθως δεν την ακούω. Οπότε επαναλαμβάνω με το ίδιο φέικ ύφος αυτοπεποίθησης "Πείτε μου ξανά, το τελευταίο δεν το άκουσα, σε ποιόν όροφο?"
Και μετά έρχεται το δύσκολο. Αν υπάρχει χαρτάκι προτεραιότητας, καρφώνω το βλέμμα μου στο πινακάκι με τους αριθμούς και δεν τολμάω να κουνηθώ μήπως μου ξεφύγει ο αριθμός μου.Τσεκάρω και ξανατσεκάρω τα δικαιολογητικά. Κοιτάω τους δίπλα μήπως έχουν κάνα δικαιολογητικό που εμένα μου ξέφυγε.Τους ακούω προσεκτικά μήπως ξέρουν κάτι που δεν ξέρω.Παράλληλα λέω απο μέσα μου "κάνενατελειώνωσήμερακάνενατελειώνωσήμερα" και τσεκάρω φατσικά τους υπαλλήλους προσπαθώντας να αποφασίσω ποιός πιστεύω ότι θα ήταν πιό εξυπηρετικός και λέω "μακάριναπάωστοδεύτεροπαραθυράκι".
Και μετά έρχεται ο αριθμός μου.Πετάγομαι με πάθος. Παίρνω την καλύτερη διαφραγματική αναπνοή που έχω, αλλα βγάζω τον αέρα πριν αρχίσω να μιλάω , οπότε το αποτέλεσμα είναι συνήθως "Φσσσσσσσσ............Γειασαςένααποτέτοιοθαήθελαναβγάλω" στο οποίο ο υπάλληλος απαντάει με ενα "ΤΙ ΛΕΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΔΕΝ Σ ΑΚΟΥΩ" και εκεί είναι το σημείο που τινάζομαι πάλι με φέικ αυτοπεποίθηση, ξαναπαίρνω αναπνοή απ το στομάχι, και λέω με δύναμη και πυγμή "ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ ΕΝΑ ΑΠΟΤΕΤΟΙΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΒΓΑΛΩ"Με τρεμάμενα χέρια βγάζω όολα μου τα δικαιολογητικά συν μερικά που δεν χρειάζονται συνήθως ,λόγω κεκτημένης ταχύτητας("αυτό τι είναι? Πάσο. Οχι δεσποινίς, δεν χρειαζόμαστε το πάσο σας, ορίστε,ούτε το δίπλωμα σας, ούτε βεβαίωση σπουδών")
Και μετά έρχεται η πολυαναμενόμενη στιγμή. Η πολυαναμενόμενη στιγμή συμβαίνει πάντα. Ειναι εκείνη η στιγμή που αναστενάζω, λέω από μέσα μου "καλά είμαι θεά, τα κατάφερα" και σκέφτομαι με τι να ανταμείψω τον εαυτό μου. Η πολυαναμενόμενη στιγμή περιλαμβάνει πάντα μια αίσθηση ανακούφισης που συνοδεύεται απο τη φωνή του υπαλλήλου, η οποία μου λέει "Δεσποινίς δεν μπορώ να σας το βγάλω, η φωτοτυπία της φωτοτυπίας της βεβαίωσης πρέπει να είναι επικυρωμένη, και πρέπει να έρθετε πριν από την ημερομηνία που γράφει η αίτηση,ελάτε αύριο και φέρτε και διαβατήριο"
Η διαφραγματική αναπνοή πάει στο διάολο. "Μα πήρα τηλέφωνο χτες και μου είπαν ότι η φωτοτυπία δεν χρειάζεται να είναι επικυρωμένη, αχ δεν το πιστεύω, μη μου το κάνετε αυτό" Η φέικ αυτοπεποίθηση μου έχει πάει στο διάολο και μου ανεβαίνουν διόλου φέικ δάκρυα νεύρων στα μάτια.Ο υπάλληλος μπορεί να αντιδράσει με σταρχιδισμό, η αν πέσω σε κάναν ευαίσθητο, θα συμβεί το εξής. "ΚΩΣΤΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟΤΕΤΟΙΟ Η ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑΣ ΤΗΣ ΒΕΒΑΙΩΣΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΥΡΩΜΕΝΗ ΕΤΣΙ? ΝΑ ΤΗΣ ΤΟ ΒΓΑΛΩ?"Απ το βάθος μπορεί και ν ακουστεί ένα "ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, Η ΕΠΙΚΥΡΩΜΕΝΗ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΤΑΛΛΟ, ΒΓΑΛΤΗΣ ΤΟ ΑΠΟΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕ"
Ενα χαμόγελο διαγράφεται στο παραλίγο ξεφτιλιστικά κλαμμένο μούτρο μου. Η φάτσα απόλυτης απελπισίας μετατρέπεται σε φάτσα απόλυτης έκστασης. "Αχ πάλι καλά! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!"Για λίγα δευτερόλεπτα είμαι έτοιμη να κάτσω στον υπάλληλο. Μετά συνέρχομαι, ξανατινάζομαι με αυτοπεποίθηση, και φεύγω κουνώντας τον κώλο μου με επιτυχία.
Μόλις βγώ από το κτίριο κρατάω το αποτέτοιο παραμάσχαλα σαν να ήτο τοπολυτιμότεροπράμαστον κόσμο. Χαμογελάω στους περαστικούς και παίρνω τηλέφωνα για να πω "Εβγαλα αποτέτοιο!!!! Μαλάκα έβγαλα αποτέτοιο!! Παραλίγο δε θα μου το βγάζανε αλλά μου το βγάλανε!! Αααχ!!"
Και μετά αγαπάω όλο τον κόσμο.Αν όμως χρειαστεί τελικά να επιστρέψω την επόμενη μέρα με διαβατήριο, πιστοποιητικό μελλοντικού θανάτου και βεβαίωση ότι επιβεβαιώνεται η επικυρωμένη βεβαίωση, καλύτερα να μην είστε μπροστά μου.
Αυτά. Μου εύχομαι καλή επιτυχία για αύριο.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Τουναιτ αι αμ γκόινγκ του γκετ ντράνκ.

Θα γράψω ακριβώς αυτά που σκέφτομαι.

Σκέφτομαι ότι πρέπει να προλάβω να κάνω μπάνιο γιατί σήμερα θα βγω μετά απο αιώνες.Αιώνες! Σκέφτομαι το φουστανάκι που αγόρασε η πιστωτική μου και τη δουλειά που βαριέμαι να πάω αύριο,την πρακτική που αρχίζω από δευτέρα. Βασικά σκέφτομαι ότι αν είχα κοιμηθεί περισσότερο το βράδυ θα ήμουνα πιο ξεκούραστη.Σκέφτομαι λοιπόν αναπόφευκτα το κουνούπι που με κράτησε ξύπνια όλο το βράδυ.
Βασικά σκέφτομαι ότι δεν ξέρω σε τι είμαι καλή. Παντα πίστευα για τον εαυτό μου ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα αλλά μετρια. Γράφω μέτρια, ζωγραφίζω μέτρια, χορεύω μέτρια, πλέον σερβίρω μέτρια, τραγουδάω μέτρια,έχω μέτριο ύψος και πάχος, πίνω τον καφέ μέτριο, είμαι μέτρια φοιτήτρια, θα γίνω μέτρια ψυχολόγος , βασικά ψυχοθεραπεύτρια, οι ψυχολόγοι μου τη δίνουν.Είμαι μια μέτρια εθελόντρια . Γενικώς, συνήθως είμαι σε μέτρια διάθεση, ούτε καλή ούτε κακή. Βασικά σκέφτομαι ότι όλα αυτά που μόλις έγραψα είναι αηδίες.
Δεν είμαι μέτρια. Δεν είμαι καλή.Βασικά δεν είμαι ούτε κακή. Ουχμ. Είμαι σε κάποια πράγματα καλύτερη από κάποιους άλλους, και σε κάποια πράγματα χειρότερη από αυτά στα οποία είμαι καλύτερη,και γενικώς επικρατεί μια σύγκριση που δεν θα πρεπε να επικρατεί, γιατί είμαι μια μοναδική ύπαρξη με κατοχυρωμένο κοπιράιτ στα γονίδια. Κάπως συνοψίζονται όλα στο "Πφ, απολύστε με , αλλά ποτέ δεν θα βρείτε ίδια" και θα είναι αλήθεια.Αλλά με τη λογική μου δεν πιστεύω ότι θα με απολύσουν.
Μα γιατί κολλάει το κεφάλι μου. Μετά θυμάμαι τη Βάσια. Σαιχ και αγάπη Βάσια που λες.(Είχαμε μια κουβέντα) Δεν ξέρω.Φταίει η αγαμία για το στρες μου,η μήπως η α-γαπία? Διερωτώμαι εντόνως. Εγώ τόσες ανασφάλειες μαζί δεν τις είχα ποτέ. Ειδικά αυτή την καινούρια. Την "μήπως δεν είμαι αρκετά καλή" . Ω μα κάτι πράματα που συμβαίνουν.
Και δεν το χω μόνο στη δουλειά. Αρχίσαμε. Μηπως δεν είμαι αρκετά όμορφη? Εξυπνη? Ταλαντούχα? Δυνατή? Εξωστρεφής? Κοινωνική? Δυναμική?Μήπως είμαι μια ανθρώπινη χαοτική μάζα κόμπλεξ?Μήπως λέω?
Εκκληση προς τα υπαρξιακά μου να σταματήσουν.Παρακαλούνται να με εγκαταλείψουν και να βρουν άλλο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, γιατί χρειάζομαι αγάπη,σαιχ, στοργή, προδέρμ και μασάζ στην πλάτη που πονάω, και αν συνεχίσω έτσι ο πρώτος άντρας που θα με πλησιάσει σε αυτή την κατάσταση θα πάθει ντουβρουτζά.
"Πες μου, ω Μήτσο. Πιστεύεις ότι ο τρόπος να χειριστώ την κατάσταση είναι να αποδεχτώ την αδυναμία μου να τη χειριστώ, η να αντιπαλέψω αυτό το σαφές ένστινκτο αχρηστίας που με οδηγεί στο να παραδίνομαι άνευ πάλης στις αδυναμίες του χαρακτήρα μου? Πιστεύεις οτί αυτό με κάνει υπερβολικά επιεική με τον εαυτό μου? Γενικά όταν εσύ έχεις κάποια στοιχεία που δεν σου αρέσουν, βασικά για να το κάνω πιό συγκεκριμένο, όταν αυτό που δεν σου αρέσει στον εαυτό σου είναι η αδυναμία σου να αποδεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι, τι κάνεις? το αποδέχεσαι η όχι? και αν δεν το αποδεχτείς, δεν σημαίνει ότι για άλλη μια φορά υπέκυψες? Και αν το αποδεχτείς, δεν είναι σαν να τα παρατάς? Ε?"
Ναι, καλά καταλάβατε. Πάω να πιώ και να γίνω σκατά, και να σώσω υποψήφιους Μήτσους απ τα Πρόζακ κρατώντας τους σε ασφαλή απόσταση! Σας εύχομαι καλο βράδυ!

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Πσιτ.

Παραθέτω μερικές μαλακίες που ακούω κατα καιρούς στη δουλειά μου από συναδέλφους.Καλά να ναι οι άνθρωποι, με τις πίπες τους έχω περάσει και 8 ώρες γελώντας.

"Μωρή, πήγαινε ένα Μουνί μ' Αρνί στην κυρία στο 16" (Με σοβαρό ύφος που με κάνει να ρωτήσω και τι είναι)

"Πήγαινε ένα νερό στο 11, και χύσε ένα ποτήρι καμπερνέ στον τάφο του κυρίου με το καρό πουκάμισο"

Με δυνατη φωνή "Μάλιστα! Φέρε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στην κυρία, το μαντινείας δεν της άρεσε". Μεσα απ τα δόντια του "Πουναστεγνώσειτομουνίτης καργιόλαςγαμώτοσπίτιτης"

"Οχι, δεν έβρεχε. Ηταν τα δάκρυα του ουρανού που έχασε έναν άγγελο....εσένα" (επίδειξη προχωρημένης τεχνικής προσέγγισης του άλλου φύλου με το ανάλογο πάντα ονειροπόλο ύφος)

Δεν θα παραθέσω συζητήσεις που αναφέρονται στη σεξουαλική ζωή δύσκολων πελατισσών. Πολύ μπιπ θα πέσει. Οπως και δεν θα παραθέσω συζήτηση που άρχιζε με το "Μαλάκα, αν πάω στο αφεντικό και του πω ότι μου σκίσανε τον κώλο και πρέπει να μου τον ράψουνε, θα μου δώσει άδεια?" "Ναι ρε θα σου δώσει, αλλά μετά θα σε λέει πούστη" (...)Δεν θα μιλήσω για ποδόσφαιρο, όπλα,αμάξια,σκηνές με ξυλίκι, στρατό, γκόμενες, δεν θα πω για το "μαλάκα, ήξερα έναν τύπο, σκυλί μαύρο, ξέρεις τι έκανε..?" γιατί δεν θα τελειώσω το ποστ ούτε αύριο.

Και μέσα σ όλα αυτά προσθέτουμε και το "χαμογέλα μωρή" (πρέπει να είμαι ευχάριστη με τους πελάτες πσσσσ) που έρχεται πάντα μαζί με το "καλα, μόνη σου γελάς πάλι?"

Το γέλιο κάνει καλό πάντως. Α, όταν είστε η τελευταία παρέα σε εστιατόριο η ταβέρνα, μην αναρωτιέστε άδικα αν σας βρίζουν οι σερβιτόροι. Την ίδια ώρα που εσείς αναρωτιέστε, όλοι οι σερβιτόροι μιλάνε διακαώς για το μουνί της μάνας σας , σας λούζουν πατόκορφα με διάφορα κοσμητικά, και εύχονται όλοι μαζί να σας κάτσει το φαϊ στο λαιμό.

Αχ το γέλιο κάμνει καλό.

Ποια ειναι η γνωμη σας για τα σοκολατακια Gioconda.

ναι, εγω ειμαι.

Σπουδαζω.Υποτιθεται.Τα ξυνω δηλαδη. Παρ'ολα αυτα εχω εναν πλουσιο εσωτερικο κοσμο,μια βαθεια συμπονια για την ανθρωποτητα, μια ελια στον ωμο, και μια μαλακισμενη αισιοδοξια για τα παντα.Συνηθως. Ισως να μην εχω κατι ιδιαιτερο η ψαγμενο η βαρυσημαντο να πω.Ισως παλι και να εχω. Οπως και να χει καλως σας βρηκα.Α ξεχασα. Το ιπταμενη μπουγατσα μου το βγαλανε. Δεν ξερω ακριβως γιατι, ισως να εχει να κανει με το χρωμα μου,με το γεγονος οτι πεταω, κατι τετοιο.:p