Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Άστα Βράστα

Θέλω να γράψω κάτι, αλλά δεν ξέρω πολύ καλά πώς θέλω να είναι αυτό. Εχω διάφορα κομμάτια μέσα μου, ένα φρικαρισμένο και χεσμένο μέχρι την κάλτσα, ένα αναίσθητο που κάνει οτι όλα συμβαίνουν σε κάποιον άλλο , ένα χαρούμενο που όλα τ άλλα κομμάτια του γαμάνε την πίστη, ένα θυμωμένο...της πουτάνας.
Δεν είμαι καλή στα συναισθήματα. Μου αρέσει να τα εντοπίζω, να τα παρατηρώ, έως και να τα κρίνω, στους άλλους. Όταν είναι σε μένα, τον πούλο, δεν ξέρω τι να τα κάνω.Σήμερα έχω περάσει από όλα τα στάδια. Χαρά , λύπη , θυμό, απελπισία, λύπη, φόβο. Φόβο κυρίως. Συνειδητοποίησα πόσο αυτοκαταστροφικά μαλάκω έχω υπάρξει. Είμαι καλή στο να το παίζω δυνατή. Φοβάμαι τον καρκίνο? Βουρ εθελόντρια στο ογκολογικό στο παίδων. Φοβάμαι τις εξαρτήσεις? Βουρ πρακτική σε κέντρο απεξάρτησης. Με τα μούτρα.
Και σήμερα έφτασα να αισθάνομαι ότι δεν έχω πια δύναμη να το κάνω αυτό.Ακόμα φοβάμαι. Φοβάμαι μην μου πεθάνουν οι δικοί μου. Και φοβάμαι μην πεθάνω εγώ. Και φοβάμαι τα πράγματα που δεν έχω δοκιμάσει ακόμα.
Σήμερα έφτασα να πω ότι είμαι 22 χρονών και δεν ξέρω πώς να τα αντιμετωπίσω όλα. Δεν ξέρω τι να κάνω μπροστά στην αρρώστια και στο θάνατο. Φοβάμαι τα νοσοκομεία. Ανατριχιάζω ακόμα και με τη μυρωδιά τους. Φοβάμαι τον καρκίνο, φοβάμαι τα χειρουργεία, φοβάμαι τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολίες και τα μαλλιά που πέφτουν,δεν μπορώ να το παίξω δυνατή, δεν μπορώ πια να κάνω τους άλλους να γελάνε, δεν έχω καν το κουράγιο να ζητήσω στήριξη γιατι ο φόβος μου έχει γαμήσει τον πάτο...
Και το βουρ με τα μούτρα δεν πιάνει πια...Δεν μπορείς να συμπέριφέρεσαι σαν να είσαι από ατσάλι όταν είσαι από δέρμα σάρκα και αίμα.Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ...Κουράστηκα να αντέχω...Ακόμα και η δουλειά που βρήκα με αυτό το σκεπτικό ήταν."Θα τα καταφέρω, και ας είμαι άπειρη και γυναίκα, θα τους δείξω εγώ" Για να τους δείξω εγώ, έκανα τα πόδια και τα χέρια μου κιμα... Και τώρα άδειασα.
Πέρυσι θα ήμουν αλλιώς. θα ήμουν όλη μέρα στο νοσοκομείο , θα καθησύχαζα τον κόσμο που θα έπαιρνε τηλέφωνο, θα έκανα τη μάνα μου να γελάει, θα παρηγορούσα τον πατέρα μου,θα έκανα όλο τον κόσμο να γελάει, θα έκλαιγα μόνη μου όταν δεν θα μ έβλεπε κανείς, θα αναλάμβανα όλες τις δουλειές του σπιτιού,θα πάταγα το οφ και δεν θα ένιωθα τίποτα, και θα σήκωνα ότι βάρη μου πασάρανε.Και ίσως μετά να αρρωσταινα. Μόνο όταν αρρωσταίνω σταματάει το ρομποτάκι.
Δεν ξέρω πώς να ελπίζω, και δεν ξέρω πώς να απελπίζομαι. Δεν έχω μέσα μου "όλα θα πάνε καλά". Ούτε ξέρω πως να κυλιέμαι στα πατώματα .Δεν μπορώ να προσευχηθώ. Και δεν τολμάω καν ν ακουμπήσω σε άτομα που μ αγαπάνε, ακόμα και αυτό το φοβάμαι κατά κάποιον τρόπο, λες και οι άλλοι είναι από πορσελάνη και θα σπάσουν.
Αυτή η γκόμενα, η κουλ, που έμπαινε χαμογελαστή στη φρίκη, δεν ξέρω που πήγε...Μου μεινε μόνο ένα κλαμμένο κοριτσάκι που φοβάται το θάνατο και τις αρρώστιες.Και τους αρρώστους ίσως. Και κυρίως αυτή τη στιγμή φοβάται μη χάσει τη μαμά του.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Παραχωμένα.

Βαριέμαι.Και απότη βαρεμάρα μου άρχισα να σκαλίζω λίγο τα παραχωμένα. Παραχωμένα είναι τα πόστ που γράφω για να μη δημοσιεύσω ποτέ, απλά για να ξεσπάσω (τα οποία και θα παραμείνουν παραχωμένα) και εκείνα που τα γράφω μεν για να τα βγάλω στη φόρα, αλλά τελευταία στιγμη για αγνωστο λόγο το μετανιώνω και μένουν παραχωμένα. Ε, μερικά έχουν πλάκα. Οπότε επειδή βαριέμαι να γράφω καινούρια, ορίστε.

21/9/2009

Σήμερα είδα τον Αγγελάκα στην Ομόνοια. Ενα κομματι μου συνέχισε να περπατάει αδιάφορα, και ενα άλλο μου κομμάτι τον πλησίασε και του είπε "Φίλε, με λίγο κόπο μοιάζεις με τον Αγγελάκα". Μου απάντησε "Αυτός είμαι." Αυτό το κομμάτι είχε ακόμα μια ηλίθια ιστορία να διηγείται.

Ενα κομμάτι μου χτες το βράδυ κοιμήθηκε στις 11. Ενα άλλο κομμάτι το σκασε απ το σπίτι και βγήκε να πιεί ενα ποτό μόνο του.Γνώρισε το Γεράσιμο που ήταν λιγο Ανώμαλος και Περίεργος , και του ξέφυγε τελευταία στιγμή μπαίνοντας σ ένα ταξί. Αλλη μια ηλίθια ιστορία.

Ποτε ποτε νιώθω μόνη μου.Ενα κομμάτι μου γράφει.Ενα άλλο κομμάτι μου φεύγει τρέχοντας και χαιρετάει αγνώστους στο δρόμο, χαμογελάει σε γριές και πρεζάκια και χαρίζει τσίχλες σε γυφτάκια στο θησείο.Αυτό το κομμάτι δεν χρειάζεται να διηγείται ιστορίες.

Αραγε ποιά να είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα γειάσου και ένα πάμεγιαένανκαφέ.

Μάλλον διαφορά στο κομμάτι που παίζει.

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Όμορφα πράματα

-Καφές στο κρεβάτι με βροχή.

-Ύπνος με τέσσερα μαξιλάρια ,ένα στο κεφάλι, ένα σε κάθε ποδάρι, και ένα για το πονεμένο δεξί χεράκι μου.

-Μυρωδιά από ψημένο ψωμί στο εστιατόριο.

-Καινούριες κάλτσες μωβ.

-Αγκαλιές.

-Κουτάλια που λάμπουν. (ναι είναι όμορφα)

-Συννεφιασμένα ήσυχα σκοτεινά πρωινά που ξημερώνουν σιγά σιγά.

-Πιτζάμες.

-Μυρωδιά κόκκινου κρασιού.

-Κρύες πατούσες που πατάνε στο παρκέ.

-Ομίχλη στο πεζοδρόμιο βράδυ.

-Αθλητική εφημερίδα στο μπάνιο.

-Πίτσα και παρέα.

-Παιδάκια και τούρτα.

-Μπλε καθίσματα στο μετρό.

-Γκλινγκ γκλινγκ από ποτήρια που κοπανάνε μεταξύ τους.

-Χαρωπή "καλημέρα" σε μουτρωμένη δημόσια υπάλληλο.

-Μεθυσμένες παρέες στο μετρό.

-Μηχανάκι,κρύος αέρας,υπερντελούξ βίλες ψυχικού.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Μικρές Καθημερινές Αυθυποβολές.

Αγαπώ τις δημόσιες υπηρεσίες. Με βοηθούν να αισθάνομαι γαλήνια και χαρούμενη.
Αγαπώ τις δημόσιες υπηρεσίες. Με βοηθούν να αισθάνομαι γαλήνια και χαρούμενη.
Αγαπώ τις δημόσιες υπηρεσίες. Με βοηθούν να αισθάνομαι γαλήνια και χαρούμενη.
Αγαπώ τις δημόσιες υπηρεσίες. Με βοηθούν να αισθάνομαι γαλήνια και χαρούμενη.
Αγαπώ τις δημόσιες υπηρεσίες. Με βοηθούν να αισθάνομαι γαλήνια και χαρούμενη.

Λατρεύω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τη βροχή.Με βοηθούν να φτάσω στις δημόσιες υπηρεσίες στην ώρα μου, και μυρίζουν όμορφα.
Λατρεύω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τη βροχή.Με βοηθούν να φτάσω στις δημόσιες υπηρεσίες στην ώρα μου, και μυρίζουν όμορφα.
Λατρεύω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τη βροχή.Με βοηθούν να φτάσω στις δημόσιες υπηρεσίες στην ώρα μου, και μυρίζουν όμορφα.
Λατρεύω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τη βροχή.Με βοηθούν να φτάσω στις δημόσιες υπηρεσίες στην ώρα μου, και μυρίζουν όμορφα.

Αισθάνομαι πλήρης όταν ξεχνάω την ομπρέλα μου σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Απολαμβάνω περισσότερο τη βροχή, και έχω την ελπίδα ότι την ομπρέλα μου την πήρε κάποιος που τη χρειαζόταν.
Αισθάνομαι πλήρης όταν ξεχνάω την ομπρέλα μου σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Απολαμβάνω περισσότερο τη βροχή, και έχω την ελπίδα ότι την ομπρέλα μου την πήρε κάποιος που τη χρειαζόταν.
Αισθάνομαι πλήρης όταν ξεχνάω την ομπρέλα μου σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Απολαμβάνω περισσότερο τη βροχή, και έχω την ελπίδα ότι την ομπρέλα μου την πήρε κάποιος που τη χρειαζόταν.
Αισθάνομαι πλήρης όταν ξεχνάω την ομπρέλα μου σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Απολαμβάνω περισσότερο τη βροχή, και έχω την ελπίδα ότι την ομπρέλα μου την πήρε κάποιος που τη χρειαζόταν.

ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ
(ουπς, ξεφυγα απ την ύπνωση, πάμε πάλι)

Νιώθω ευγνωμοσύνη προς το αφεντικό μου που μου έδωσε λάθος βεβαίωση. Ετσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα την Αθήνα κάνοντας τη διαδρομη Πατήσια- Κυψέλη-Νεο Ψυχικό πολλές πολλές πολλές φορές!!
Νιώθω ευγνωμοσύνη προς το αφεντικό μου που μου έδωσε λάθος βεβαίωση. Ετσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα την Αθήνα κάνοντας τη διαδρομη Πατήσια- Κυψέλη-Νεο Ψυχικό πολλές πολλές πολλές φορές!!
Νιώθω ευγνωμοσύνη προς το αφεντικό μου που μου έδωσε λάθος βεβαίωση. Ετσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα την Αθήνα κάνοντας τη διαδρομη Πατήσια- Κυψέλη-Νεο Ψυχικό πολλές πολλές πολλές φορές!!
Νιώθω ευγνωμοσύνη προς το αφεντικό μου που μου έδωσε λάθος βεβαίωση. Ετσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα την Αθήνα κάνοντας τη διαδρομη Πατήσια- Κυψέλη-Νεο Ψυχικό πολλές πολλές πολλές φορές!!

Ολγουαιηζ λουκ ατ δε μπραιτ σαιντ οφ λαιφ.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Γκρρρρ

Μπήκε μέσα. Φόρεσε το πουκάμισο με αποφασιστικότητα. Εσφιξε τον κοτσο της, ορθωσε το ανάστημα της, πλησίασε το αφεντικό της και του είπε.

-Καλημέρα κύριε. Είστε μεγάλος μαλάκας που με πληρώνετε λιγότερο απ τους άλλους πρώτον. Και δεύτερον, ακόμα και αν δεν ήσασταν μεγάλος μαλάκας δεδομένης της απειρίας μου, είστε μεγάλος καργιόλης διότι μου έχετε γαμήσει τον αδόξαστο με την πίεση.Και εμένα μου βγαίνει ο κώλος γαμώ το σπίτι σας. Και δεν κάνω ούτε διάλειμμα. Μπορείτε να το δείτε από τις κάμερες. Και δεν ξέρω πως είναι η νομοθεσία, αλλά εμένα μου φαίνεται ανήθικο να έχετε κάμερες στις κουζίνες. Αλλά τι να καταλάβετε, γαμώ το στανιό σας, που τα ξύνετε ενώ βγαίνει ολωνών ο πάτος. Και δεν είναι ωραίο να μου λέτε "πιο γρήγορα" όταν κρατάω έξι πιάτα με το να χέρι και δύο με τ άλλο και προσπαθώ να ανοίξω τη γαμιόλα την πόρτα ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΜΟΥ, ενώ εσείς κάθεστε στο σκαμπουδάκι σας και επιτηρείτε σκαλίζοντας τ αρχίδια σας.
Και για να τελειώνουμε και να μη σας ταλαιπωρώ άλλο, απολύεστε. Περάστε να πάρετε την αποζημίωση σας απ το λογιστήριο.
Α, χτες στο τραπέζι 34 ήταν μια κυρία που παραπονέθηκε οτι "η μακαρονάδα αυτή δεν έχει ίχνος γκοργκοντζόλας μέσα!!" Της είπα "Ψάξτε στον κώλο σας.Θέλετε να σας βάλω και παρμεζάνα?"

Αμέσως μετά έβαλε στον εαυτό της ένα σφηνάκι από αυτά τα κόκκινα που κερνάνε τους πελάτες, και χαμογέλασε με ικανοποίηση.

Αντεμουκαιστοδιαολο.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Ποτάααανα

Μαμά Φύση.

Καταρχάς καλησπέρα. Δεύτερον, είσαι μια καργιόλα και μισή.Και θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί.
Έχεις φτιάξει τα δυο φύλα.Οκέι? Λοιπόν, έκανες λάθος. Εφτιαξες τους άντρες και τις γυναίκες με την ίδια γαμημένη νοημοσύνη, και έφτιαξες τους άντρες πιό δυνατούς. Νταξ , έδωσες και στη γυναίκα παραπάνω οργασμούς για αντάλλαγμα. ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΧΕΖΕΙ ΤΟΥΣ ΟΡΓΑΣΜΟΥΣ. ΝΑΙ ΤΟ ΕΙΠΑ.
Αντιμετωπίζω την εξής μαλακία! Οτι πάω να κάνω εγώ, είναι δύο φορές πιο αργά και δυο φορές λιγότερο. Δελαδή να σου εξηγήσω. Απόσταση είκοσι μέτρα. Κρατάω δεκαπέντε πιάτα.Βαρυγκομώντας ΚΑΙ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ πάω να τα βάλω στο τραπέζι. Όταν φτάσω στο τραπέζι, χωρίς να μου πέσουν, πρέπει να τα ακουμπήσω στο τραπέζι, κάνοντας μια περίεργη κίνηση με τη μέση, λυγίζοντας τα γόνατα, προσέχοντας να μην τα γαμήσω όλα.Και μετά πρέπει να στήσω τα σερβίτσια ΧΩΡΙΣ να γίνουν όλα πουτάνα.
Ο αντίστοιχος άντρας συνάδελφος κρατάει δεκαπέντε πιατα στο ένα χέρι, και άλλα δέκα στο άλλο.Έχει πάει τρέχοντας. Έχει ακουμπήσει κάπου τη μια στοίβα, και την άλλη συνεχίζει να την κρατάει στο αριστερό χέρι, ενώ με το δεξί μοιράζει τα πιάτα, τα οποία έχει στρώσει μέχρι εγώ να ακουμπήσω τα δικά μου στο τραπέζι.Εγώ αν το κάνω αυτό, η άρθρωση μου λυγίζει ,γιατί οι πούστικοι μύες που μου έδωσες είναι φέικ.
Άλλο.Τα χέρια μου είναι μικρά. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουν την ίδια επιφάνεια με τα αντρικά, και δεν βγάζουν την ίδια δουλειά.ΦΙΛΕΝΑΔΑ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ. Κάνω τα διπλάσια δρομολόγια και το διπλάσιο κόπο για όλα. Δεν φτάνω τα ψηλά ράφια.Νταξ, και άμα ήμουνα και καμιά νταρντάνα θα ήτο λίγο καλύτερα τα πράγματα. Και κοντή και με λιγότερη δύναμη.
Και ναι, μετά έχω και τις κλασσικές μαλακίες. Οι γυναίκες αντέχουν τον πόνο.Και σε τι χρησιμεύει γαμώ την κοινωνία μου? Αντέχουμε να τρώμε ξύλο πολλές ώρες? Τι ωραία.Νταξ, αμα με πληρώνανε θα το σκεφτόμουνα. Ποιος πληρώνει μια γυναίκα για να αντέχει στον πόνο? Κανείς. Ποιός πληρώνει μια γυναίκα για να έχει πολλαπλούς οργασμούς? Κανείς.Ποιός πληρώνει μια γυναίκα για να ζει περισσότερο? Αρχίδια! Ε άντε μου και στο διάολο.
Εμένα μου βγαίνει ο πάτος, και εσύ όταν μοίραζες μύες λες "χμμμμμ έχω τρείς. Ας δώσω δύο στον άντρα και έναν στη γυναίκα" Πουτάααααανα! Υπάρχει και το ενάμιση! Γιου νόου! αυτό που παίρνεις μια χατζάρα, κόβεις τον τρίτο μυ στη μέση ΚΑΙ ΔΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΤΟ ΙΔΙΟ.

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

*πονηρό χαμόγελο της επιτυχίας*

Λοιπόν, θέλω να ευχαριστήσω πρώτα απ όλα τον εαυτό μου, αν δεν ήμουνα τόσο γαμάτη και υπέροχη και φαντασμαγορική και δεν είχα αντοχές και ψυχικό σθένος και μια κάποια αναισθησία και ένα ες ες στο κεφάλι μου που με κυνηγάει λέγοντας σε άπταιστα γερμανικά "ράους,ράους" , πιστεύω ότι πρώτον ο κόσμος δε θα ήταν ο ίδιος (ρίγος φόβου και πανικού)και δεύτερον ότι δε θα τα κατάφερνα(κραυγή απελπισίας)
Νταξ.Κρατήστε τις αναπνοές σας.ΒΡΗΚΑ ΔΟΥΛΕΙΑ. Αχ το είπα.Βρήκα δουλειά παρασκευοσαββατοκύριακο σε ένα κυριλάτο εστιατόριο στο νεο ψυχικό.Και είμαι βοηθός σερβιτόρου. Και έμαθα να στήνω σερβίτσια με μαχαιροπήρουνα μικρα και μεγάλα και ποτήρια και σουπλά.Και έμαθα να σερβίρω νερό με κυριλάτο τρόπο.Και έμαθα να αλλάζω τασάκια με κυριλάτο τρόπο.Και έμαθα να πηγαίνω μια ψωμιέρα και ένα πιατάκι με ντίπς με το ένα χέρι και να κρατάω πολλά ποτήρια με το ένα χέρι και να γυαλίζω μαχαιροπήρουνα και να λέω "στην υγειά σας" και να κάνω χίλια δυό χρήσιμα πράματα που (έκπληκτο ύφος) δεν μαθαίνουμε εκεί στις ψυχολογίες.
Αυτά είναι τα καλά. Τα κακά είναι ότι γίνεται τόσο της πουτάνας, και έχει τόσο τρέξιμο(κυριολεκτικά τρέξιμο πάνω κάτω) που δεν προλαβαίνεις να κατουρήσεις. Για την ακρίβεια, δεν προλαβαίνεις ούτε κάν να σκεφτείς αν κατουριέσαι ή όχι. Και αν κατουριέσαι, απ την τρεχάλα πανω κατω , δεν το καταλαβαίνεις. Οκ φτάνει με το κατούρημα. Πολύ κουβάλημα , πολλή σωματική κούραση,πολύ άγχος, και δυστυχώς πολλές πληγές στα πόδια και πονεμένα χεράκια και γονατάκια. Αλλά γουστάρω.8 ώρες τρέχω και δεν σκέφτομαι τίποτα! Σαν μαστούρα είναι!
Είμαι η μοναδική κοπέλα.Οι άλλες πεθάνανε από την κούραση και τις έχουν θαμμένες στον κήπο.Οχι, βασικά είμαι όντως η μοναδική κοπέλα και μάλλον η μοναδική με μηδαμινή εμπειρία από σερβιτοριλίκι.Τώρα γιατί με προσλάβανε δεν ξέρω, αλλά πιστεύω πως θα γίνω και πολύ προφέσιοναλ. Θα μάθω να κρατάω πέντε πιάτα στο ένα χέρι και δύο στο άλλο (ναι οι άλλοι το κάνουν ΟΛΟΙ) και δίσκο και τα συναφή.Μεχρι τώρα δεν έχω σπάσει κάτι.Αλλά ντάξει έχουμε καιρό για να τα κάνω ρημαδιό.
Το καλό είναι ότι τα τιπς δεν είναι ποτέ λιγότερο από 20 ευρά το άτομο τη μέρα.(Το φθηνότερο πιάτο είναι ούτως η άλλως 15 ευρά) Θα βγάλω λεφτά. ΛΕΦΤΑ.
Νταξ, αν σε κάνα μήνα με μαζεύουνε με το κουταλάκι, βλέπουμε.
Θα χρειαστούν πολλά κουταλάκια.

Ποια ειναι η γνωμη σας για τα σοκολατακια Gioconda.

ναι, εγω ειμαι.

Σπουδαζω.Υποτιθεται.Τα ξυνω δηλαδη. Παρ'ολα αυτα εχω εναν πλουσιο εσωτερικο κοσμο,μια βαθεια συμπονια για την ανθρωποτητα, μια ελια στον ωμο, και μια μαλακισμενη αισιοδοξια για τα παντα.Συνηθως. Ισως να μην εχω κατι ιδιαιτερο η ψαγμενο η βαρυσημαντο να πω.Ισως παλι και να εχω. Οπως και να χει καλως σας βρηκα.Α ξεχασα. Το ιπταμενη μπουγατσα μου το βγαλανε. Δεν ξερω ακριβως γιατι, ισως να εχει να κανει με το χρωμα μου,με το γεγονος οτι πεταω, κατι τετοιο.:p