Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Τα αυτά, τα άλλα, και τα υπόλοιπα.

Όταν η καρμική τυχαιότητα ξεσπάει την κλιμακτήριο της πάνω σου, δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Ή παγώνεις και μένεις μαλάκας, η γελάς σαν μαλάκας και συνεχίζεις.
Σίγουρα, ενα απο τα πρώτα πράγματα που έκανα εγώ, ήταν να μην ανοίγω το ίνδερνετ. Το οποίο σαν να το ξερε, εξαφανίστηκε και απ' το λαπτοπ μου λόγω κάποιας γενετικής ανωμαλίας της φόρθνετ.
Δεν θα διηγηθώ τις τελευταίες βδομάδες.Βαριέμαι. Περιλαμβάνουν περίπου τα εξής. "Φόβος, ορός, αμνησία, ούρα, ασυναρτησίες, σπασμένα γυαλιά, προφυλακτήρες, τύχη, αίματα, καρδιές, αλλαγή, λεφτά, τροχαία, λαχεία, ψυχαναγκασμός,αποχαιρετισμός, κλάμματα, κλείσιμο, κεράσια, βερίκοκα"
Όμως υπάρχει κάτι που πρέπει να πω με σαφήνεια. Περπατούσα στο Χαλάνδρι και περνούσα μπροστά από ένα μανάβικο. Από την αντίθετη κατεύθυνση, στο ίδιο πεζοδρόμιο με μένα, περπατούσε μια μεσόκοπη κυρία. Βλέπει το μανάβικο. Κοντοστέκεται. Ακουμπάει ένα καρπούζι με τα δυο της χέρια. Το φιλάει. Χαμογελάει ικανοποιημένη, και συνεχίζει να περπατάει.
Και αναρωτιέμαι. Τελευταία, κυρίως αυτό κάνω. Αναρωτιέμαι και παθαίνω υπερκόπωση.

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Αθωότητα.

Βασικά, δεν είναι ότι θέλω να ρίξω τις ευθύνες αλλού, αλλά εγώ είμαι έτσι επειδή η ποτάνα η κενωνία με κατάντησε, επειδή αυτός μου μίλησε άσχημα χτες, επειδή η μάνα μου όταν ήμουνα μικρή με έπλενε με σαπούνι μασσαλίας, επειδή έχυσαν ντοματόζουμο στο ποτό μου, επειδή γενικά όλοι είναι σκάρτοι και με επηρεάζουν, και χτες πέθανε και η χελώνα μου, επειδή αυτα τα γαμοκαλσόν τα φτιάχνουν έτσι ώστε να σκίζονται κάθε τρεις και λίγο, επειδή έτσι το ήθελε ο Ακετσαπελκοατλ και το Μεγάλο Ιερό Μαμούθ, επειδή κάθε φορά που ρίχνω ζάρι φέρνω ασόδυο,και να σε πω και κάτι?

Δεν είναι ότι φταις ακριβώς εσύ, δηλαδή μην το πάρεις προσωπικά, αλλά αν εσύ χτες δεν είχες βρεθεί στο δρόμο μου τυχαία και δεν μου είχες πατήσει το νυχάκι μου, δεν θα σκεφτόμουνα ότι η ζωή είναι μάταιη και δεν θα με πιάνανε πάλι τα αυτοκτονικά μου, και στο κάτω κάτω όταν μου περνούσανε τα αυτοκτονικά μου δε θα σκεφτόμουνα ποτέ "Αφού ζω εγώ, ας πεθάνει η γάτα μου", και δεν θα την έβραζα για μεσημεριανό.

Ελπίζω κάποια στιγμή να ξεφύγεις απ τις τύψεις σου και να καταφέρεις να νιώσεις τόσο αθώα όσο εγω.Σκουπίδι.Το γατάκι τι σου φταιγε μωρη?

Αχ.

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Περί πλοκαμίων και λοιπών.

Ας πούμε ότι έχεις ένα μπλέ πόδι.

Όχι ότι το ένα σου πόδι είναι μπλέ, αλλά ότι έχει φυτρώσει ένα μικρό μπλε πόδι πάνω σου. Ας πούμε στο σβέρκο σου. Για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις.

Στην αρχή δεν σε πειράζει τόσο. Θεωρείς ότι όλοι κρύβουν ένα μικρό μπλε πόδι. Παρόλα αυτα, δεν μπορείς να μην προσέξεις ότι στα κοντοκουρεμμένα κεφάλια δεν υπάρχει κανένα πόδι. Ούτε μπλέ ούτε κίτρινο ούτε μώβ.

Αρα χωρίζεις τους ανθρώπους σε δύο βασικές κατηγορίες.Σε αυτούς που έχουν μακριά μαλλιά, και σ αυτούς που δεν έχουν.Αυτούς με τα κοντά μαλλιά τους θεωρείς ξένους και τους φοβάσαι.Σταματάς να τους μιλάς. Και αρχίζεις να πλησιάζεις μόνο ανθρώπους με μακριά μαλλιά.

Μια σκοτεινή μέρα όμως, οι φίλοι σου με τα μακριά μαλλιά κάνουν κατακόρυφο,μαζεύουν τα μαλλια τους αλογοουρά, κουρεύονται. Μπλέ πόδι πουθενά. Απογοητεύεσαι. "Είμαι ο μόνος?" Σου γίνεται εμμονή. Κάνεις συλλογή απο φωτογραφίες με γυμνά σβέρκα. Όσα άτομα γνωριζεις τα κοιτάς εκεί. Ψάχνεις μανιωδώς να βρείς τους δικούς σου. Εκείνους που έχουν ένα μικρό μπλε πόδι στο σβέρκο. Κανείς.

Αρχίζεις να πείθεσαι πως εσύ έχεις το λάθος. Οι άλλοι είναι φυσιολογικοί. Εσύ είσαι ένα τέρας της φύσης. Φροντίζεις να κρύβεις το μικρό μπλε πόδι όσο καλύτερα μπορείς. Του βάζεις μεικαπ και ψαχνεις μανιωδώς πλαστικούς χειρούργους. Αλλά δεν έχεις φράγκα, οπότε κυρίως αναλώνεσαι στο να το κρύβεις όσο το δυνατόν καλύτερα.

Κάνεις διακριτικές ερωτήσεις." Πως θα σου φαινόταν αν ένας γνωστός σου είχε ενα μικρό μπλε πόδι στο σβέρκο?" Η απάντηση απογοητεύει." Τι μαλακίες είναι αυτές? Δεν έχω ανώμαλους γνωστούς."

Περνάνε τα χρόνια. Και έρχεται μια καλύτερη απάντηση στην ερώτηση. "Θα τον δεχόμουνα έτσι όπως είναι" Ψοφάς απ τη χαρά σου. Βρήκες έναν άνθρωπο. "Έχω ενα πλοκάμι στη μασχάλη μου" σου λέει μετά από κάποιο καιρό. "Έχω και μια φίλη, έχει τρια ρουθούνια, το ένα στην πατούσα" Ανακαλύπτεις πώς δεν είσαι ο μόνος διαφορετικός. Βρίσκεις άτομα με τα οποία νιώθεις άνετα. Μιλάτε την ίδια γλώσσα.

Σταματάς να συναναστρέφεσαι με όσους δεν σε καταλαβαίνουν. Κόβεις επαφές, τους βγάζεις απ τη ζωή σου.Με τους καινούριους σου φίλους αισθάνεσαι ο εαυτός σου.

'Ερχεται όμως κάποια στιγμή που οι συνθήκες σε αναγκάζουν να συναναστραφείς άτομα σαν τους παλιούς σου γνωστούς. Άτομα που σου φαίνονται "φυσιολογικά", και που συνήθως τους έβρισκες κουσούρια απλά και μόνο για να μην τους αισθάνεσαι πιο τέλειους απ όσο αντέχεις.

Και τότε τι κάνεις?

Βγάζεις έξω το παλιό σου μέικαπ?

Τη λίστα με τους πλαστικούς χειρούργους?

Κάνεις ότι δεν σε πειράζει?

Ακούω.

Ποια ειναι η γνωμη σας για τα σοκολατακια Gioconda.

ναι, εγω ειμαι.

Σπουδαζω.Υποτιθεται.Τα ξυνω δηλαδη. Παρ'ολα αυτα εχω εναν πλουσιο εσωτερικο κοσμο,μια βαθεια συμπονια για την ανθρωποτητα, μια ελια στον ωμο, και μια μαλακισμενη αισιοδοξια για τα παντα.Συνηθως. Ισως να μην εχω κατι ιδιαιτερο η ψαγμενο η βαρυσημαντο να πω.Ισως παλι και να εχω. Οπως και να χει καλως σας βρηκα.Α ξεχασα. Το ιπταμενη μπουγατσα μου το βγαλανε. Δεν ξερω ακριβως γιατι, ισως να εχει να κανει με το χρωμα μου,με το γεγονος οτι πεταω, κατι τετοιο.:p